Δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο 38ος παράλληλος χώρισε στα δύο την Κορέα. Τα αποτελέσματα του αιματηρού πολέμου δεν είχαν ακόμα ξεπεραστεί. Στη Νότια Κορέα βασίλευε το δικτατορικό καθεστώς του Ρου - Τσε Γου κι ο αμερικανικός στρατός κινούσε τα νήματα από το παρασκήνιο. Παρά τις αντιδράσεις της παγκόσμιας κοινότητας, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή όρισε το 1981 τη Σεούλ, πρωτεύουσα των 25ων Ολυμπιακών Αγώνων. Το ρίσκο ήταν μεγάλο, καθώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες έβγαιναν τραυματισμένοι από το μποϊκοτάζ των αφρικανικών χωρών στην Ολυμπιάδα του Μόντρεαλ και των Αμερικανών τέσσερα χρόνια αργότερα στη Μόσχα. Ο Χ. Α. Σάμαρανκ, που ένα χρόνο νωρίτερα είχε διαδεχτεί τον Λόρδο Κιλάνιν στην προεδρία της ΔΟΕ, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό αν θα 'πρεπε να φιλοξενήσει Ολυμπιακούς Αγώνες ένα δικτατορικό καθεστώς. Επιπλέον αυτό επέβαλαν τα συμφέροντα. Η Ν. Κορέα χάρη στο φτηνό εργατικό δυναμικό της είχε προσελκύσει το ξένο κεφάλαιο και επιθυμούσε να λανσάρει ένα διαφορετικό πρόσωπο. Ηταν φανερό ότι ήθελαν να εμφανιστούν προς τα έξω σαν μια ανερχόμενη οικονομική δύναμη, κάτι που είχαν κάνει με επιτυχία οι Ιάπωνες το 1964. Οχι τυχαία, το σύνθημα που κυριάρχησε στην τελετή έναρξης ήταν το "πέρα από τα σύνορα".

Το νοτιοκορεατικό καθεστώς ξόδευσε πάνω από 3 δισ. δολάρια για την κατασκευή αθλητικής υποδομής. Το Ολυμπιακό Στάδιο, που στις 17 Σεπτέμβρη φιλοξένησε την τελετή έναρξης, έμοιαζε με ένα αρχαίο κορεατικό πορσελάνικο βάζο. Ηταν μια φαντασμαγορική και εξωτική τελετή, με χιλιάδες παιδιά και αναβίωση της περιόδου της δυναστείας Γι. Χιλιάδες χορευτές σχημάτισαν τους πέντε ολυμπιακούς κύκλους εντός του σταδίου, σχηματισμό που επανέλαβαν στη συνέχεια 76 αλεξιπτωτιστές πάνω από το στάδιο. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για 76 Αμερικανούς κομάντος από τις χιλιάδες που βρίσκονταν μόνιμα στη Ν. Κορέα.

Τα μέτρα ασφαλείας ήταν πρωτοφανή. Σε κάθε έναν από τους 13.626 αθλητές, υπολογιζόταν ότι αντιστοιχούσαν 7 - 8 αστυνομικοί. Η παρουσία τους ήταν αισθητή σε κάθε σημείο της πόλης και κάθε στιγμή. Οι επισκέπτες περνούσαν από αυστηρό έλεγχο. Οχι, όμως, όλοι. Τον έλεγχο των Αμερικανών είχαν αναλάβει τα δικά τους στρατεύματα. Δεν ήταν όμως ο μοναδικός τομέας που οι Αμερικανοί έδειχναν διοργανωτές των αγώνων. Το ΝΒC δαπάνησε 408,3 εκατομμύρια δολάρια για να εξασφαλίσει 180 ώρες τηλεοπτικής αποκλειστικής μετάδοσης στις ΗΠΑ και απαίτησε να έχει αυτό τον πρώτο λόγο στο πρόγραμμα των αγώνων. Η ΔΟΕ δεν είχε αντίρρηση. Κάτι πήγε να πει ο πρόεδρος της ΙΑFF, Πρίμο Νεμπιόλο, αλλά, όταν έβαλε στο ταμείο της ομοσπονδίας του επιπλέον 20 εκατομμύρια δολάρια, συμφώνησε να διεξαχθούν τα αγωνίσματα του στίβου με το πρωινό ξύπνημα και κάτω από τον καυτό μεσημεριανό ήλιο, ώστε να τα απολαμβάνει τις βραδινές ώρες το αμερικανικό τηλεοπτικό κοινό.

Η οργανωτική επιτυχία δε θα είχε κανένα νόημα για το καθεστώς του Ρο - Τάε Γου, αν δε συνδυαζόταν με την αγωνιστική επιτυχία. Οι καλύτεροι αθλητές κλείστηκαν επί μήνες σε κέντρα προετοιμασίας κι οι φίλαθλοι προετοιμάστηκαν για την "επιτυχία" του αιώνα. Κλίμα ψυχρότητας και εθνικισμού επικράτησε στις αίθουσες, ειδικά σε αυτές όπου αγωνίζονταν Νοτιοκορεάτες αθλητές. Αποκορύφωμα, τα θλιβερά γεγονότα στην αίθουσα της πυγμαχίας, όπου ο Νεοζηλανδός διαιτητής Κιθ Ουόκερ δέχτηκε ομαδική επίθεση με γροθιές, καρέκλες και μπουκάλια, επειδή δε βοήθησε τον Νοτιοκορεάτη Μπιαν Ζου Ιλ. Ο τελευταίος επί 67 λεπτά αρνιόνταν να εγκαταλείψει το ρινγκ και οι αγώνες διακόπηκαν. Οπως κατάγγειλε αργότερα ο Κιθ Ουόκερ, οι Νοτιοκορεάτες προσπάθησαν να τον δωροδοκήσουν. Στην πραγματικότητα, οι οικοδεσπότες με όλα τα μέσα που διέθεταν κατάφεραν να "κλέψουν" 5 - 6 μετάλλια στην πυγμαχία και την πάλη. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση, ο τελικός στην κατηγορία των 71 κ., όπου ο Σι Χαν αναδείχτηκε χρυσός Ολυμπιονίκης, αν και είχε φάει το ξύλο της ζωής του από τον Αμερικανό Τζόουν.

Στον αγωνιστικό τομέα, τις επιδόσεις επισκίασε το σκάνδαλο ντόπινγκ του Μπεν Τζόνσον. Τέσσερις δρομείς, οι Τζόνσον, Λιούις, Κρίστι, Σμιθ έτρεξαν τα 100 μ. σε χρόνο κάτω από 10 δευτερόλεπτα, αλλά ο πρώτος υποχρεώθηκε να παραδώσει το χρυσό μετάλλιο στο δεύτερο. Στη Σεούλ έκαναν δυναμικά την εμφάνισή τους τα δισέγγονα και τρισέγγονα του μπάρμπα Θωμά. Οι αθλητές από τη μαύρη ήπειρο κυριάρχησαν σε όλες τις αποστάσεις από τα 800 μέτρα έως τα 10 χιλιόμετρα. Στο επί κοντώ ο Μπούμπκα κατέκτησε το πρώτο και μοναδικό μέχρι στιγμής χρυσό του μετάλλιο, ενώ ο Λιούις από τα τέσσερα αγωνίσματα όπου έλαβε μέρος, ηττήθηκε μόνο στα 200 μ., από έναν κομήτη, τον συμπατριώτη του Ντελόατς. Στη σφυροβολία, οι Σοβιετικοί κατέκτησαν και τα τρία χρυσά με τους Λιτβίνοφ, Σέντιχ, Ταμ, ενώ οι Αμερικάνοι απάντησαν στο μήκος με τους Λιούις, Πάουελ, Μάιρικς.

Στην κολύμβηση, όπου δημιουργήθηκαν 11 παγκόσμια ρεκόρ, τα κορίτσια από τη ΓΛΔ ήταν και πάλι ασυναγώνιστα, κατακτώντας 11 χρυσά, 8 ασημένια και 9 χάλκινα μετάλλια. Η Κρίστιν Οτο με 6 χρυσά μετάλλια αναδείχτηκε κορυφαία αθλήτρια των αγώνων, ενώ ο Αντονι Μέστι από το Σουρινάμ έγινε ο πρώτος μαύρος κολυμβητής, που ανέβαινε στο ψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου. Στη γυμναστική αποκαταστάθηκαν οι ισορροπίες που είχαν διαταραχτεί στο Λος Αντζελες. Οι Σοβιετικοί επέστρεψαν στην κορυφή με 12 χρυσά, 5 ασημένια και 4 χάλκινα μετάλλια, ενώ οι Αμερικανοί από 16 που είχαν κατακτήσει πριν τέσσερα χρόνια, περιορίστηκαν σε 1 χάλκινο. Στην πυγμαχία, με την απουσία των Κουβανών, που, σε ένδειξη συμπαράστασης στη ΛΔ της Κορέας αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στους αγώνες, τα μετάλλια μοιράστηκαν σε ...πολλούς, με τους Αμερικανούς να κατακτούν 3 χρυσά και τους Νοτιοκορεάτες δύο. Η άρση βαρών έπεσε θύμα του ντόπινγκ, ενώ στα ονομαζόμενα βαριά αθλήματα οι Σοβιετικοί κατέκτησαν 15 χρυσά, 7 ασημένια και 5 χάλκινα, ακολουθούμενοι από τους Αμερικανούς που συγκέντρωσαν 5 - 4 - 5, αντίστοιχα.

Στα ομαδικά αθλήματα, οι Σοβιετικοί κυριάρχησαν στο μπάσκετ, νικώντας στον ημιτελικό τους Αμερικανούς με 82 - 76 και στον τελικό τη Γιουγκοσλαβία του Ιβκοβιτς με 76 - 63, καθώς και στο ποδόσφαιρο, στο χάντμπολ και το βόλεϊ γυναικών. Οι Αμερικανοί επικράτησαν στο μπάσκετ γυναικών, στο βόλεϊ ανδρών και οι Γιουγκοσλάβοι στο πόλο.

Στον πίνακα των μεταλλίων, οι Σοβιετικοί βρέθηκαν στην πρώτη θέση με 55 χρυσά, 31 ασημένια και 46 χάλκινα, έναντι 37 χρυσών, 35 ασημένιων και 30 χάλκινων των Ανατολικογερμανών. Οι Αμερικάνοι έμειναν, όπως και το 1976, στην τρίτη θέση.

Ενας γιγαντισμός, κενός από μηνύματα, χωρίς ήθος και ολυμπιακή ατμόσφαιρα, με ντόπινγκ και πρωτοφανή ασφαλιστικά μέτρα. Αυτή ήταν η Ολυμπιάδα της Σεούλ, που έμεινε στην ιστορία για το ρεκόρ συμμετοχής αθλητών και ωρών τηλεοπτικής μετάδοσης.