Στις 23 Αυγούστου 1972, μετά από εικοσάχρονη παρουσία στην προεδρία της ΔΟΕ, ο Αμερικανός Εϊβερι Μπράντετζ υπέβαλε την παραίτησή του. Με 69 ψήφους τον διαδέχτηκε ένας Ιρλανδός. Ο Μάικλ Κιλάνιν, ή λόρδος Κιλάνιν, όπως έμεινε στην ιστορία.

Στην οχτάχρονη θητεία του στο τιμόνι της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, ο λόρδος Κιλάνιν επισκέφτηκε πολλές φορές τη χώρα μας. Το 1979 κι ενώ γνώριζε ότι ένα χρόνο αργότερα στη Μόσχα θα εκλεγεί ο διάδοχός του, παρουσίασε τον εαυτό του από το βήμα της 19ης Συνόδου της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας. Μεταξύ άλλων υπογράμμισε:

"Εξελέγην πρόεδρος της ΔΟΕ για οκτώ χρόνια το 1972. Δεν είμαι αθλητής υψηλών επιδόσεων. Εσπούδασα στην Αγγλία αλλά είμαι ιρλανδικής καταγωγής και το πατρικό μου βρίσκεται στη δυτική ακτή της Ιρλανδίας. Στα νεανικά μου χρόνια, μετά το πανεπιστήμιο, άρχισα να συγγράφω και σαν δημοσιογράφος ταξίδεψα πολύ στον κόσμο, είτε σαν πολιτικός και διπλωματικός συντάκτης, είτε σαν πολεμικός ανταποκριτής. Το 1950, εξελέγην παμψηφεί πρόεδρος του Ολυμπιακού Συμβουλίου της Ιρλανδίας".

Ο δημοσιογράφος από την Ιρλανδία που έμελλε να φτάσει στο ανώτερο ολυμπιακό αξίωμα, το 1935 - '36 συνεργάστηκε με την εφημερίδα του Λονδίνου "Ντέιλι Εξπρές". Το 1937 και 1938 διατέλεσε πολεμικός ανταποκριτής στην Ασία και το 1938 - 1939 πολιτικός συντάκτης της εφημερίδας "Ντέιλι Μέιλ". Το 1938 - 1945 ως αξιωματικός του βρετανικού στρατού πήρε μέρος στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1950 εκλέχτηκε πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής της Ιρλανδίας. Μέλος της ΔΟΕ από το 1952, έγινε αντιπρόεδρός της το 1968 και πρόεδρος το 1972.

Ο λόρδος Κιλάνιν προήδρευσε της ΔΟΕ σε μια κρίσιμη εποχή για το ολυμπιακό κίνημα. "Ηταν άτυχος με την εποχή του. Στο Μόναχο έπεσαν οι πυροβολισμοί και στο Μόντρεαλ αποχώρησαν οι αφρικανικές ομάδες", δήλωσε αργότερα ο σημερινός πρόεδρος της ΔΟΕ Χ. Α. Σάμαρανκ. Θα συμπληρώναμε ότι δεν μπόρεσε να αποτρέψει και το μποϊκοτάζ των Αμερικανών στην Ολυμπιάδα της Μόσχας.

Ο Λ. Κιλάνιν συνέδεσε το όνομά του με τα Ολυμπιακά Συνέδρια του 1973 και 1981. Προσπάθησε, χωρίς επιτυχία, να σταματήσει την κατηφόρα στην οποία οδηγούσε η εμπορευματοποίηση το ολυμπιακό κίνημα. "Θα συνεχίσουμε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας τις συζητήσεις γύρω από τον επαγγελματισμό και τον ερασιτεχνισμό. Εγώ πάντως είμαι εναντίον των "ανοιχτών" Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν είμαι εναντίον του επαγγελματικού αθλητισμού, αλλά υπάρχει κίνδυνος να πάρουμε τον αθλητισμό μέσα από τα χέρια του ατόμου, των διοικητικών οργάνων και των Ολυμπιακών Εθνικών Επιτροπών και να τον δώσουμε στα χέρια των ιμπρεσάριων", τόνιζε το 1979 στην Αθήνα. Οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν με το χειρότερο τρόπο, αλλά δεν ήταν αμέτοχος ευθυνών. Ο διάδοχός του δεν είχε ενδοιασμούς ως προς τη χρησιμότητα ή όχι του επαγγελματισμού. Επιπλέον, τον κατηγόρησε ότι παρακολουθούσε τις εξελίξεις στα ολυμπιακά δρώμενα από την ήσυχη γωνιά του σπιτιού του. "Ηταν μαλακός όπως τα παπούτσια από καστόρι. Ο ίδιος ζούσε στην Ιρλανδία. Η ΔΟΕ ήταν μόνη της. Στη Λωζάνη τα νήματα κινούσε το σκληρό χέρι της Μόνικα Μπερλιού", σχολίασε ο Χ. Α. Σάμαρανκ.