Σύνεδροι, που σε μεγάλη τους πλειοψηφία δηλώνουν οι ίδιοι κρατικοδίαιτοι, στελέχη μέσα στα μεταξωτά Αρμάνι κοστούμια των 400.000 και πάνω, διευθυντάδες οργανισμών με μερσεντές και "1.000.000 τουλάχιστον το μήνα"...

Κι όμως, είναι ακόμη εδώ.

Δηλώνουν σοσιαλιστές "ως προς τον τρόπο ζωής" και αγωνιούν. Και η αγωνία τους είναι πράγματι ειλικρινής. Ολοι τους, είτε "Τσοχατζοπουλικοί" είτε "Σημιτικοί", είτε "ενδιάμεσοι" τρέμουν το ενδεχόμενο της απομάκρυνσής τους από τον κάδο της εξουσίας. Η εξουσία, άλλωστε, είναι αυτή που τους εξασφαλίζει το "σοσιαλιστικό τρόπο" της ζωής τους.

Περίπου 5.500 άνθρωποι. Η μεγάλη πλειοψηφία τους, χωμένη σε κάθε προσοδοφόρο "τρύπα" που δημιούργησε ο "σοσιαλιστικός" τρόπος διακυβέρνησης της χώρας, αγωνιούν μήπως και χάσουν είτε την παχυλή μηνιαία (;) αμοιβή, είτε τη διαχείριση των ευρωπαϊκών οικονομικών πακέτων, είτε - αν και έχουν πια χορτάσει απ' όλα αυτά - μήπως εξαφανιστούν από το προσκήνιο της επικαιρότητας, από τα φώτα των ΜΙΝΤΙΑ, μήπως βγουν από το "παιχνίδι". Αλλά και οι υπόλοιποι, αν και βρίσκονται στην περιφέρεια της "γαβάθας με τα λάφυρα", "χωνεύουν" τα χτεσινά μικρορουσφετάκια που απέσπασαν, ελπίζοντας σε μεγαλύτερα αυριανά, πιστοί και αυτοί στα σοσιαλιστικά ιδεώδη.

Κι όμως, είναι ακόμη εδώ.

Ευρωλιγούρηδες και Ευρωκλάστες, "αντί" και φιλοαμερικάνοι, εκσυγχρονιστές και αναχρονιστικοί, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, θαρρούν ότι με την "άγρια σύγκρουσή" τους θα πείσουν πως πρόκειται για μάχη πολιτικών επιλογών, οι οποίες μάλιστα αφορούν την πορεία του τόπου.

Ομως, ευρωλιγούρηδες και φιλοαμερικάνοι, σε αγαστή συνεργασία έχουν καθορίσει την πορεία της χώρας σε όλα αυτά τα 22 χρόνια της παρουσίας τους στην πολιτική ζωή του τόπου. Οι μεταξύ τους διαφορές είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες και θα εξαφανιστούν και τυπικά αν και όταν καταφέρουν να μοιράσουν την πίτα. Από την άποψη αυτή, η απουσία του Αν. Παπανδρέου είναι πράγματι καθοριστική. Ο πολιτικός γεννήτορας όλων αυτών είχε το αδιαμφισβήτητο χάρισμα να τα καταφέρνει στη μοιρασιά...

Να διαγκωνίζονται, οι περισσότεροι, για μια θέση σε ένα τηλεοπτικό παράθυρο, για προνομιακές σχέσεις με τους μεγαλοδημοσιογράφους και τα ΜΜΕ. Να βασανίζουν το μυαλό τους για την πετυχημένη ατάκα που σαν διαφημιστικό σποτ - γρήγορο και εύπεπτο - θα καταγραφεί ως πολιτική άποψη για 15 δευτερόλεπτα σε ένα δελτίο ειδήσεων.

Κι όμως, είναι ακόμη εδώ.

Ολοι μαζί, έτοιμοι να υποσχεθούν στους πάντες τα πάντα, σύμφωνα με την παρακαταθήκη του εκλιπόντος, προκειμένου να διαιωνίζουν το σύστημα και να συντηρούν τις προσδοκίες των "άλλων μισών Ελλήνων", των αποκλεισμένων, των μη προνομιούχων. Προσδοκίες που ασφαλώς έχουν να κάνουν με τα πρότυπα που η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος έχει δημιουργήσει και προβάλλει.

Κι όμως, είναι ακόμη εδώ.

Πεντέμισι περίπου χιλιάδες στελέχη του ΠΑΣΟΚ να συγκρούονται - αποφεύγοντας να μιλήσουν περί πολιτικής - μόνο και μόνο για την κατοχή του μαχαιριού, θεωρώντας πως το πεπόνι έτσι και αλλιώς είναι δικό τους.

Κι όμως, είναι ακόμη εδώ. Το ερώτημα, για πόσο ακόμη θα είναι εδώ, μάλλον θα πρέπει να αρχίσει να τους απασχολεί πολύ σύντομα.

Δημήτρης ΜΗΛΑΚΑΣ