Οπως φαίνεται, ο Γιέλτσιν έχει ως σύνθημά του: "Ούτε μια μέρα χωρίς διάταγμα!". Η αστική εφημερίδα "Σεβόντνια", ειρωνευόμενη ότι ενόψει των εκλογών ο Γιέλτσιν βιάζεται να ικανοποιήσει τους πάντες - από τις ντόπιες κοπέλες και γριές μέχρι τους ξένους επενδυτές ή ακόμα και τους καταδικασμένους σε θάνατο εγκληματίες - ωστόσο, θεωρεί ότι "...μοναδική δυνατότητα να ελεγχθεί η αποτελεσματικότητα των γιελτσινικών διαταγμάτων... είναι να εκλεγεί για μια ακόμα θητεία". Αλήθεια, δεν είναι πολύ έξυπνο αυτό; Μα έτσι συνέβη και πριν από πέντε χρόνια, και τι πήραμε; Το διάταγμα αρ. 1 για την εθνική παιδεία, που υπογράφηκε με τόση βιασύνη, έμεινε ανεφάρμοστο, όπως και πολλά άλλα, ενώ οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και άλλοι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση υπήρξαν οι πιο δραστήριοι οργανωτές των μαζικών απεργιών στη διάρκεια των πέντε χρόνων παραμονής του Γιέλτσιν στη θέση του Προέδρου.

Δεν τον νοιάζει, όμως. Το "γραφείο" του γράφει συνέχεια, κι αυτός, ο Αη - Βασίλης του Κρεμλίνου, θα υπογράφει, μοιράζοντας δεξιά και αριστερά τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Αφορμή ακριβώς για τη συνάντησή μου με τον στρατάρχη Ντμίτρι Γιάζοφ αποτέλεσαν δυο "φρεσκότατα" διατάγματα - αρ. 722 και 723 - για το πέρασμα των Ενόπλων Δυνάμεων σε εθελοντική επαγγελματική βάση και κατόπιν σύμβασης. Χαρακτηρίζοντάς τα ως λαϊκίστικα, ο Γιάζοφ τόνισε:

"Πρώτον, το πέρασμα του στρατού σε εθελοντική βάση κατόπιν σύμβασης προβλέπεται να πραγματοποιηθεί το έτος 2000, δηλαδή μετά 4 χρόνια. Ποια, λοιπόν, ανάγκη υπήρχε να εκδοθεί αυτό το διάταγμα τώρα; Πολύ μεγάλη: ο Πρόεδρος θέλει να μαζέψει τις ψήφους των πατεράδων και μανάδων, τα παιδιά των οποίων είναι τώρα 13 - 14 χρονών. Ο υπολογισμός είναι απλός: με την ελπίδα ότι οι γιοι τους δε θα σταλούν ύστερα από 4 χρόνια σε νέο "καυτό σημείο" να σκοτωθούν, στις 16 Ιούνη θα ψηφίσουν τον συντάκτη των διαταγμάτων. Το διάταγμα, όμως, δεν είναι νόμος και επιπλέον αντιβαίνει στο Σύνταγμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, όπου αναφέρεται ρητά πως η υπεράσπιση της πατρίδας είναι ιερό χρέος κάθε πολίτη. Οι οπαδοί της δημιουργίας του στρατού κατόπιν σύμβασης αιτιολογούν αυτή την απόφαση με το ότι ο στρατός θα είναι επαγγελματικός. Μα στη χώρα μας ο στρατός ήταν επαγγελματικός. Ολοι οι υπηρετούντες στα υποβρύχια, στις μονάδες πυραύλων, στα τμήματα διαβιβάσεων κλπ. είναι επαγγελματίες. Κάθε χρόνο ο στρατός μας ανανεωνόταν: ορισμένοι τελείωναν την εκπαίδευση και οι νεοσύλλεκτοι την άρχιζαν. Κάθε χρόνο αυξανόταν ο αριθμός των εκπαιδευμένων νέων ανθρώπων, η χώρα διέθετε σε περίπτωση πολέμου τον απαραίτητο αριθμό μονάδων και μπορούσε σε σύντομο χρονικό διάστημα να συγκεντρώσει έναν ισχυρό στρατό για να προασπίσει τη χώρα. Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ρωσία ανέπτυξε ένα στρατό 14.000.000 ανδρών, στο Δεύτερο, επί Σοβιετικής Ενωσης, 29.000.000 ανδρών και ξέρουμε ότι τις μεγαλύτερες απώλειες είχαν οι μονάδες, που αποτελούνταν από εθελοντές και αγύμναστους νεοσύλλεκτους. Για την υπεράσπιση της πατρίδας χρειάζεται η σοβαρή και γερή προετοιμασία ολόκληρου του λαού".

- Μα, ακριβώς, μετά την ενθρόνιση του Γιέλτσιν στο Κρεμλίνο η ιδέα της υπεράσπισης της πατρίδας γελοιοποιήθηκε: εμείς τώρα δεν έχουμε, τάχατες, εχθρούς, ο λαϊκός μας στρατός βομβαρδίστηκε με τόνους λάσπης, ο στρατός δυσφημίστηκε και καταστρέφεται...

- Και ως αποτέλεσμα, ακόμα και στο μικρό τοπικό πόλεμο στην Τσετσενία, που τον εξαπέλυσε ο ίδιος ο Πρόεδρος Γιέλτσιν, δεν υπάρχουν έτοιμοι για πολεμικές επιχειρήσεις μαχητές. Το 245ο σύνταγμα στρατού, που μεταφέρθηκε στην Τσετσενία από την Απω Ανατολή, έπεσε σε ενέδρα και υπέστη τεράστιες απώλειες. Διότι οι στρατιώτες ήταν αγύμναστοι, δε γνώριζαν την τοποθεσία, δεν ήταν εκπαιδευμένοι για μάχες σε ορεινές περιοχές και, επιπλέον, με αντάρτες. Κατά συνέπεια, χάθηκαν περίπου όλοι όσοι μεταφέρθηκαν από την Απω Ανατολή. Και το γεγονός, ότι οδήγησαν στον αναπόφευκτο θάνατο εντελώς αγύμναστα παιδιά, αποτελεί, δυστυχώς, μια τραγική απόδειξη ανεγκέφαλης πολιτικής και ανόητων ενεργειών από μέρους των στρατιωτικών υπηρεσιών.

- Ας επανέλθουμε στα διατάγματα 722 και 723, όπου αναφέρεται ότι από το έτος 2000 στα "καυτά σημεία" θα υπηρετούν μόνο οι συμβασιούχοι και οι εθελοντές. Σημαίνει ότι ο Πρόεδρος φροντίζει ακριβώς για τους άκαπνους νεοσύλλεκτους;..

- Μα τι είναι αυτά τα "καυτά σημεία" και πού βρίσκονται; Στη χώρα μας. Δηλαδή, οι δικοί μας θα σκοτώνουν τους δικούς μας. Στο Σοβιετικό Στρατό οι στρατιώτες κατά την ορκωμοσία ορκίζονταν να πολεμήσουν ενάντια στον εξωτερικό εχθρό, σε κείνους που θα επιτεθούν στην πατρίδα μας. Προσωπικά φρονώ ότι προετοιμάζουν τους συμβασιούχους και μισθοφόρους να πολεμήσουν όχι μόνο κατά των εξωτερικών εχθρών, αλλά και των εσωτερικών. Και ποιος είναι ο "εσωτερικός εχθρός"; Μια που στη Ρωσία συντελείται η διαστρωμάτωση της κοινωνίας, δημιουργείται όχι μια μεσαία τάξη, αλλά η αστική τάξη, η τάξη των πλουσίων, ορισμένοι φτωχαίνουν, άλλοι πλουτίζουν, οι αντιθέσεις μεταξύ τους αναπόφευκτα θα οξύνονται. Ακριβώς για τη διευθέτηση των κοινωνικών συγκρούσεων θα χρησιμοποιείται ο μισθοφορικός στρατός, για τον οποίο ενδιαφέρεται σήμερα ο κύριος Πρόεδρος. Οταν οι "Νεορώσοι" θα δυναμώσουν, θα τρανέψουν, η εργατική τάξη και οι αγρότες, αυτοί που παίρνουν μέρος στις συγκεντρώσεις, απεργούν, επικρίνουν το καθεστώς θα κατατάσσονται στην κατηγορία του "εσωτερικού εχθρού". Και θα λένε στους συμβασιούχους: "Σε πληρώσαμε με βάση τη σύμβαση; Πήρες χρήματα, πολέμησε ενάντια στο λαό σου, σκότωσέ τον, εξόντωσέ τον"! Εδώ που τα λέμε, ήδη ο μη μισθοφορικός στρατός έχει χρησιμοποιηθεί σε τέτοιες επονείδιστες πράξεις, όπως το ξυλοκόπημα των βετεράνων στις 23 Φλεβάρη 1992 στην οδό Τβέρσκαγια της Μόσχας, η άγρια καταστολή των διαδηλωτών στη λεωφόρο Λένιν την Πρωτομαγιά του 1993 και ο βομβαρδισμός του Ανωτάτου Σοβιέτ και χιλιάδων άμαχων πολιτών το Σεπτέμβρη - Οκτώβρη του ίδιου θλιβερής μνήμης χρόνου. Γι' αυτό δεν μπορώ χωρίς αγωνία και πόνο να σκέφτομαι τι θα γίνει η χώρα μας αν επανεκλεγεί ο Γιέλτσιν για δεύτερη θητεία. Προσωπικά, δεν τον πιστεύω και θα ψηφίσω τον Ζιουγκάνοφ. Πιστεύω ότι οι κομμουνιστές, ο λαϊκοπατριωτικός συνασπισμός θα μπορέσουν να σταματήσουν τη διάλυση, θα επαναφέρουν το σεβασμό απέναντι στο στρατό, ο οποίος πρέπει να παραμείνει υπερασπιστής της πατρίδας και του λαού.

Ναντιέζντα ΓΚΑΡΙΦΟΥΛΙΝΑ