"ΠΕΝΤΕ ΚΟΜΜΑΤΑ, ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ" τιτλοφορείται το άρθρο του Χρ. Θεοχαράτου στον "ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ της Κυριακής", εξηγώντας στους αναγνώστες της εφημερίδας ότι στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, καθώς και στα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα, μια πολιτική πρόταση υπάρχει στη χώρα, αυτή του ΚΚΕ και ότι άλλη πρόταση ελληνική, αντίθετη του ΚΚΕ, δεν υπάρχει. Και συνεχίζει. "...Αυτή την αλήθεια δεν την έχει συνειδητοποιήσει ούτε το ΚΚΕ ...θα υποχρεωθεί όμως από τη δύναμη των πραγμάτων... Και τότε, είναι βέβαιο, θα σπάσει το κέλυφός του, θα εγκαταλείψει το μονήρη δρόμο του και θα αγωνιστεί από πλατιά μετερίζια...".

Το ΚΚΕ έχει συνείδηση του γεγονότος ότι η μοναδική, πραγματικά πατριωτική πολιτική είναι αυτή που το πρόσφατο Συνέδριό του έχει επεξεργαστεί. Εχει επίσης συνείδηση του γεγονότος ότι οι προτάσεις του, για την οικονομία, για την εξωτερική πολιτική, για τον κοινωνικό τομέα είναι οι μοναδικές, που μπορούν να οδηγήσουν το λαό και τη νεολαία μακριά από επικίνδυνα αδιέξοδα. Αλλωστε, ακριβώς επειδή έχει συνείδηση όλων αυτών, χάραξε την πιο πλατιά πολιτική, στηριγμένο στη μεγάλη πείρα δεκαετιών που διαθέτει, αξιοποιώντας την πλούσια εμπειρία του και τις αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας, αλλά και ερμηνεύοντας τις σύγχρονες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις.

Αυτή η πολιτική δεν έχει να κάνει με "μονήρεις" δρόμους, αλλά κυρίως με ανηφοριές και κατηφοριές, με στενά σοκάκια, αλλά και με μεγάλες διασταυρώσεις, στις οποίες βαδίζουν και συναντώνται χιλιάδες εργαζόμενοι, αγρότες, επαγγελματίες, διανοούμενοι, νέοι, απλοί άνθρωποι, που δεν είναι μόνο ψηφοφόροι του ΚΚΕ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και άλλων κομμάτων. Ολους αυτούς θέλει το ΚΚΕ, με τη συνεπή στάση του και τον καθημερινό αγώνα του, να βγάλει στις μεγάλες λεωφόρους του μέλλοντος. Γι' αυτό και θα επιμείνει πεισματικά να εξηγεί για τους δύο δρόμους ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας: "Με τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια ή με το λαό και τη δημιουργία του Μετώπου του;". Εδώ θα κριθούν οι πάντες!