Πάλι στο γνωστό και διάτρητο μπαμπούλα της "απομόνωσης του ΚΚΕ" καταφεύγουν οι επίδοξοι κουκουεδολόγοι, απογοητευμένοι που στο Συνέδριο του Κόμματος δε δικαιολόγησαν το μισθό τους.

Ομως ας τελειώνουμε με τα γελοία κατασκευάσματά τους.

Πότε απομονώθηκε το ΚΚΕ και η πολιτική του;

Μήπως απομονώθηκε στην υπόθεση της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, όταν όλες σχεδόν οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις έχουν δικαιώσει με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο την πολιτική που πρώτο το ΚΚΕ, κόντρα στο ρεύμα, υπερασπίστηκε;

Μήπως απομονώθηκε στην υπόθεση του Μάαστριχτ, τη στιγμή που όλοι τώρα, δημόσια ή κατ' ιδίαν, αναγνωρίζουν ότι τα κριτήρια και το πρόγραμμα "σύγκλισης", στην πραγματικότητα είναι πρόγραμμα απόκλισης, με ολέθριες συνέπειες για την ελληνική οικονομία και τους εργαζόμενους;

Μήπως απομονώνεται το ΚΚΕ όταν λέει "Εξω από το ΝΑΤΟ", τη στιγμή που επίσημα κυβερνητικοί παράγοντες αναγνωρίζουν ότι το ΝΑΤΟ δε διασφαλίζει τα εθνικά μας συμφέροντα και αντίθετα οι "σύμμαχοι" μάς σύρουν "είτε σε συμβιβασμό είτε σε πόλεμο";

Μήπως απομονώνεται το ΚΚΕ όταν μόνο του αντιστέκεται στο "μονόδρομο" της λιτότητας, τη στιγμή που δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι το βροντοφωνάζουν στους καθημερινούς αγώνες τους;

Θα μπορούσαν να αναφερθούν δεκάδες ακόμα παραδείγματα, αλλά δεν έχει νόημα.

Είναι εμφανές ότι ακριβώς επειδή η πολιτική του ΚΚΕ καθημερινά δικαιώνεται στα μάτια των εργαζομένων, ακριβώς για αυτό το λόγο επιχειρούν να μεταφέρουν αλλού τη συζήτηση και να ορθώσουν τείχη ανάμεσα στο Κόμμα και τους φυσικούς αποδέκτες της πολιτικής του, τους εργαζόμενους και τους ανθρώπους του μόχθου.