Τα πρόσφατα επεισόδια στην κεντρική πλατεία της Χίου, μεταξύ των εμπόρων του νησιού και του συνεργείου της ΥΠΕΔΑ, αποτελούν σίγουρα έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης, για τις συνέπειες μιας ανάλγητης και βαθιά ταξικής πολιτικής, που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Και είναι μεν εξηγήσιμες και δικαιολογημένες οι αυθόρμητες αυτές αντιδράσεις, αλλά το κρίσιμο ερώτημα, όμως, είναι αν μπορούν να φέρουν ουσιαστικό αποτέλεσμα. Γιατί ο εχθρός των εργαζομένων, των μικρών εμπόρων και των αγροτών, όλων όσων υποφέρουν σήμερα από μια βάρβαρη οικονομική πολιτική, δεν είναι σίγουρα, ούτε τα συνεργεία της ΥΠΕΔΑ, αλλά ούτε και οι υπόλοιποι εκτελεστές των κυβερνητικών αποφάσεων. Εχθρός είναι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται τα περί μονόδρομου του Μάαστριχτ, σπέρνοντας έτσι την ηττοπάθεια και το συμβιβασμό. Εχθρός είναι το σύμπλεγμα των μεγάλων βιομηχανικών και τραπεζικών μονάδων, που απομυζούν κολοσσιαία κέρδη από την πολιτική λιτότητας. Εχθρός, τέλος, είναι η κοινοτική γραφειοκρατία και οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές, οι οποίες επιδιώκουν να ξεπεράσουν την κρίση, με την επιβολή προγραμμάτων λιτότητας σε βάρος των λαών της Ευρώπης.

Οι αυθόρμητες αντιδράσεις αποτελούν σίγουρα ένδειξη ότι τα θύματα της πολιτικής λιτότητας δεν είναι διατεθειμένα να οδηγηθούν αμαχητί στο βωμό της θυσίας. Ομως, αυτό δεν επαρκεί. Χρειάζεται αγώνας διαρκής, συντονισμένος με καθαρούς στόχους, ώστε η αυθόρμητη αντίδραση να μετουσιωθεί σε συγκεκριμένη πολιτική πρακτική και συνείδηση.