Για το χαρακτήρα του α - α μετώπου και την κυβέρνηση

Ενώ σωστά στις θέσεις υπάρχει η διαπίστωση ότι ο χαρακτήρας της επανάστασης θα είναι σοσιαλιστικός, εντούτοις η διαπίστωση αυτή ανατρέπεται εμμέσως πλην σαφώς, μέσω του χαρακτήρα που σκιαγραφείται για το Α - Α μέτωπο σε συνάρτηση με την Α - Α κυβέρνηση.

Εισάγοντας έτσι από την "Κερκόπορτα" τη λογική των σταδίων, που είχαν διατυπωθεί σε προηγούμενα Συνέδρια, που έθεταν να λυθούν πρώτα Α - Α προβλήματα που δημιουργεί η εξάρτηση της χώρας μας και μετά η σοσιαλιστική επανάσταση. Οδηγώντας σε επικίνδυνες ιδεολογικές συγχύσεις για τον επαναστατικό ρόλο της ΕΤ και το ασυμβίβαστο της ταξικής συνδιαχείρισης από αυτή τη δύναμη, που έχει τον ιστορικό ρόλο ν' ανατρέψει την ταξική εκμετάλλευση.

Α. Για την κυβέρνηση του Α - Α μετώπου

1. Σήμερα στη χώρα μας τέτοια άλυτα αστικοδημοκρατικά προβλήματα του τύπου υπολείμματα φεουδαρχικών σχέσεων παραγωγής, προμονοπωλιακού καπιταλισμού ή προβλήματα αστικής νομιμότητας δεν έχουμε.

2. Ιμπεριαλισμός χωρίς εξαρτημένες χώρες δε νοείται. Η ανάπτυξή του θα αυξάνει όχι μόνο το βαθμό της εξάρτησης, αλλά και τις εξαρτώμενες χώρες. Η ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη μιας χώρας δε σημαίνει και έλλειψη των υλικών προϋποθέσεων, που έχει δημιουργήσει ο καπιταλισμός για την επανάσταση. Π. χ. η Ελλάδα και το Πακιστάν είναι εξαρτημένες χώρες από τον ιμπεριαλισμό. Αλλά τα επίπεδα της ανισόμετρης ανάπτυξής τους είναι εντελώς διαφορετικά. Στην πρώτη η αστική τάξη έχει δημιουργήσει τις υλικές προϋποθέσεις, ενώ στη δεύτερη υπάρχουν ακόμα και φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής.

Διαφορετικά, έτοιμες για τη σοσιαλιστική επανάσταση είναι μόνο οι 7 μεγάλες "αδελφές".

Ούτε θα περιμένουμε να αποκτήσουμε ή να ενταχθούμε σε μεγάλη γεωγραφική επικράτεια, για να είναι εφικτή - ρεαλιστική η πραγματοποίηση της επανάστασης. Απόψεις που ανατρέπουν τη λογική της ανισόμετρης ανάπτυξης και τη θεωρία του αδύνατου κρίκου που έθετε ο Λένιν.

Η προσκόλληση σε τακτικισμούς και λογικές σταδίων έχει συμβάλει σε αρνητικά αποτελέσματα όλα αυτά τα χρόνια στο επαναστατικό εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα στο χώρο της Ευρώπης.

Λογικές που προβάλλονταν και από τη σοβιετική βιβλιογραφία, ιδιαίτερα μετά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ.

(2) (Η Λενινιστική θεωρία της Επανάστασης, Κεφάλαιο 11, Ε. Μπατάλοφ, εκδ. Προγκρές).

Εξουσία δεν είναι απλά να έχεις την κυβέρνηση, αλλά να ελέγξεις όλο το σύστημα - μορφές - στηρίγματα εξουσίας της Αστικής Τάξης (ΑΤ) και αυτό δεν μπορεί να γίνει, παρά μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού και τη δικτατορία του προλεταριάτου. Εξουσία της ΕΤ στο καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί η ΕΤ δεν μπορεί να αναπαράγει με πολιτικά μέσα την ταξική εκμετάλλευση. Σε συνθήκες ιμπεριαλισμού και ετοιμότητας του αντικειμενικού παράγοντα, όπως σήμερα, αν πάρεις εξουσία, πρέπει να τη μετατρέψεις αυτόματα σε σοσιαλιστική. Γιατί η γενεσιουργός αιτία των προβλημάτων που έχεις να λύσεις, αντικειμενικά επιβάλλει τη ρήξη με το σύστημα εξ αρχής.

Αν η συνείδηση της ΕΤ φτάσει μέσα από μια συνεπή Α - Α πάλη, σε τέτοια αντικαπιταλιστικά επίπεδα, και μπορεί να πάρει την εξουσία, εξουσία στα πλαίσια του αστικού κράτους θα ζητάμε ή ανατροπή του; Βέβαια το δεύτερο.

Δεν αποκλείεται να προκύψει κυβέρνηση δυνάμεων που έχουν στηριχτεί σε λαϊκές προοδευτικές προσδοκίες. Ομως η συμμετοχή των κομμουνιστών κρίνεται από το αν έχει τη δυνατότητα αυτή η κυβέρνηση να μετατραπεί σε σοσιαλιστική. Δηλαδή αν η ΕΤ έχει τον ηγετικό ρόλο, αν υπάρχει επαναστατική κατάσταση και το κόμμα έχει την ικανότητα μέσα από την πολιτική πρωτοπορία του να μετατρέψει αυτή την κυβέρνηση σε σοσιαλιστική επανάσταση.

Διαφορετικά τι συμμετοχή συζητάμε; Η στάση σου απέναντι στην κυβέρνηση, με αφετηρία τα ταξικά συμφέροντα της ΕΤ, μπορεί να είναι κριτική στο περιεχόμενό της ή να καλείς την ΕΤ να την ανατρέψει. Παράλληλα θα πρέπει να εντείνουμε την ταξική διαπαιδαγώγησή της ότι χωρίς τη σοσιαλιστική επανάσταση, με ηγετική δύναμη την ΕΤ και την πολιτική πρωτοπορία του ΚΚΕ, η εκμετάλλευση δεν ανατρέπεται, αναπαράγεται.

Δεν μπορεί να διαπαιδαγωγούμε όλο το διάστημα την ΕΤ για την επαναστατική ρήξη και μετά να καλλιεργούμε αυταπάτες στην ΕΤ ότι μπορεί να λύσει προβλήματά της στον καπιταλισμό.

Η δεν μπορείς σε όλη την πορεία να διαπαιδαγωγείς την ΕΤ σε εκσυγχρονιστική βάση και ξαφνικά σε ένα επίπεδο πάλης, να ζητάς την επαναστατικοποίησή της για να δημιουργήσει τις ρήξεις της στον καπιταλισμό. Η Α - Α πάλη ξεκομμένη από την προοπτική της λύσης της βασικής αντίθεσης εργασίας - κεφαλαίου και η σύνδεσή της με την κυβερνητική εξουσία στα καπιταλιστικά πλαίσια, για να λύσει προβλήματα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, είναι θέση ρεφορμιστική, δεν επαναστατικοποιεί το Α - Α μέτωπο σε σχέση με τη σοσιαλιστική προοπτική.

Β. Υπερτονίζουμε πολύ τον ειρηνικό δρόμο περάσματος, αφού σκιαγραφείται ότι η κυβέρνηση του Α - Α μετώπου θα είναι το κύριο μέσο περάσματος στο σοσιαλισμό. Μάλιστα, αφήνει να εννοηθεί ότι η ΑΤ θα αφήσει να γίνει μια τέτοια κυβέρνηση. Δηλαδή θα αφήνει να λύνει η κυβέρνηση Α - Α προβλήματα;

Η ιστορική πείρα δείχνει το αντίθετο. Ταξική πάλη και ειρηνική αντίδραση της αστικής τάξης δεν υπάρχει.

Το ζήτημα της βίαιης αντίδρασης της αστικής τάξης και η προετοιμασία του Α - Α μετώπου πάνω σε αυτήν, πρέπει να τονιστεί. Πρέπει οργανωτικά και ιδεολογικά να ετοιμαστεί η ΕΤ για την αντιμετώπιση αυτής της βίας. Για την προετοιμασία της ΕΤ για το τσάκισμα της αστικής μηχανής, με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου ως τη μόνη δημοκρατική δυνατότητα να φτιάξει το δικό της κράτος. Με βάση αυτά, δεν πρέπει να υπάρχει προγραμματική δέσμευση για τη σύνδεση του Α - Α μετώπου με την κυβέρνηση.

Σχετικά με το χαρακτήρα της Α - Α πάλης:

Για να επιτευχθεί η σοσιαλιστική επανάσταση, σημαίνει μεταξύ των άλλων διαμόρφωση της ταξικής αυτοσυνείδησης της ΕΤ μέσα από την αντικαπιταλιστική κατεύθυνση της Α - Α πάλης και τις ενώσεις των εργατών και των συμμάχων της.

Αυτό δεν είναι λογική απομονωτισμού, αλλά ενδυνάμωσης της ταξικής πάλης, η οποία επιδρά στη ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων των εργαζομένων, που ακολουθούν συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.

Το υπονοούμενα, οι λογικές του εφικτού, υποτιμούν την ταξική ικανότητα της ΕΤ να αντιληφθεί, να παίξει τον επαναστατικό ρόλο της.

Υπάρχουν παραδείγματα που θέσεις του Κόμματος κουτσουρεύονται, στο όνομα των δυσκολιών συσπείρωσης, μη ωριμότητας της ΕΤ να τα καταλάβει ή μη ρεαλιστικότητας να γίνουν.

Π. χ. το Κόμμα έχει θέση για αυτοτελή κοινωνική ασφάλιση όλων των γυναικών, αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει αίτημα του ταξικού εργατικού κινήματος, επειδή δημιουργείται πρόβλημα στα πλαίσια του καπιταλισμού, από πού θα χρηματοδοτείται αυτή η ασφάλιση.

Προσπαθούμε συχνά, με τεχνοκρατικούς καπιταλιστικούς όρους να έχουμε λύσεις για όλα τα προβλήματα, προσανατολίζοντας τη λύση τους στον καπιταλισμό. Μα δε χωράνε λύσεις του σοσιαλισμού σε καπιταλιστικά τετράδια. Βεβαίως, ορισμένα προβλήματα μπορούν να λυθούν στα πλαίσια του συστήματος. Ομως, η πάλη των εργαζομένων πρέπει να πολιτικοποιηθεί, να συνδέεται με την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Να συμβάλει στην ταξική αυτοσυνείδηση της ΕΤ και την αναγκαιότητα της ρήξης και εδώ είμαστε αδύνατοι.

Η ανικανότητα του καπιταλισμού σαν σύστημα να επιλύει βασικά προβλήματα των εργαζομένων πρέπει να αναδειχτεί. Μέσα από αυτά τα προβλήματα, θα συνδέσουμε τον αντικαπιταλιστικό στόχο της Α - Α πάλης, θα πείσουμε για τη σοσιαλιστική προοπτική και όχι μέσα από εκσυγχρονιστικά κοινωνικά - πολιτικά σχήματα. Ετσι ετοιμάζονται μέσα από την ταξική πάλη, η ΕΤ και οι πραγματικοί σύμμαχοί της για το σοσιαλισμό.

ΑΛΕΚΑ ΓΙΑΝΝΟΥΣΗ

Καματερό