Οταν στη μεταβατικότητα των εποχών το σκοτάδι γίνεται χειροπιαστό, ο άνθρωπος ψάχνει με αγωνία κατά πού θα κάνει το επόμενο βήμα για να μη χαθεί στη σύγχυση. Τότε οι ποιητές θυμούνται το πρωτεϊκό φως του Απόλλωνα για να οδηγήσουν το λαό τους μπροστά.

Ο Γιώργος Κ. Παππάς βιώνει τραγικά τη μεταβατικότητα της εποχής μας. "Αρμέγοντας με τα μάτια του το φως" της διαχρονικής "οικουμένης", όπως θα 'λεγε ο Ρίτσος, το προσφέρει με τα "Σιβυλλικά" του, για να δούμε το παρελθόν και το μέλλον να ταυτίζονται στο σημείο όπου οι καρδιές των ανθρώπων ταυτίζονται, αγαπώντας την ειρήνη και το δίκιο. Το φως της ειρήνης μας βγάζει απ' τη σύγχυση, κάνοντάς μας να βλέπουμε με τα μάτια της Σίβυλλας Ηροφίλης, τα χαοτικά εμπόδια μπροστά μας, και να τ' αποφεύγουμε, διαπορευόμενοι σωστά: "Κοίτα το μίσος,/ κοίτα την άγνοια, κοίτα την πλάνη/ τα τρία πρόσωπα του χαλασμού/ στην παγκόσμια πτώση". Η, με τα μάτια της Ηροφίλης της νεότερης, όταν λέει: "Συμμορίες δημίων, λύκοι και πάνθηρες/ γεμίζουν την οικουμένη...".

Τον ποιητή εμπνέουν οι δέκα Σίβυλλες, που δε δίνουν διφορούμενες απαντήσεις για τα μελλούμενα, όπως οι πυθίες, αλλά διαπιστώνοντας τις αιτίες του κακού, προφητεύουν ενοραματικά το καλό, όπως οι στοχαστές κι οι ποιητές. Η Σίβυλλα Ελλησπόντια αιτιολογεί την παρουσία της στο σήμερα, σίγουρη για το αύριο, αφού είναι διαχρονική, όπως η αγάπη: "Εγώ έρχομαι να αποκρυπτογραφήσω τον πόνο,/ τον άδολο συμβολισμό του ασκητή, του ερημίτη/ του άστεγου και του πεινασμένου μαζί".

Ο ποιητής, με τις επιβλητικές κι υποβλητικές συνθέσεις του, μας δίνει να εννοήσουμε ότι η δύναμη της προφητείας ανήκει σ' αυτούς που αγαπούν και αγωνίζονται. Σ' αυτούς ανήκει κι ο ίδιος όταν βάζει στο στόμα της Σίβυλλας της Δελφικής τα λόγια: "Αγαπώ τους μεγάλους απόστολους της Ειρήνης/ με την πρωτεϊκή άνθιση...".

Η, όταν ενθαρρύνει τις προσδοκίες μας: "Θαρσείτε και περιμένετε,/ οι Γιοι του ήλιου έρχονται (...) ελευθερωτές του εικοστού πρώτου αιώνα μας".

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ