Στη Νέα Σκηνή του "Απλού Θεάτρου", συντελείται ένα υποκριτικό "θαύμα", με μοναδικό επί σκηνής πρόσωπο την έξοχη Αλέκα Παϊζη.Ενα "θαύμα" που καθοδηγήθηκε με άψογο και λεπτολόγο μέτρο όσον αφορά στις δραματικές διακυμάνσεις, με ευαισθησία, αλήθεια, απλότητα, αλλά και μουσική αίσθηση, από τον σκηνοθέτη του θιάσου "Φάσμα", Αντώνη Αντύπα.Σ' αυτό το θαύμα μερίδιο έχουν η πάντα αισθαντική, σοφή με το θεατρικό μέτρο και τη διακριτικότητά της μουσική της Ελένης Καραϊνδρου,τα λιτά και ακριβή στο ρεαλισμό τους σκηνικά του Γιώργου Πάτσα,τα φωτισμένα, υποβλητικά, από τον Ανδρέα Σινάνο.Ολοι οι συντελεστές, με τη συνεργία της Σωτηρίας Ματζίρη,η οποία μετέφρασε με απλή και θερμή γλώσσα το μονολογικό μονόπρακτο του Γερμανού Φραντς Ξαβέρ Κρετς "Νέες προοπτικές" και το εντελώς σιωπηλό, αλλά "εύγλωττο" σκηνικά θεατρικό σενάριό του "Τα αγαπημένα σας τραγούδια".Σενάριο, με μοναδικό "λόγο" μια ελάχιστη "γεύση" ραδιοφωνικής εκπομπής και λιγοστά τραγούδια, τραγούδια που να παραπέμπουν στη νιότη της μοναχικής ηρωίδας του. Τραγούδια, που στην παράσταση του "Φάσματος" παραπέμπουν σε διεθνώς επιτυχημένα τραγούδια, ρομαντικού και ερωτικού ύφους της δεκαετίας του '50, περίπου (λ.χ. "Αλιείς μαργαριταριών").

Το θέατρό μας έχει αναπτύξει δημιουργικούς δεσμούς με την προοδευτικού κοινωνικού περιεχομένου δραματουργία του Κρετς. Οι ήρωες του Κρετς είναι πάντα οι άνθρωποι των λαϊκών τάξεων. Οι άνθρωποι του μόχθου, οι άνεργοι, οι ανασφαλείς και εκμεταλλευόμενοι μέσα σε μια κοινωνία σκληρή και αδιάφορη για τον αδύναμο άνθρωπο. Οι στερημένοι συχνά και από τις πιο απλές χαρές. Οι μοναχικοί και έρημοι. Σ' αυτή την κοινωνική και υπαρξιακή κατηγορία ανήκει και η ηλικιωμένη γυναίκα στο "Νέες προοπτικές", που αναγκασμένη από τον ιδιοκτήτη του σπιτιού όπου έζησε με τον - πεθαμένο πλέον - άντρα της και τον - παντρεμένο πλέον - γιο της, να φύγει απ' αυτό και μην έχοντας οικονομική δυνατότητα για άλλη επιλογή οδηγείται - αποχωριζόμενη ακριβές της μνήμες και αγαπημένα της αντικείμενα - στο γηροκομείο. Οι "Νέες προοπτικές" για τη μοναχική, αξιοπρεπή, γεμάτη τρυφερότητα, κατανόηση και σεβασμό για την οικογενειακή ζωή του γιου της, ηλικιωμένη γυναίκα, είναι ένα πικρό, άδειο, από εικόνες - μνήμες των χρόνων της ελπίδας για καλύτερο αύριο, δωμάτιο, ένας "προθάλαμος" συνειδητοποίησης του μοιραίου τέλους. Το μονόπρακτο διαδραματίζεται το τελευταίο βράδυ, πριν από την αναχώρησή της. Η Αλέκα Παϊζη, με την εξαίσια ερμηνευτική λεπτότητά της, την ακρίβεια και στην παραμικρή λεπτομέρεια της έκφρασης του προσώπου της, της κίνησης, της χειρονομίας, του τόνου και ήχου της φωνής, των συναισθημάτων της, που καθρεφτίζονταν παντού, στο λόγο, στις πολύτιμες σιωπές της, στα συναισθήματά της τα πλημμυρισμένα με μια γαλήνια πίκρα, συνθέτει "μουσικά" και ποιητικά μια υποκριτική "ελεγεία" για τα μοναχικά πλάσματα.

Το πόσο σπουδαία ηθοποιός είναι η Παϊζη, πόση αποκρυσταλλωμένη ερμηνευτική σοφία διαθέτει, τόσο που να "κυριεύει", να "γεμίζει" μόνη της τη σκηνή και ο θεατής να πληρούται αισθητικά, συναισθηματικά, δεν αποδείχνεται μόνο με το μονολογικό μονόπρακτο "Νέες προοπτικές". Αποδείχνεται, κυρίως, με το σιωπηλό "Τα αγαπημένα σας τραγούδια", όπου η Παϊζη μετατρέπει σε "λόγο" το πρόσωπό της, τη χειρονομία της, την κίνησή της και την υπέροχη, συνταρακτική "απορία" των ματιών της για τη ζωή, το "κενό" και την απελπισία τους, το αδιόρατο κάτι του μυαλού και της ψυχής, που μπορεί να οδηγήσει με ηρεμία και αξιοπρέπεια τον μοναχικό, τον έρημο άνθρωπο στην αυτοκτονία. Η μεσήλικας δεσποινίς Μάιερχοφ επιστρέφει το απόγευμα στο ενοικιασμένο της δωμάτιο, μετά τη δουλιά της και τα λιγοστά καθημερινά της ψώνια. Ετσι αρχίζει το μακρόχρονο, καθημερινό νυχτερινό "τελετουργικό" μιας γυναίκας πλήρως ισορροπημένης, πολιτισμένης και απέναντι στον εαυτό της, όπως δείχνουν οι νοικοκυρεμένες συνήθειές της, νηφάλιας, αξιοπρεπούς, αλλά αμετάκλητα καταδικασμένης στη μοναξιά. Βυθισμένης στην ερημία. Μιας γυναίκας που έχει μόνο δύο επιλογές. Η, να εξακολουθήσει το ίδιο τελετουργικό, μια ζωή που δε χρειάζεται σε κανένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα, που δε δίνει και δεν παίρνει από κανέναν χαρά. Και χαρά δε δίνουν μερικά αγαπημένα τραγούδια. Κι αυτά το μόνο που μπορούν είναι να ξύνουν μνήμες ή και πληγές της νιότης της. Η, να δώσει τέλος, εν πλήρη ηρεμία, σαν να είναι αυτή η απόφαση κάτι διαφορετικό, κάτι πραγματικά σπουδαίο μέσα στην απελπιστική ρουτίνα της καθημερινότητάς της. Επιλέγει το τέλος, και σαν να ήταν "γιορτή" πίνει δεκατρία χάπια. Τα τελευταία, με λίγη φτηνή σαμπάνια, η τελευταία "πολυτέλεια" μιας ζωής στερημένης και ερημικής. Τι έκανε ερμηνευτικά η Παϊζη σ' αυτό τον εύγλωττα σιωπηλό ρόλο; Το λάμπρυνε, τον έκανε ένα πανανθρώπινο, βαθύτατα ουμανιστικό, ένα συνταρακτικό σκηνικό "ποίημα". Μη χάσετε αυτή τη διπλή ερμηνευτική προσφορά της Παϊζη.

ΘΥΜΕΛΗ