Την ίδια στιγμή που ο υφυπουργός Παιδείας, Γ. Ανθόπουλος, συνεχίζει να εκτοξεύει απειλές στους εκπαιδευτικούς, "διότι δε συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις του" και να συγγράφει φιρμάνια μεσαιωνικού χαρακτήρα, στο βασικό κύτταρο της παιδείας - τα σχολειά - η ζωή συνεχίζεται. Δάσκαλοι και μαθητές δουλεύουν - όπως πάντα - πολύ πέρα απ' τα αναχρονιστικά αναλυτικά προγράμματα, που αναπέμπουν στην εποχή της ποδιάς και των πηληκίων με τις κουκουβάγιες. Με κέφι, μεράκι, όραμα κι υπευθυνότητα. Εννοιες, φυσικά, άγνωστες στους κατοικοεδρεύοντες γραφειοκράτες της οδού Μητροπόλεως, που βρίσκονται εκεί όχι για τις γνώσεις τους στο αντικείμενο (έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς το βιογραφικό τους και θα καταλάβει τι εννοούμε), αλλά σταλμένοι από κάποια υποκλαδική ή από το Μέγαρο Μαξίμου. Ας είναι. Σε μερικά χρόνια κανείς δε θα τους θυμάται, όπως έγινε και με τους προκατόχους τους. Η, αν κάποιος τους αναζητήσει στα πλαίσια κάποιας έρευνας, θα τους βρει στο λήμμα ανίκανοι - άσχετοι.

Το αντίθετο, όμως, συμβαίνει (όπως και στο παρελθόν άλλωστε), με τους μαχόμενους και φωτισμένους δασκάλους, που η παρουσία τους στιγματίζει τη νέα γενιά. Τρεις απ' αυτούς και μια δεκάδα μαθητών - γυμνασίου - ανέβασαν την προηγούμενη Κυριακή Μολιέρο! Και μη φανταστείτε ότι αυτό έγινε σε κάποιο ιδιωτικό σχολείο, ή έστω δημόσιο της Αθήνας, όπου υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες από την επαρχία. Σ' ένα νησάκι - τα Ψαρά - που η πλειοψηφία της"σοσιαλ"-νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης αγνοεί πού βρίσκεται στο χάρτη... έγινε το εγχείρημα. Σε μια ακριτική γωνιά, όπου στερούνται δρόμων, κτιρίων και με το πρώτο μελτεμάκι αποκλείονται από τον έξω κόσμο. Εκεί που οι πολιτευτάδες τους θυμούνται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση και τους ξεχνούν αμέσως μετά. Γιατί τα κουκιά που αλιεύουν είναι λίγα, άρα οι αποδόσεις - σύμφωνα με τα κριτήρια του κ. Χριστοδουλάκη - χαμηλές. Κόντρα στην τηλεβλάκωση και την πολιτιστική αφασία, μ' ελάχιστα μέσα παρεμβαίνουν δυναμικά, θέλοντας ν' αποδείξουν ότι εκτός από τα καλλιστεία, και τη "φιέστα" της "Πολιτιστικής Πρωτεύουσας" υπάρχει και κάτι άλλο. Ζωντανό, αυθεντικό, εναλλακτικό.

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι η εμπειρία του ανεβάσματος μιας θεατρικής παράστασης είναι πολλαπλάσιας σημασίας, συγκριτικά με τη στείρα απομνημόνευση άχρηστων εν πολλοίς γνώσεων. Η συλλογικότητα, η κοινή προσπάθεια, η γέννα κάτι του ζωντανού, η ευτυχία του χτισίματος πετραδάκι πετραδάκι, μέχρι την τελική ολοκλήρωση, οι πρόβες, η αγωνία για το αποτέλεσμα κι όλα όσα συνθέτουν μια παράσταση, θα χαραχτούν για πάντα στη μνήμη των συμμετεχόντων, που αποκομίζουν ανεπανάληπτες εμπειρίες. Οσοι συμμετείχαν στα μαθητικά ή τα φοιτητικά τους χρόνια σε κάτι παρόμοιο καταλαβαίνουν. Δε γνωρίζουμε το αποτέλεσμα της παράστασης. Το μήνυμα είναι αυτό που κατά τη γνώμη μας έχει σημασία. Κι αυτό είναι η αντίσταση στην αθλιότητα.