Τι άλλο πρέπει να πει πια αυτή η κυβέρνηση, για να γίνουν κατανοητά τα κίνητρα που οδηγούν στη διαδικασία που έχει ονομάσει "κοινωνικό διάλογο"; Τι άλλο πρέπει να κάνει για να φανούν ξεκάθαρα οι προθέσεις της για το πώς αντιλαμβάνεται τις αναδιαρθρώσεις που "πρέπει" να γίνουν στους όρους προσφοράς της μισθωτής εργασίας; Πόσες υπογραφές πρέπει να "πέσουν" κάτω από κείμενα, όπως αυτό των "19 σημείων για τον κοινωνικό διάλογο", που αποσαφήνισε ακόμη περισσότερο τις... εκσυγχρονιστικές βλέψεις για ένα νέο "εργασιακό μεσαίωνα", ώστε να γίνει κατανοητό πως η κυβέρνηση, ενιαία, αταλάντευτα θα προωθήσει αυτήν την πολιτική; Πόσες "υπουργικές σκέψεις" πρέπει ακόμα να... "διαρρεύσουν" για το ασφαλιστικό, προκειμένου να γίνει κατανοητό το πού οδηγούν τα ασφαλιστικά ταμεία, στηριγμένοι στο αντιασφαλιστικό νομοθετικό πλαίσιο που ψήφισε πριν λίγα χρόνια η ΝΔ; Πόσα χρονοδιαγράμματα πρέπει να δημοσιοποιηθούν, προκειμένου να διαφανεί πως μόνη λύση είναι η άμεση οργάνωση της πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος, το ξεκίνημα δυναμικών ενωτικών εργατικών αγώνων, στη βάση της υπεράσπισης των κατακτήσεων όλων των εργαζομένων και συνταξιούχων, που θα βάλουν φραγμό στην επερχόμενη λαίλαπα;

Τα παραπάνω είναι ξεκάθαρα για τις δυνάμεις που σήμερα εργάζονται στην κατεύθυνση της οργάνωσης της λαϊκής αντίστασης, ενώ οι εργαζόμενοι - ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση - έχουν σήμερα καταλάβει, μετά από σχεδόν 7 μήνες διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη, πως τίποτε καλό για τα εισοδήματα και τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα δεν κυοφορείται σε αυτές τις διαδικασίες "συζήτησης των κοινωνικών εταίρων". Σε δύσκολη, πολύ δύσκολη θέση βρίσκονται ακόμα και τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που καλούνται να απολογηθούν γι' αυτή την πολιτική.

Κι όμως, αυτό το κλίμα δε φαίνεται να αγγίζει την ηγεσία του Συνασπισμού, παρά το γεγονός ότι η συνδικαλιστική τους παράταξη - όπως όλες - είναι δέκτης της λαϊκής αγανάκτησης. Στην πλ. Κουμουνδούρου - στα πλαίσια προφανώς άσκησης της προγραμματικής αντιπολίτευσης - επιμένουν να προβάλλουν θέσεις υπέρ του εξωραϊσμού του "κοινωνικού διαλόγου" και να κινούνται στην κατεύθυνση της απαίτησης διαφορετικών όρων ανταλλαγής απόψεων των "κοινωνικών εταιρών". Στο επίκεντρο, το αίτημα για διάλογο δεσμευτικού χαρακτήρα. Να "δεσμευτεί", δηλαδή, η κυβέρνηση ότι θα υπολογίσει τις θέσεις και τις "θετικές προτάσεις" των συνδικάτων. Μια κυβέρνηση που έχει αποδείξει πως οι μόνες δεσμεύσεις που κατανοεί είναι αυτές που προέρχονται από τα κέντρα λήψης αποφάσεων της ΕΕ ή από τους γνωστούς, εγχώριους οικονομικούς παράγοντες. Παράλληλα, δε λείπει η προβολή αυταπατών σχετικά με το ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί σήμερα να πειστεί να ελαττώσει το εύρος της επίθεσης στα εργασιακά ασφαλιστικά δικαιώματα. Χαρακτηριστικό το χτεσινό πρωτοσέλιδο της "Αυγής", που έκανε λόγο για "διακριτικές αποστάσεις" του υπουργού Εργασίας (!) από το κυβερνητικό πλαίσιο... Ισως οι θέσεις ενός κόμματος να μην απασχολούσαν σε οποιαδήποτε άλλη χρονική περίοδο. Ομως σήμερα, που η ανάγκη έκφρασης κοινωνικών αντιστάσεων είναι επιτακτική, παίζουν ανασταλτικό ρόλο. Είναι δε σαφές ότι οι εργαζόμενοι που θέλουν αποτελεσματικά να υπερασπιστούν τις κατακτήσεις τους, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να τις "βάλουν στην άκρη".