Είναι - λένε - "μονόδρομος", "νομοτέλεια", κάτι σαν κισμέτ ας πούμε! Αρχικά, η Ευρωπαϊκή Ενωση, με όχημα τη Συμφωνία του Μάαστριχτ. Και αμέσως μετά, η ανατίναξη συνολικά των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζομένων, με εμπρηστικό μηχανισμό τη "Λευκή Βίβλο". Οι σχεδιασμοί ολοφάνεροι πλέον και όλα τα σενάρια - ακόμα και τα πλέον τολμηρά - ωχριούν μπροστά στην πρόσφατη ομιλία Σημίτη στους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, που δεν άφησε κυριολεκτικά ΤΙΠΟΤΑ εκτός βεληνεκούς της μεγαλύτερης, μεταπολεμικά, αντεργατικής επίθεσης. Ολο το σύγχρονο οικοδόμημα των εργασιακών σχέσεων - όπως αυτό διαμορφώθηκε μέσα από τους μεγάλους ταξικούς αγώνες του 20ού αιώνα, αντικατοπτρίζοντας ταυτόχρονα το συσχετισμό δυνάμεων - είναι έτοιμο να τιναχτεί στον αέρα. Και πάνω απ' όλα, η θεμελιακή κατάκτηση της εργατικής τάξης, να μπορεί να διαπραγματεύεται ως τάξη απέναντι στην αντίπαλη τάξη τα στοιχειώδη δικαιώματά της! Αυτό ακριβώς θέλουν να χτυπήσουν με την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και την... εξατομίκευσή τους, με την κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης και την ιδιωτικοποίησή της, την κατάργηση του κανονικού ωραρίου και την ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου...

Κάθε άλλη άποψη - λένε - είναι αναχρονισμός! Αλλά δεν απαντάνε, για παράδειγμα, γιατί να είναι μονόδρομος η κατάργηση του 8ωρου και όχι η εφαρμογή του 7ωρου και ακόμα μικρότερης εργάσιμης ημέρας; Και γιατί κάθε συζήτηση για μείωση του εργάσιμου χρόνου την εξαρτούν και από τη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων; Γιατί επιμένουν στην "ελαστικοποίηση", που αποδεδειγμένα, όπου εφαρμόστηκε και μάλιστα σε μεγάλη έκταση, δεν αντιμετώπισε ούτε στο ελάχιστο το πρόβλημα της ανεργίας; Δεν είναι, επομένως, ούτε νομοτέλεια, ούτε μονόδρομος όλα αυτά. Είναι πολιτική επιλογή αυτών που υπαγόρευσαν αυτά τα μέτρα και που δεν είναι άλλοι από τις πολυεθνικές και αυτών που ανέλαβαν να τα εφαρμόσουν, επιδιώκοντας την ένταση της εκμετάλλευσης και την αύξηση των υπερκερδών του κεφαλαίου.

Τολμάνε ακόμα να εμφανίζουν αυτή την απόπειρα επιστροφής στον περασμένο αιώνα, ως επιχείρηση "προοδευτική"! Μέσα στην αδίστακτη διαστροφή που διακρίνει την προπαγάνδα τους, θέλουν να πείσουν ότι η κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης είναι πρόοδος! Γιατί "πρόοδος" και "εκσυγχρονισμός" στη γλώσσα τους είναι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών πολυεθνικών και των ντόπιων μεγαλοεπιχειρήσεων, η μετατροπή των εργαζομένων σε μηχανές που μιλάνε! Οπως "πρόοδος" είναι η πλήρης περιθωριοποίηση του ανέργου. Η... ελευθερία του άστεγου ή να φροντίζει μόνος για τη στέγασή του, ή να πεθαίνει από το κρύο στα υπόγεια της Ομόνοιας και στις στοές των μεγάλων πόλεων. Η απάνθρωπη εγκατάλειψη ακόμα και αυτών των ατόμων που αδίκησε η φύση. Το πέταγμα των απόμαχων της δουλιάς στον Καιάδα, αφού δε φρόντισαν να πάνε να τα "ακουμπήσουν" έγκαιρα σε κάποια "Ιντεραμέρικαν"...

Στην απατηλή λογική και στη δημοκοπία των "μονόδρομων", το εργατικό κίνημα απαντά ότι για την αντιμετώπιση των προβλημάτων πάντα υπήρχαν δύο, βασικά, δρόμοι. Η κάθε τάξη, η κάθε πολιτική δύναμη κατ' επέκταση, επιλέγει το δικό της, ανάλογα με τα συμφέροντα που έχει και ανάλογα με τα συμφέροντα που εξυπηρετεί, αντίστοιχα. Και σήμερα, απέναντι σ' αυτή τη σφοδρή επίθεση, ο καθένας στοιχίζεται ανάλογα, αναλαμβάνοντας κυριολεκτικά ιστορικές ευθύνες.