Απόφαση, που ανοίγει ακόμα περισσότερο το δρόμο για την κατάργηση στην πράξη του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της απεργίας στη χώρα μας, εξέδωσε χτες το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, κηρύσσοντας καταχρηστική τη συνεχιζόμενη από τις 20 Γενάρη ηρωική κινητοποίηση των καθηγητών.

Η πρωτοφανής για τα ελληνικά δικαστικά χρονικά απόφαση παρέχει το δικαίωμα στον καθένα που θεωρεί ότι πλήττονται τα συμφέροντά του από τις απεργίες των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα (νοσοκομεία, συγκοινωνίες, ΟΤΑ, τράπεζες κλπ.),να προσφεύγει στη Δικαιοσύνη και να ζητά τη διακοπή τους!

Μέχρι τώρα το ρόλο του απεργοσπάστη έπαιζε αποκλειστικά και μόνο το Δημόσιο, ως φυσικός εργοδότης των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό, φαίνεται, δεν ήταν αρκετό για το εν λόγω δικαστήριο, που φρόντισε να καλύψει το... νομικό "κενό", όπως αναφέρει απροκάλυπτα στο 28σέλιδο σκεπτικό του,κρίνοντας ότι μπορεί να γίνει απεργοσπάστης και απεργοκτόνος οποιοσδήποτε απλός πολίτης, όταν κρίνει ότι ενοχλείται από έναν απεργιακό αγώνα...

Ειδικότερα, το δικαστήριο, υπό τον πρόεδρο Πρωτοδικών Μενέλαο Πινακούλα,δέχτηκε την αγωγή της υπαλλήλου του υπουργείου Παιδείας και των τριών άλλων γονέων κατά της ΟΛΜΕ, καθώς και όλους τους ισχυρισμούς τους. Το βασικό επιχείρημα των εναγόντων ήταν ότι με την απεργία των καθηγητών πλήττεται το συνταγματικό δικαίωμα των παιδιών τους για μόρφωση και ότι οι ίδιοι είχαν έννομο συμφέρον, εφόσον ασκούν τη γονική μέριμνα, να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη και να ζητήσουν τη διακοπή της. Αυτό ακριβώς υιοθέτησε με την πρωτοφανή απόφασή του ο κ. Πινακούλας, ο οποίος σημειώνει:

"Το ερώτημα ήταν αν έχει δικαίωμα τρίτος να καταθέσει αγωγή κατά απεργίας που γίνεται στο δημόσιο τομέα. Ο νόμος ορίζει ρητά ότι δεν έχει το δικαίωμα τρίτος.Μπορεί, όμως, ισχυρίζεται ο δικαστής, το έννομο συμφέρον να λειτουργήσει νομιμοποιητικά και έτσι να αναπληρώσει το κενό του κανόνα. Στο πλαίσιο της τελευταίας εκδοχής νομιμοποιείται και εκείνος που έχει ανάγκη δικαστικής προστασίας, γιατί βλάπτονται τα συμφέροντα και δημιουργείται κίνδυνος είτε άμεσος είτε έμμεσος. Ετσι, στην περίπτωση που έχει κηρυχτεί απεργία από κάποιο συνδικαλιστικό οργανισμό, μπορεί να ζητηθεί να αναγνωριστεί ως καταχρηστική όχι μόνο από τον εργοδότη, αλλά και από τον τρίτο που βλάπτεται και του οποίου τα συμφέροντα (υλικά και ηθικά) προσβάλλονται από μια τέτοιου είδους απεργία.Ετσι, είναι δυνατόν πολλές φορές να πλήττονται από την απεργία εντονότερα τα συμφέροντα των τρίτων από ό,τι του εργοδότη, ο οποίος μάλιστα, ως μη πληττόμενος κυρίως οικονομικά, είναι δυνατό να αποσκοπεί στη λύση της απεργίας όχι μόνο με την ικανοποίηση των απεργιακών αιτημάτων, αλλά με την οικονομική εξασθένηση των απεργών. Με τέτοιες περιστάσεις θα ήταν άτοπο ο τρίτος, που δεν είναι εργοδότης και ο οποίος βλάπτεται εντονότερα από αυτόν από την καταχρηστική απεργιακή κινητοποίηση, να μη νομιμοποιείται να ζητήσει να κηρυχτεί καταχρηστική η απεργία, έτσι ώστε να αποτρέψει τον κίνδυνο που απειλεί τα συμφέροντά του. Το δικαστήριο δέχεται, λοιπόν, ότι τα συμφέροντα των μαθητών είναι υψηλότερα και σπουδαιότερα από των απεργών και ότι πλήττεται η ψυχική τους υγεία, καθώς υπάρχει κίνδυνος από την παράταση του σχολικού έτους, την ελλιπή προετοιμασία τους για τις εξετάσεις και γενικότερα την αναταραχή της κοινωνικής ζωής".

Με αυτό το σκεπτικό, ο προαναφερόμενος δικαστικός λειτουργός "έλυσε" το ακανθώδες ζήτημα της νομιμοποίησης τρίτων, ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου, με απρόβλεπτες συνολικά για το συνδικαλιστικό κίνημα συνέπειες. Ωστόσο, είναι αξιοσημείωτο ότι στη δικαστική απόφαση, που φέρει αριθμό 687, δεν περιλαμβάνονται κυρώσεις για την περίπτωση που οι καθηγητές συνεχίσουν την απεργία. Ετσι, σύμφωνα με νομικούς κύκλους, "η απόφαση δεν είναι άμεσα εκτελεστή, αλλά διαπλαστική". Παράλληλα, υπάρχει το ένδικο μέσο της έφεσης, που η ΟΛΜΕ δικαιούται να χρησιμοποιήσει μέσα σε διάστημα τριών εργάσιμων ημερών, ενέργεια που ανακοίνωσε ότι θα πράξει.