Στην εφημερίδα "Εξόρμηση" της 23.2.97 γράφει για το "Ματωμένο Δεκέμβρη του 1944". Το γιατί επιστρατεύτηκε ειδικά για τη "λαθολογία" του και πιο συγκεκριμένα για το Δεκέμβρη, ο Α. Ρ., από την εφημερίδα αυτή του ΠΑΣΟΚ, όταν μάλιστα δεν υπάρχει κανενός είδους επέτειος για να δικαιολογήσει την επικαιρότητα του θέματος, δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί.

***

Κι όπως, βέβαια, αναλύεται απ' τον πρώην ΕΛΑΣίτη και τώρα καλοβολεμένο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, οι ευθύνες για όλα αυτά βαραίνουν την ηγεσία του αγώνα - κύρια το ΚΚΕ.

Μυρίζει από πολύ μακριά η πρόθεση του Α. Ρ. να διαστρεβλώσει την ιστορική αλήθεια. Χρησιμοποιεί επιλεγμένα αποσπάσματα, από κείμενα Αγγλων αγνώστων, ενώ παρέλειψε άλλους, που μπορούν να έχουν έγκυρη γνώμη. Και, βέβαια, δεν είναι τυχαίο ότι παρέλειψε κείμενα του Ουίνστον Τσόρτσιλ. Και δεν είναι τυχαίο γιατί, κατά τη γνώμη μου, πέρα απ' τις όποιες ψευτιές, ο Τσόρτσιλ έχει γράψει και ωμές, ωμότατες αλήθειες.

Στο εξάτομο έργο του, υπάρχει ένα κεφάλαιο με τίτλο: "Η επέμβαση στην Ελλάδα". Κι αυτό και μόνο κονιορτοποιεί τα όποια επιχειρήματα του Αλέκου Ρόσιου σε βάρος του ΚΚΕ. Στο κεφάλαιο αυτό αναφέρεται η συνάντηση του Τσόρτσιλ με τον Ρούζβελτ στο Κεμπέκ του Καναδά, τον Αύγουστο του 1943. Δηλαδή δεκαέξι μήνες πριν απ' το Δεκέμβρη 1944. Εκεί αναφέρεται και η κωδική ονομασία της επιχείρησης: "Μάνα", η διαταγή που έδωσε ο Τσόρτσιλ στο "Αυτοκρατορικό Γενικό Επιτελείο" για την επεξεργασία του σχεδίου. Σημειώστε ότι η συνάντηση επαναλήφθηκε ένα χρόνο αργότερα (Αύγουστο 1944) στο ίδιο μέρος για επαναβεβαίωση και συμπλήρωση. Παραλείπει όλα αυτά ο Α. Ρ., παραλείπει και δυο τηλεγραφήματα του Τσόρτσιλ στις 5.12.44 στους Λίπερ (πρεσβευτή της Αγγλίας) και στρατηγό Σκόμπι.

Ξέρει - δεν μπορεί να μην ξέρει - γι' αυτά τα τηλεγραφήματα ο Α. Ρ., αλλά κάνει εύσχημα τον ανήξερο. Στάλθηκαν, λοιπόν, και τα δύο στην Αθήνα, σαν απάντηση σε τηλεγράφημα του Λίπερ, που τον ενημέρωνε για την παραίτηση του Γ. Παπανδρέου, υπέρ του Θ. Σοφούλη. Κι αυτό, σαν συνέπεια των έκτακτων μαζικών διαμαρτυριών του λαού και την πίεση του πολιτικού κόσμου, ύστερα απ' τις δολοφονικές επιθέσεις στις 3-4 Δεκέμβρη, σε βάρος του λαού από Αστυνομία και ταγματασφαλίτες.

Την πρόταση του Θ. Σοφούλη, για σχηματισμό κυβέρνησης με πρόεδρο τον ίδιο, την αποδέχτηκε το ΚΚΕ. Ωστόσο, ο Τσόρτσιλ αντέδρασε βίαια και κατηγορηματικά, με τα δύο τηλεγραφήματά του της 5.12.44. Το ένα στον πρεσβευτή Λίπερ και το άλλο στον στρατηγό Σκόμπι.

Στο πρώτο κοντολογίς έλεγε: Τη λύση θα τη δώσουν τα όπλα... Αν δεν πειστεί ο Παπανδρέου να ανακαλέσει, αρρωστήσετέ τον. Φυλακίστε τον, κάνετε έτσι, που να μην μπορεί να τον πλησιάσει κανείς.

Και ο ..."Γέρος της Δημοκρατίας", όχι μόνο υπαναχώρησε, αλλά πήγε κιόλας να βγάλει τον Σοφούλη φαντασιόπληκτο. (Βλέπε Ν. Κεπέση: "Ο Δεκέμβρης 1944" σ. 243 - 244).

Στο δεύτερο τηλεγράφημα προς Σκόμπι, ο Τσόρτσιλ έλεγε: "Μη διστάσετε να ενεργήσετε ως να ευρίσκεσθε εις μίαν μόλις κατακτηθείσαν υπό του στρατού πόλιν, όπου έχει εκραγεί επαναστατικό κίνημα...".

Κι, ωστόσο, ο Αλ. Ρόσιος φορτώνει τις ευθύνες για τη σύγκρουση στο ΚΚΕ κι απαλλάσσει τον Τσόρτσιλ απ' τις σοβαρές ιστορικές του ευθύνες.

Πού είναι, αλήθεια, η ΕΛΑΣίτικη λεβεντιά; Πού είναι η αγωνιστική πατριωτική περηφάνια; Γιατί τέτοια εθελοδουλία, τόσος ραγιαδισμός;

***

Φαίνεται ότι ο Αλ. Ρόσιος είναι πέρα για πέρα αδιάβαστος ή κάνει τον ανήξερο για το πώς αντιμετωπίστηκε από την Αριστερά το "στρατιωτικό" πρόβλημα, το δυσκολότερο απ' όλα.

Η πρόταση των υπουργών της Αριστεράς ήταν να δημιουργηθεί μια Μεραρχία με ενιαία σύνθεση όλων των μονάδων της, από όλες τις ένοπλες δυνάμεις (ΕΛΑΣ - ΕΔΕΣ κλπ.), που θα διαλυότανε μετά τη συγκρότηση εθνικού Στρατού από δυο κλάσεις εφέδρων 1935 και 1936.

Να τι έγραψε ο Αλ. Σβώλος σε άρθρο του στη "Μάχη" της 5.12.1945, ένα χρόνο μετά τα γεγονότα: "Ο λόγος που η Αριστερά ζητούσε ενότητα ήταν για να διαλυθεί ο φόβος της, ότι και αν ακόμη δημιουργηθεί μια ταξιαρχία του ΕΛΑΣ, ήταν δυνατό, αν ήταν ανεξάρτητη αυτή, να στέλνονταν στα σύνορα, ενώ οι άλλες να έμεναν στην Αθήνα και να μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μια στιγμή κατά της Αριστεράς. Δυστυχώς ο Παπανδρέου - συνεχίζει ο Σβώλος στο άρθρο του - ενώ συμφωνήσαμε στη βάση αυτή, δημοσίευσε την άλλη μέρα εντελώς αλλιώτικα το μέρος αυτό του σχεδίου μας, έτσι που εματαιώνετο ο σκοπός του. Εγκατέλειψε δηλαδή την ενότητα και την ιδέα του τμήματος εθνικού στρατού και προέβλεψε μόνο ότι εκτός της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου, θα σχηματιστούν επίσης εκ των δυνάμεων της Εθνικής Αντίστασης, μια ταξιαρχία του ΕΛΑΣ και ανάλογες δυνάμεις του ΕΔΕΣ. Η διατύπωση αυτή ήταν άλλο πράγμα, τόσο γιατί οι διατηρούμενες θα ήταν ασύνδετες μαζί τους, όσο και διότι, ανάλογος μονάς του ΕΔΕΣ μπορούσε να σημαίνει ταξιαρχία του ΕΔΕΣ, πράγμα που ποτέ εμείς δεν είχαμε δεχθεί".

Τόσο σύνθετη και περίπλοκη ήταν η κατάσταση και τόσο οξυμένη εξαιτίας της δολιότητας των Αγγλων ιμπεριαλιστών και του οργανέτου τους, του Γ. Παπανδρέου. Κι όμως ο Αλ. Ρόσιος, έδωσε λύση με μια μονοκοντυλιά. Επρεπε να διαλυθεί ο ΕΛΑΣ.

Αναρωτιέμαι ύστερα απ' αυτά, αν υπήρξε ποτέ ο Ρόσιος πραγματικός ΕΛΑΣίτης. Αν πίστεψε στα ιδανικά και την αποστολή του; "Να διαλυθεί ο ΕΛΑΣ" και να μείνει ο λαός στη διάθεση των δολοφόνων του Παπαδόγκονα και της Ορεινής Ταξιαρχίας, του Ιερού λόχου, που ο Τσόρτσιλ, τους ήθελε ανέπαφους, σαν εκτελεστικά αποσπάσματα.

Ο Γ. Καφαντάρης κατάλαβε πολύ καλά το ρόλο τους, γι' αυτό και στη σύσκεψη των πολιτικών στις 26-27/12/1944 στο υπουργείο Εξωτερικών, πέταξε κατάμουτρα στον Γ. Παπανδρέου τούτο το αξέχαστο: Για δυο χιλιάδες πραιτοριανούς αιματοκύλησες την Ελλάδα!!!

Κι αυτό που τόσο καλά κατανόησε ο αστός πολιτικός, δε θέλησε ή δεν μπόρεσε να το καταλάβει ο Α. Ρ. Αυτό θα πει να χάσει κανείς τον μπούσουλά του. Απαρνιέται τα ιδανικά που κάποτε τον εμπνέανε. Μετατρέπεται αργά ή γρηγορότερα σε υποτακτικό, σε κινούμενο, σε ραγιά. Και έτσι γελοιοποιείται, όχι μόνο σαν αγωνιστής αλλά και σαν άτομο. Πρόβλημά του!

Νίκανδρος ΚΕΠΕΣΗΣ