Ηταν ωραία, εντυπωσιακή, η γιορτή για την υποδοχή του νέου έτους, που διοργάνωσε ο Δήμος Αθήνας, έγραψαν οι εφημερίδες. "Μπράβο στο δήμαρχο Αθήνας", είπαν τα κανάλια. "Είναι μια γιορτή που γίνεται πια έθιμο, κάνοντας την πόλη μας πόλη της χαράς και της ελπίδας", υποσχέθηκε ο Δ. Αβραμόπουλος.

Κι ήταν πολλοί αυτοί, που τη βραδιά εκείνη πέρασαν όμορφα, χωρίς κανείς να μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι γι' αυτό "ευθύνεται" η συγκεκριμένη γιορτή του Δήμου Αθηναίων. Οπως κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με ένα ξερό "ναι" ή "όχι" στη διοργάνωση μιας τέτοιας εκδήλωσης. Δικαιούται όμως να αναρωτηθεί και να εξοργιστεί ακόμα - και ήταν πολλοί όσοι μπήκαν σ' αυτό τον "κόπο" - για την επιλογή του δημάρχου να διαθέσει σημαντικό μέρος του δημοτικού χρήματος για 60.000 λαμπιόνια, χιλιάδες πυροτεχνήματα, είκοσι κανόνια εκτόξευσης πυροτεχνημάτων και άλλα.Δικαιούται να αναρωτηθεί αν η εν λόγω εκδήλωση αποτελεί μια ακόμη πράξη - τακτική εντυπωσιασμού στις οποίες μάς έχει συνηθίσει ο δήμαρχος. Δικαιούται να αναρωτηθεί γιατί η ατμόσφαιρα αλληλεγγύης και συνεύρεσης, που "χρεώθηκε" αυτοπροσώπως ο δήμαρχος στην ομιλία του, δε συναντάται σε άλλους τομείς της δημοτικής ζωής και γιατί αντί αυτή να επιδιώκεται από τη δημοτική αρχή, αποθαρρύνεται. Δικαιούται να εξοργιστεί για την επίδειξη δύναμης και πλούτου, τη στιγμή που οι ανάγκες, τα δημοτικά προβλήματα, αλλά και ελλείμματα στο Δήμο Αθηναίων είναι πολλά και σημαντικά.

Ποιον εξυπηρετεί μια βραδιά συνεύρεσης, συλλογικότητας κι αλληλεγγύης - όπως γράφτηκε, ακούστηκε, ειπώθηκε διά στόματος Αβραμόπουλου ή και βίωσαν ακόμα οι Αθηναίοι - στις 365 του χρόνου; Είναι απαραίτητη η σπατάλη τόσων χρημάτων για την κοινωνικότητα και αλληλεγγύη της βραδιάς, που επικαλέστηκαν ως στόχο οι παράγοντες του δήμου που διοργάνωσαν τη βραδιά, κι εντέλει αυτή "χωράει" σε μια επιδεικτική χλιδή, δίπλα στους άστεγους της Ομονοίας, παρέα με τις τσέπες που "στενεύουν", μαζί και τα εισοδήματα όσων βρέθηκαν ή δε βρέθηκαν στην πλατεία Συντάγματος λίγο πριν και λίγο μετά το 1997;