Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία η παρουσίαση, από την Β. Παπανδρέου, του νομοσχεδίου για το ξεπούλημα, στην "ιδιωτική πρωτοβουλία" του ΕΟΤ. Ηταν έγκλημα προμελετημένο η παράδοση σε μετοχικές ανώνυμες εταιρίες, όχι μόνο της ακίνητης περιουσίας και των επιχειρήσεων του ΕΟΤ, αλλά και των καλλιτεχνικών φεστιβάλ σε αρχαία θέατρα, και άλλων, ποικιλόμορφων πολιτιστικών δραστηριοτήτων του Οργανισμού, νεότερους μνημειακούς και ιστορικούς τόπους. Πέρσι τέτοια εποχή, σε συνέντευξή της στα "Νέα" του Χρ. Λαμπράκη (του οποίου το Φεστιβάλ στο μικρό θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου... πάει"ασορτί" με τα ιδιωτικοποιούμενα φεστιβάλ και στους εμμέσως ιδιωτικοποιούμενους αρχαιολογικούς χώρους), η υπουργός της υποτιθέμενης "Ανάπτυξης" ήταν σαφής: Και τα φεστιβάλ του ΕΟΤ ιδιωτικοποιούνται. Γίνονται "πεδίον δόξης λαμπρόν" για έναν διευθυντή "γενικό δερβέναγα" και ομόλογο όχι του πολιτισμού, αλλά των ξένων και ντόπιων μάνατζερ, των κάθε λογής "χορηγών" και "επενδυτών" στον πολιτισμό.

Η υπουργός της "εκσυγχρονιστικής" Υπανάπτυξης στη συνέντευξή της απέκρυψε την κατάντια των ιδιωτικοποιημένων, πρώην κρατικών, φεστιβάλ σε άλλες χώρες της ΕΕ. Απέδωσε τα προβλήματα των ελληνικών κρατικών φεστιβάλ στο θεσμικό τους πλαίσιο και όχι στην παρεμβατική πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων, στο χρηματισμό και στις μύριες άλλες "φεστιβαλικές" αμαρτίες του ΕΟΤ. Αποσιώπησε τη χρόνια "μάχη" επί κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, για το ποιο υπουργείο(Τουρισμού ή ΥΠΠΟ) ή άλλος φορέας θα νέμεται τα κονδύλια των φεστιβάλ. Και δεν είπε λέξη για το "μεγάλο φαγοπότι" (αστρονομικές μίζες για κάθε συγκρότημα) τα τελευταία πέντε χρόνια, με την έμμεση ιδιωτικοποίηση των φεστιβάλ και την ενοικίαση ανά βραδιά των θεάτρων (Ηρώδειου, Λυκαβηττού, Επιδαύρου, και άλλων χώρων). Δεν είπε λέξη ότι ο ΕΟΤ "πίνει το αίμα", λ.χ. των Δημοτικών Θεάτρων για μια παράστασή τους στο Λυκαβηττό. Ισχυρίστηκε, όμως, κυνικά ότι "η υπηρεσία του ΕΟΤ για τα φεστιβάλ είναι αναποτελεσματική και δυσκίνητη". Κι όσο για τις βλάβες που θα υποστούν οι μνημειακοί χώροι από την εμπορευματοποίηση των φεστιβάλ και τον προωθούμενο, τα τελευταία χρόνια, αφελληνισμό τους, καθώς πληθαίνουν τα ξένα συγκροτήματα "εκδιώκοντας" τη σύγχρονη ελληνική δημιουργία, "αγρόν ηγόραζεν"...

Η κυβέρνησή της και η ίδια, με το νομοσχέδιό τους, ουσιαστικά εγκληματούν κατά της πολιτιστικής κληρονομιάς μας, και λοιδορούν τη σύγχρονη ελληνική καλλιτεχνική δημιουργία και τους οραματιστές της ανάπτυξής της και με τα κρατικά φεστιβάλ. Φτύνουν στους τάφους εκείνων των ανθρώπων του πολιτισμού, που στις αρχές της δεκαετίας του '50, όπως ο λαός πάλευε να επουλώσει τις πληγές του, πάλευαν και αυτοί να θεραπεύσουν, αναστηλωτικά, τις τεράστιες πληγές της εγκαταλειμμένης αρχαιολογικής κληρονομιάς και να αναπτερώσουν την ελληνική καλλιτεχνική δημιουργία. Κάποιοι οραματιστές, τονίζοντας την υποχρέωση του κράτους να στηρίξει τον πολιτισμό και επικαλούμενοι κρατικά φεστιβάλ άλλων ευρωπαϊκών χωρών, πρότειναν την αναβίωση του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος, με την καθιέρωση των "Επιδαυρίων" (1954) και την αξιοποίηση του Ηρώδειου, για ένα ακόμα κρατικό Φεστιβάλ και των άλλων Μουσών(θεάτρου, αλλά και μουσικής και χορού) που καθιερώθηκε το 1955. Φεστιβάλ που μεγαλύνθηκαν με χρήματα του εργαζόμενου λαού και τον τεράστιο μόχθο διακεκριμένων ανθρώπων του πολιτισμού. Φεστιβάλ, που, από τις αρχές του '60, κατέκτησαν το πλατύ ελληνικό κοινό και διεθνή φήμη. Ιδιαίτερα το Φεστιβάλ Αθηνών, με τις μετακλήσεις κορυφαίων συγκροτημάτων αρχικά από την ΕΣΣΔ και σταδιακά και άλλων σοσιαλιστικών χωρών. Φεστιβάλ, των οποίων η ιστορία, η φήμη και υποδομή, με το νομοσχέδιο γίνεται τρόπαιο της απολίτιστης "ιδιωτικής πρωτοβουλίας", που από το 1998 θα κραυγάζει θριαμβικά "εάλω και ο πολιτισμός".