Οι ομολογίες, όμως, έχουν και αυτές το όριό τους. Από εκεί και πέρα ξεκινά το γνωστό παιχνίδι της παραπλάνησης και των παχιών λόγων. Τακτική εξαιρετικά αναγκαία για όσους έχουν αναλάβει τη διεκπεραίωση των αντιδραστικών διαταγμάτων του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών. Γι' αυτό και ο Κ. Σημίτης, μπορεί από τη μια να διαπιστώνει ότι δεν άλλαξε τίποτα στην ΕΕ μετά τη Διακυβερνητικά, αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή διατείνεται ότι "η Συνθήκη η οποία συμφωνήθηκε στο Αμστερνταμ, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για να γίνει η ΕΕ περισσότερο δημοκρατική και αποτελεσματική, κοινωνικά πιο ευαίσθητη"...

Με άλλα λόγια, είναι καταδικασμένοι, όχι απλώς να στέκονται προσοχή μπροστά στα φιρμάνια της ολιγαρχίας και της Μπούντεσμπανγκ, αλλά να γίνονται και κωμικοί στην προσπάθεια αναζήτησης των μέσων δημαγωγίας και εξαπάτησης για να τα εφαρμόσουν.