"Τι είναι η λογοτεχνία; " αναρωτιόταν στο ομώνυμο έργο του, πριν από πολλά χρόνια, ένας Γάλλος συγγραφέας.

"Προς τι η λογοτεχνία; " αναρωτιέται, φοβάμαι, ο συγγραφέας του καιρού μας. Γιατί, σε εποχή βίας και απανθρωπιάς όπως η σημερινή, υποτίμησης των πνευματικών αξιών από δυνάμεις βαρβαρότητας που κερδοσκοπούν στο ζοφερό χρηματιστήριο της μοίρας της βασανισμένης ανθρωπότητας, αναρωτιέται ο συγγραφέας του 1995 τι νόημα έχει επιτέλους η λογοτεχνία. Τι νόημα έχει η ποίηση, όταν η κακοποίηση της ομορφιάς που είναι το μεδούλι της ανθρώπινης περίπτωσης μαίνεται γύρω μας.

Μήπως αυτό ακριβώς το εναγώνιο ερώτημα δεν εκφράζει ο Γιώργος Κάρτερ στην έξοχη "βιο - λογία" του; Οταν λέει, στο ποίημα "Εσώβιος πόρος":

"Ηρθε ο καιρός της σιωπής... / Εξω από την πόρτα μου/ οι άνθρωποι γαβγίζουν - δεν είναι είδηση/ σειρήνες επισύρουν εκκωφαντικά περιστατικά/ συρρέουν κύμβαλα αλαλάζοντα/ περιφέρονται βρυχηθμοί ζωυφίων/ φαρσέρ του ιερατείου κρούουν τους κώδωνες/ εκτοξεύονται ιαχές από μηχανές ουρανομήκεις".

Αλλά ο έρως της ποίησης που πυρπολεί την καρδιά του αναδύεται τελικά νικητής. Στο ίδιο ποίημα:

"Θέλω να πορευθώ από το πάθος μου/ καθώς ο Θεός από τους μύθους του/ Θα επανέλθω αμέσως ύστερα στην αγορά γυμνός/ εξαγνισμένος απ' το λόγο... ".

Και όταν, στο ποίημα "Πολιτεία", μας δίνει το "Μέγιστον μάθημα" του κοινωνικού χρέους:

"Αλλά να ξέρετε/ ποτέ δεn λιποτάχτησα από την πολιτεία μου/ έχω τη συνείδηση των ημερών μου/ η φωνή μου καρφώθηκε στις λέξεις μου/ κι αρνούμαι την αποκαθήλωση".

Στη "βιο - λογία" έχουμε έναν άνθρωπο που πάσχει για τον πάσχοντα άλλον. Μας αποκαλύπτεται εδώ μια καρδιά που φλέγεται από αγάπη και αλληλεγγύη για τον πλησίον. Μια καρδιά συντετριμμένη με τα βάσανα του κόσμου, με γνήσια ταπεινοσύνη (ποίημα "Εσώβιος πόρος"):

"Είμαι ο ελάχιστος αμαρτωλός του μέλλοντος".

Μόνο με τέτοιες καρδιές γράφεται, με αίμα, η αληθινή ιστορία αυτής της έρμης ανθρωπότητας, της τραγικά παράλογης και παράλογα τραγικής. Οπως διαλέγεται με τον Θεό στο ποίημα "Ωρα αιωρούμενη":

"Τι αληθεύει και τι λαθεύει Θεέ μου/ σ' αυτή την αιωρούμενη ώρα/ που θέλω να προσευχηθώ προτού χαθώ/ μέσα σ' αρχέγονα γεγονότα/ μέσα σε ήλιους μη ανατέλλοντες; / Στη διάπυρη καρδιά στεριώνει η ιστορία".

Στη διάπυρη καρδιά του Γιώργου Κάρτερ στεριώνει η αληθινή ποίηση, η ποίηση υπέρ του ανθρώπου.

Αντώνης ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ