Οχι, δεν έχουμε όρεξη να γκρινιάξουμε. Καμιά απολύτως διάθεση ούτε για γκρίνια. Κουραστήκαμε να λέμε τα ίδια και ίδια, κουραστήκαμε να βλέπουμε τους ίδιους και τους ίδιους. Ποιος είναι ο τηλεοπτικός απολογισμός των γιορτών; Κι αυτός αποκρουστικός και κουραστικός ήταν. Με δυο λόγια, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τα τηλεοπτικά Χριστούγεννα ως αντιαισθητικά, την τηλεοπτική Πρωτοχρονιά ως πληκτική, και τα Φώτα ως τηλεοπτικά αφώτιστα... και "απαράδεκτα". Και ναι "μεν" εξαντλητικά, αλλά "δεν" εφευρετικά, επαναληπτικά, φτηνά, χωρίς καμιά φιλοδοξία και οπωσδήποτε χωρίς την ελάχιστη πρωτοτυπία ήταν. Περάσαμε την τελευταία φάση των γιορτών - ευτυχώς, την ξεπεράσαμε σώοι και αβλαβείς - με τους "Απαράδεκτους" του 1992, τους περσινούς "Μεν και τους ΔΕΝ", με τον αιωνίως αιώνιο Τόλη Βοσκόπουλο και τους αειθαλείς αδελφούς Κατσάμπα... Με ατέλειωτες πολυλογίες και παραφιλολογίες. Μόνον οι ταινίες έσωσαν τη χαμένη τιμή της τηλεόρασης, διόρθωσαν την απελπιστική κατάσταση. Οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην ΕΤ - 2 για τις ταινίες που παρουσίασε στα πλαίσια του εξαιρετικού αφιερώματος στα "100 Χρόνια Κινηματογράφου", προβάλλοντας εξαιρετικά δείγματα και αριστουργήματα της 7ης Τέχνης. Οσο για τις ειδήσεις, ήταν κι αυτές στα πλαίσια των γιορτών... Με πολύ "Ωνάσειο", με απαράδεκτη "τέντα", με τους "μεν και τους δε" να μπαινοβγαίνουν αποστειρωμένοι και... στερημένοι από κάθε λογική και ευπρέπεια. Αλλά και με θέσεις και αντιπαραθέσεις γιατρών, ειδικών και μη. Με επιθέσεις νέων μικροβίων, ισοβίων... Με ικεσίες και με εικασίες. Γιορτές ήταν και πέρασαν. Ευτυχώς. Αντε, λοιπόν, και του χρόνου να 'μαστε καλά. Και τηλεοπτικά, γιατί όχι;

Τ. Δ.