Η υπόθεση στην οποία ο γενικός διευθυντής της Επιτροπής Ανταγωνισμού φέρεται να άσκησε εκβιασμό στη γαλακτοβιομηχανία «ΜΕΒΓΑΛ» για να την απαλλάξει από πρόστιμο 15 εκατομμυρίων ευρώ, έναντι του ποσού των 2,5 εκατομμυρίων ευρώ, έφερε στην επιφάνεια τα σκάνδαλα, τους μηχανισμούς της παραγωγής τους και τις σχέσεις ηθικής και πολιτικής στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος.

Την ίδια ώρα, μια παράλληλη ιστορία εκτυλισσόταν στις ΗΠΑ με πρωταγωνίστρια την πολυεθνική «Γκλάξο Σμιθ», μια από τις μεγαλύτερες φαρμακοβιομηχανίες του κόσμου. Η «Γκλάξο Σμιθ» κατηγορείται από τις αμερικανικές αρχές ότι από τα τέλη της δεκαετίας του '80 φοροδιαφεύγει συστηματικά, παραβιάζοντας τους φορολογικούς νόμους των ΗΠΑ.

Μετά από πολυετή διαπραγμάτευση, η υπόθεση παραπέμφθηκε στα φορολογικά δικαστήρια. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, η «Γκλάξο Σμιθ» θα έπρεπε να πληρώσει 14-15 δισεκατομμύρια δολάρια για φοροδιαφυγή στο διάστημα 1989- 2005.

Την περασμένη Τρίτη, λίγες μέρες πριν από την εκδίκαση της υπόθεσης, ανακοινώθηκε ότι η εταιρεία και οι κυβερνητικές αρχές κατέληξαν σε «εξωδικαστικό διακανονισμό», σύμφωνα με τον οποίο η «Γκλάξο Σμιθ» θα πληρώσει 3,4 δισεκατομμύρια δολάρια και η υπόθεση θα «κλείσει» οριστικά!

Στην «ελληνική περίπτωση» έχουμε έναν ανώτατο κρατικό υπάλληλο που φέρεται να «μεσολαβεί» για να αποφύγει μια εταιρεία ένα βαρύ πρόστιμο. Στην «αμερικανική περίπτωση» αναλαμβάνει το ίδιο το κράτος το ρόλο του «μεσολαβητή». Και στις δύο περιπτώσεις, πάντως, έχουμε τη νομιμοποίηση μιας κλοπής, ενός εγκλήματος κατά του «δημοσίου συμφέροντος». Με με μια «μίζα» που πηγαίνει είτε στην τσέπη του «επίορκου» υπαλλήλου, είτε στο ταμείο του «ουδέτερου» αστικού κράτους.

Και το ερώτημα είναι: Η κότα κάνει το αυγό, ή το αυγό την κότα;