Συμπληρώνεται σήμερα ένας χρόνος από τη μέρα που οι εργάτριες της «ΣΕΞ ΦΟΡΜ» ξεκίνησαν έναν αγώνα - παρακαταθήκη για ολόκληρη την εργατική τάξη. Αρχίζοντας στις 29 Αυγούστου του 2005 να υπογράφουν το επισχετήριο εργασίας για τα δεδουλευμένα που τους όφειλε η εργοδοσία, οι εργάτριες της «ΣΕΞ ΦΟΡΜ» έδειξαν ότι αρνούνται να «σταυρώσουν τα χέρια». Επέλεξαν να πορευτούν στο δύσκολο δρόμο του αγώνα, μ' ένα πλαίσιο αιτημάτων στο ύψος των πραγματικών τους αναγκών, διεκδικώντας όχι απλά την καταβολή των δεδουλευμένων, αλλά το ίδιο το δικαίωμα στη σταθερή δουλιά, στη δουλιά με δικαιώματα, στην ουσιαστική προστασία των ανέργων.

Με μπροστάρη το ταξικό τους Συνδικάτο και την ΟΕΚΙΔΕ, με μόνιμο συνοδοιπόρο τους το ΠΑΜΕ, αξιοποιώντας διάφορες μορφές πάλης ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, τραβώντας νέες δυνάμεις στον αγώνα, «στρίμωξαν» την εργοδοσία που άδικα πάσχιζε να τις διασπάσει. Ξεμπρόστιασαν την κυβέρνηση που, εντελώς απροκάλυπτα, μέσω της ηγεσίας του υπουργείου Απασχόλησης κατέθεσε και πάλι διαπιστευτήρια υποταγής στο κεφάλαιο, «νίπτοντας τας χείρας του», δηλώνοντας... «αδυναμία» να παρέμβει αφού «πρόκειται για ιδιωτική επιχείρηση». Ανέδειξαν μέσα από την παλικαρίσια πάλη τους το μεγαλείο και την αξία της ταξικής αλληλεγγύης, αντλώντας και ταυτόχρονα προσφέροντας δύναμη στους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους νέους που στάθηκαν στο πλευρό τους πολύμορφα, ουσιαστικά, αμείωτα.

Καθώς σήμερα το πρωί οι εργάτριες προχωρούν σε νέα Γενική Συνέλευση, στις 9 π.μ., στα γραφεία της ΟΕΚΙΔΕ, ο «Ρ» παρουσιάζει ένα σύντομο χρονικό του πολύμηνου αγώνα και μια κουβέντα που έγινε μαζί τους τις τελευταίες μέρες της κατάληψης. Τιμώντας έναν περήφανο αγώνα που ανέδειξε για μια ακόμη φορά την αναγκαιότητα να βγάλουν οι εργάτες κι οι εργάτριες γενικότερα πολιτικά συμπεράσματα, να ενισχύσουν τα ταξικά χαρακτηριστικά των αγώνων τους. Που απέδειξε ότι όσο τα εργοστάσια δεν περνάνε στον έλεγχο της εργατικής τάξης, μια χούφτα πλουτοκράτες θα ορίζουν τις συνθήκες δουλιάς και ζωής των εργαζομένων σύμφωνα με τα κερδοσκοπικά τους σχέδια...