Οι εξελίξεις στο Λίβανο επιβάλλουν την εξαγωγή συμπερασμάτων και την οριοθέτηση καθηκόντων.

*

Είναι γνωστός ο μύθος που λέει πως πρέπει να τα έχεις καλά με τον ισχυρό ώστε να μη στραφεί εναντίον σου. Πρόκειται για μια λογική που οδηγεί κατευθείαν στην υποδούλωση. ΄Η στην καταστροφή.

Οι οπαδοί της εν λόγω θεωρίας θέλουν να τη βαφτίζουν σαν «ρεαλισμό». Τα αποτελέσματα αυτού του «ρεαλισμού» τα βιώνει με τον πιο δραματικό τρόπο ο λαός του Λιβάνου. Οι άμαχοι του Λιβάνου δολοφονούνται και φυσικά δεν τους σώζει το γεγονός ότι στην ηγεσία της χώρας βρίσκονται εκείνες οι δυνάμεις που προέκυψαν από τη δράση των ΗΠΑ και της ΕΕ (με προεξάρχοντα το ρόλο της Γαλλίας) στις εσωτερικές υποθέσεις του Λιβάνου.

Η σημερινή ηγεσία του Λιβάνου είναι αφ' ενός προϊόν της επιβολής του ψηφίσματος 1559 του ΟΗΕ, όπου από κοινού Αμερικανοί και Γάλλοι δεν αρκέστηκαν στον όρο (που άλλωστε ικανοποιήθηκε) για την απόσυρση των συριακών στρατευμάτων από τη χώρα, ζητώντας επιπλέον τον παράλληλο αφοπλισμό του λαού του Λιβάνου, επιμένοντας ότι θα έπρεπε να μείνει έρμαιο της επιθετικής δράσης του Ισραήλ. Αφ' ετέρου πρόκειται για μια ηγεσία φιλική προς τις ΗΠΑ που προέκυψε από ένα είδος «πορτοκαλί επανάστασης» που έστησε η Ουάσιγκτον στη χώρα μετά την περσινή δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Χαρίρι και την ενοχοποίηση της Συρίας. Η κατάληξη είναι δραματική: Οι εκκλήσεις του φίλου των ΗΠΑ πρωθυπουργού του Λιβάνου Φ. Σινιόρα για κατάπαυση του πυρός δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Οπως δεν είχε κανένα αποτέλεσμα για την αποτροπή της επίθεσης του Ισραήλ ότι ο Σινιόρα είναι φιλικός προς τις ΗΠΑ...

*

Πρόκειται για ένα «έργο» που το έχουμε ξαναδεί. Κάθε συμβιβασμός με τον ιμπεριαλισμό αποτελεί «εγγύηση» όχι αποτροπής, αλλά έλευσης του πολέμου και μάλιστα με δυσμενέστερους όρους για το λαό που τον υφίσταται. Συνέβη με τους Παλαιστίνιους, που παρά τις υποχωρήσεις τους απέναντι στον Κλίντον και παρά τη συμβιβαστική υπογραφή τους κάτω από τη συμφωνία του Οσλο, το 1993, δεν έπαψαν να βιώνουν μια διαρκή γενοκτονία.

Συνέβη με τον Μιλόσεβιτς, που η υπογραφή του κάτω από την αμερικανόπνευστη συμφωνία του Ντέιτον, δεν απέτρεψε την καταστροφή και τη διάλυση της χώρας του από το ΝΑΤΟ, δεν απέτρεψε το ίδιο το δικό του τέλος.

Συνέβη με τη Συρία, που παρότι σύμμαχος των ΗΠΑ στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, σήμερα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα...

*

Τα παραπάνω έχουν άμεση σχέση και αναφορές στην ελληνική πολιτική κατάσταση. Ο ελληνικός λαός παρακολουθεί τους εταίρους του δικομματισμού να διαγωνίζονται για το ποιος είναι ο... καλύτερος «στρατηγικός εταίρος» των ΗΠΑ. Ακούει, στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής και ειδικά των ελληνοτουρκικών σχέσεων, τόσο από τη ΝΔ όσο και από το ΠΑΣΟΚ, ότι η «ασπίδα της χώρας» είναι «η φιλία και η σύσφιξη των σχέσεων» με τις ΗΠΑ. Στο πλαίσιο αυτής της λογικής «δικαιολογείται» ο επεμβατικός - διαιτητικός ρόλος των ΗΠΑ από Αιγαίο μέχρι Κύπρο, ο περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας και η σύμπλευση της χώρας με τα εγκλήματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αλλά αυτή η σύμπλευση δε σώζει την Ελλάδα, ούτε θωρακίζει την ασφάλεια του ελληνικού λαού. Αντίθετα αφήνει τη χώρα αθωράκιστη και υποχείριο των γεωστρατηγικών επιδιώξεων του ιμπεριαλισμού. Ρίξτε μια ματιά στο Λίβανο...

***

Δεν είναι λίγες οι αναλύσεις που σωστά επισημαίνουν ότι το ανεξέλεγκτο της δράσης του Ισραήλ δεν είναι άσχετο από το γεγονός της ύπαρξης μιας σειράς φιλοαμερικανικών κυβερνήσεων και καθεστώτων στις αραβικές χώρες που ναρκοθετούν μια κοινή γραμμή του αραβικού κόσμου. Οι κυβερνήσεις σε Αίγυπτο, Ιορδανία, Σαουδική Αραβία διευκολύνουν με τη στάση τους την κατακτητική συμπεριφορά των Αμερικανο-ισραηλινών. Αν αυτό ισχύει - και ισχύει - τότε είναι προφανές ότι η ειρήνη ναρκοθετείται, όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά σε κάθε σημείο του πλανήτη από κάθε χώρα που το πολιτικό της σύστημα είναι φιλικό προς τον ιμπεριαλισμό. Τέτοιο είναι το πολιτικό σύστημα και στην Ελλάδα.

*

Σε ό,τι μας αφορά και στο τι μπορεί - πρακτικά - να κάνει ο ελληνικός λαός, η απάντηση δεν είναι ούτε οι «προσευχές», ούτε τα «μοιρολόγια» για όσα συμβαίνουν στο Λίβανο. Το θέμα είναι άμεσο και πρακτικό. Εχει να κάνει με την ανατροπή, ακριβώς, αυτού του φιλικού προς τον ιμπεριαλισμό πολιτικού συστήματος που επικρατεί (και) στη χώρα μας.

Είναι άμεσα μετρήσιμος και απολύτως επιτεύξιμος στόχος η αποδυνάμωση των πολιτικών ερεισμάτων που διατηρούν οι Αμερικανοί, που τους διευκολύνουν να προωθούν την αιμοσταγή πολιτική τους, όπου διατηρούν τέτοια ερείσματα, παντού στον κόσμο - και στην Ελλάδα.

Είναι πατριωτικό και διεθνιστικό καθήκον του ελληνικού λαού, είναι ζήτημα που άπτεται ευθέως της ειρήνης, είναι άμεση και πρακτική συμβολή στην αποδυνάμωση των «Ες - Ες» που δρουν στη Γάζα, τη Βηρυτό και τη Βαγδάτη, είναι ουσιαστική συμβολή στο πλευρό του λιβανέζικου και παλαιστινιακού λαού:

Η κατάδειξη της ενοχής των πολιτικών ερεισμάτων του ιμπεριαλισμού - και στην Ελλάδα.

Η καταδίκη της πολιτικής των ερεισμάτων του ιμπεριαλισμού - και στην Ελλάδα.

Η αποδυνάμωση και η ανατροπή των ερεισμάτων του ιμπεριαλισμού - και στην Ελλάδα.

Με δυο λόγια: Είναι άμεση και ουσιαστική συμβολή για τους αμάχους του Λιβάνου, για τα παιδιά στη Ραμάλα, για την ίδια την Ελλάδα, η καταδίκη, η αποδυνάμωση και η ανατροπή της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και όλων όσοι δημιουργούν αυταπάτες μεταξύ «κακού» αμερικανικού και «καλού» ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού σχετικά με το ρόλο της ΕΕ.

Γιατί ο πόλεμος στο Λίβανο, η αγριότητα και η κατάληξή του κρίνεται και στην Ελλάδα!