Τη γνωστή τακτική του να «πατάει σε δύο βάρκες» επιλέγει το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και ο ΣΥΝ στο Παλαιστινιακό. Εξέλιξη βέβαια αναμενόμενη, αλλά και εξοργιστική. Γιατί από τη μια υπάρχει η φυσιολογική καταδίκη της ισραηλινής βαρβαρότητας, αλλά ταυτόχρονα καταδικάζεται η δράση της παλαιστινιακής αντίστασης, που επέλεξε την ομηρία ενός κατοχικού Ισραηλινού στρατιώτη.

Και βέβαια η ολοκλήρωση μιας τέτοιας λογικής συμψηφισμού, που αντικειμενικά τελικά εξισώνει τον θύτη και το θύμα, καταλήγει στην έκκληση «στις δύο πλευρές να απελευθερώσουν τους κρατούμενους στη διάρκεια των δράσεων, τους Παλαιστίνιους υπουργούς, βουλευτές και άλλες προσωπικότητες και τον όμηρο στρατιώτη». Λες και οι Παλαιστίνιοι δεν είναι όμηροι της πιο βάρβαρης καταστολής;

Και βέβαια αυτή η κατάληξη έρχεται σε αντίθεση με τις διακηρύξεις των «αριστερών» περί του «να εξασφαλιστεί στους ανθρώπους στα Παλαιστινιακά εδάφη να έχουν δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους». Το ερώτημα είναι πώς θα γίνει αυτό, όταν σε αυτόν το λαό δεν του αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην αντίσταση και τις μορφές πάλης που αυτός επιλέγει; Από τέτοια «αλληλεγγύη υπό όρους», ο παλαιστινιακός λαός δεν έχει ανάγκη!