Ο παλαιστινιακός λαός περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχει ανάγκη τις μέρες αυτές την αλληλεγγύη των λαών του κόσμου και του ελληνικού. Η σφαγή του από τη βάρβαρη επιδρομή του ισραηλινού στρατού συνεχίζεται και συνιστά πλέον μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή με δεκάδες καταγραμμένους νεκρούς και χιλιάδες ανθρώπους που κινδυνεύουν από την πείνα, τις τεράστιες ελλείψεις και τις ασθένειες. Σε αυτή τη βαρβαρότητα μια απάντηση μπορεί να υπάρξει. Ενίσχυση καθημερινά του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Γι' αυτό σήμερα διαδηλώνουμε το βράδυ στις συγκεντρώσεις που διοργανώνει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ και άλλες οργανώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Τούτες τις δύσκολες στιγμές που περνάει ο παλαιστινιακός λαός έχει ανάγκη από μια και ξεκάθαρη θέση. Από τη μεγαλύτερη δυνατή αλληλεγγύη μας χωρίς όρους και προϋποθέσεις που θα έχει ένα και μόνο στόχο: Να σταματήσει τώρα η εγκληματική δράση του Ισραήλ και να αναγκαστεί η ηγεσία του Ισραήλ από την πάλη των λαών να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπως ζητάνε οι παλαιστινιακές οργανώσεις. Σεβόμενοι τις μορφές αγώνα που επιλέγει το παλαιστινιακό κίνημα, ανάμεσά τους και την ομηρία ενός στρατιώτη του ισραηλινού κατοχικού στρατού. Αλλωστε, ο παλαιστινιακός λαός είναι περικυκλωμένος, μόνιμα σε δεινή ομηρία και ευρισκόμενος σε άμυνα προσπαθεί να ορθοποδήσει αντιμετωπίζοντας μια από τις πιο ισχυρές στρατιωτικές μηχανές του κόσμου.

Για άλλη μια φορά η κρατική βία του Ισραήλ, με τις πλάτες των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, επιχειρεί να στραγγαλίσει τους Παλαιστίνιους. Η υποκρισία των διεθνών ιμπεριαλιστικών κέντρων ΕΕ, ΝΑΤΟ και εκπροσώπων του ΟΗΕ έχει πλέον γίνει έκδηλη. Με τη στάση των «ίσων αποστάσεων» και των εκκλήσεων «για αυτοσυγκράτηση και στα δύο μέρη» δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να ενισχύουν την τρομοκρατική πολιτική του Ισραήλ. Συστρατευμένη στην ίδια λογική είναι και η σημερινή ελληνική κυβέρνηση της ΝΔ (όπως πριν το ΠΑΣΟΚ) που σπεύδει να δώσει διαπιστευτήρια για άλλη μια φορά στους ιμπεριαλιστές και να δείξει τη διαθεσιμότητά της να παίξει το ρόλο του φερέφωνού τους. Αγανάκτηση προκαλεί και η στάση διαφόρων που αυτοχαρακτηρίζονται «αριστεροί», όπως το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και στη χώρα μας ο ΣΥΝ, που κινούνται επίσης στη λογική του «συμψηφισμού». Ενώ εμφανίζονται να καταδικάζουν την ισραηλινή βία στα παλαιστινιακά εδάφη, ζητούν να απελευθερώσουν και οι δύο πλευρές τούς κρατούμενους και καταδικάζουν την απαγωγή του στρατιώτη. Αν αυτό δεν είναι εξίσωση του θύματος και του θύτη τότε τι άλλο μπορεί να είναι;

Οι Παλαιστίνιοι με τις οργανώσεις και τις πολιτικές δυνάμεις που επιλέγουν έχουν καταλήξει σε μια κοινή στάση που περιλαμβάνει την αναγνώριση του Ισραήλ και τη διεκδίκηση παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967. Αυτή η πρόσφατη εξέλιξη είναι που δεν άρεσε στην ισραηλινή ηγεσία, γι' αυτό και όρμηξε ως έτοιμος από καιρό ...«ταύρος εν υαλοπωλείω». Το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα δεν πρέπει να πατήσει την «μπανανόφλουδα» των προσχημάτων που προβάλλει ο ιμπεριαλισμός. Πρέπει να εντείνει την πάλη του, γιατί ο δίκαιος αγώνας των Παλαιστινίων για πατρίδα και αξιοπρεπή ζωή είναι και δική μας υπόθεση. Υπόθεση όλων των λαών του κόσμου.