Η συνολική εικόνα της εκπαίδευσης, το πόσο αυτή απέχει από τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες, ξεδιπλώνεται αυτές τις μέρες με αφορμή και την ανακοίνωση των βαθμολογιών για την εισαγωγή σε ΑΕΙ-ΤΕΙ αλλά και τις μεγάλες κινητοποιήσεις που έχουν αναδείξει την Παιδεία στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Φέρνει στην επιφάνεια τα ζητήματα των εξετάσεων επιλογής, το περιεχόμενο του σχολείου το οποίο αφήνουν πίσω οι υποψήφιοι, το ζήτημα σε ποια ανώτατη εκπαίδευση θα εισαχθούν και ποιο θα είναι το επαγγελματικό τους μέλλον, αλλά και το τι διεξόδους προσφέρει αυτό το σύστημα σε όσους δεν καταφέρουν να κατακτήσουν μια θέση σε μία σχολή ή τμήμα.

Από φέτος, ισχύει η καθιέρωση της βαθμολογικής βάσης του 10 ως προϋπόθεση για να εισαχθεί κάποιος στην ανώτατη εκπαίδευση. Κάτι, που η κυβέρνηση εμφάνισε σαν κίνηση ποιοτικής αναβάθμισης της εκπαίδευσης, και το οποίο τροφοδοτεί μία προσπάθεια να μετατεθεί η ευθύνη - για την αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος να παρέχει πλήρη και ολοκληρωμένη γενική παιδεία - στους μαθητές, στους εκπαιδευτικούς, στους γονείς, που δεν πλήρωσαν αρκετά στα φροντιστήρια και τα «ιδιαίτερα» προκειμένου τα παιδιά τους να περάσουν τη βάση.

Με την εφαρμογή του μέτρου, περισσότεροι θα μείνουν εκτός ανώτατης εκπαίδευσης - έτοιμη πελατεία των ιδιωτικών ΙΕΚ - αφού, η καθιέρωση βάσης - όπως και η στρόφιγγα βαθμού δυσκολίας των θεμάτων που επιλέγονται κάθε φορά - ρυθμίζει το πόσοι θα εισάγονται τελικά στην ανώτατη εκπαίδευση. Οσο για την κινδυνολογία για κλείσιμο τμημάτων της περιφέρειας τα οποία μέχρι πέρσι δέχονταν σπουδαστές με βαθμούς κάτω από τη βάση, στην πραγματικότητα αυτό που αναδεικνύει είναι το ζήτημα της αλόγιστης ίδρυσης σχολών και τμημάτων χωρίς υποδομές και αντικείμενο, μόνο και μόνο για την καλλιέργεια ψεύτικων ελπίδων στους νέους που σπουδάζουν, αφού πολλές σχολές είναι χωρίς επαγγελματικό αντίκρισμα.

Οι βαθμολογίες των υποψηφίων που ανακοινώθηκαν προχτές δεν προσφέρονται για συμπεράσματα για το επίπεδο της εκπαίδευσης. Και αυτό γιατί οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι εξετάσεις επιλογής και ταξινόμησης στις σχολές και τα τμήματα της ανώτατης εκπαίδευσης, με κριτήρια που δεν αποτιμούν πραγματικές γνώσεις αφού τέτοιες δεν παρέχονται. Το λύκειο - προθάλαμος για την εισαγωγή στα ΑΕΙ - είναι έτσι φτιαγμένο ώστε, να μη δίνει γενικές γνώσεις και στέρεες βάσεις για την ολόπλευρη ανάπτυξη προσωπικοτήτων αλλά προσανατολίζεται στην ελεγχόμενη εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο.

Αυτό που τελικά αναδεικνύεται και από τη διαδικασία της επιλογής για την ανώτατη εκπαίδευση είναι η ανάγκη για ριζικές αλλαγές στην παιδεία που ακολουθεί πορεία υποβάθμισης, με τις «δεξιότητες» να κερδίζουν έδαφος σε βάρος της ολόπλευρης μόρφωσης. Για Παιδεία δημόσια και δωρεάν, στην υπηρεσία των αναγκών του λαού που θα παρέχει σε όλους υψηλού επιπέδου γνώσεις. Μέσα από ένα σχολείο δωδεκάχρονο, ενιαίο, δημόσιο και δωρεάν που θα διαμορφώνει πρώτα από όλα ανθρώπους ικανούς να παίρνουν την τύχη τους στα χέρια τους. Για υψηλού επιπέδου επαγγελματικές σχολές μετά το δωδεκάχρονο και ενιαία ανώτατη εκπαίδευση δημόσια και δωρεάν που θα δίνει επιστημονική γνώση και ειδίκευση και δε θα είναι παραμάγαζο των επιχειρήσεων με πτυχία διαβατήρια για την ανεργία. Αλλά όλα αυτά απαιτούν λαϊκό κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πάλης για ριζικές ανατροπές σε επίπεδο πολιτικής και εξουσίας.