Ηταν Κυριακή απόγευμα. Μυριάδες τηλέφωνα χτύπησαν απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας. «Πέθανε ο Χαρίλαος». Ηταν απίστευτο. Λες και δε θα συνέβαινε ποτέ. Χιλιάδες νέοι και νέες νιώσαμε ένα παρόμοιο συναίσθημα. Χάσαμε κάτι απ' τον εαυτό μας. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιήσαμε πόσο κοντά μας νιώθαμε τον σύντροφο. «Πέθανε ο Χαρίλαος». Κι ας μην του 'χαμε σφίξει ούτε το χέρι. Μπορεί και να μην είχαμε ανταλλάξει ποτέ κουβέντα μαζί του. Ισως να τον είχαμε δει σε απόσταση λίγων μέτρων. Πολλές φορές ούτε κι αυτό. Κι όμως, το θλιβερό νέο μας καταπλάκωσε: «Πέθανε ο Χαρίλαος». Η ώρα πέρναγε και μεις προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε το λυπηρό μαντάτο. Μόνον ένας άνθρωπος όπως ο Χαρίλαος μπορούσε να προκαλέσει κάτι τέτοιο. Να μη γνωρίζεις από κοντά έναν άνθρωπο κι όμως όταν άκουσες την είδηση του χαμού του ένιωθες ένα τεράστιο κενό. Ενα συναίσθημα, που δε χωράει στο χαρτί...

Ενα χρόνο μετά, οι σκέψεις γίνονται πιο σύνθετες, οι πλάτες πιο βαριές και το κενό μετατρέπεται σε μιαν ανάγκη, σε πεποίθηση, πίστη και δύναμη, για συνέχεια του όμορφου δρόμου που χάραξε. Ενα χρόνο μετά, ο Χαρίλαος συνεχίζει - και θα συνεχίζει - να μας καλεί να περπατήσουμε σε δρόμους φωτεινούς. Μας καλεί και μας προκαλεί: Σηκώστε τα μάτια ψηλά και προχωράτε. Θέλει δουλιά. Θέλει ψυχή...

Οδηγός για το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, με τα γνωστά θεμέλια και σύμβολά του, τη Μαρξιστική - Λενινιστική ιδεολογία του, το Πρόγραμμά του και τις αρχές του. Για το Κόμμα, που αφιέρωσε όλη του τη ζωή και όλες του τις δυνάμεις. Γι' αυτό το κόμμα, που, παρά τις μεγάλες τρικυμίες, τους κάθε λογής διωγμούς και κατατρεγμούς, έμεινε όρθιο, ζωντανό, κομμουνιστικό, πιστό στις μεγάλες του ιδέες και την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης. Ηταν πάντα και παραμένει μια όαση που ξεδιψούν οι «διψασμένοι άθλιοι», όαση που παλεύει για το νερό και τη δροσιά όλου του κόσμου. Αυτού του κόμματος ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν σάρκα από τη σάρκα του κι έτσι έμεινε μέχρι την τελευταία του πνοή. Και μπορεί να 'φυγε από κοντά μας. Μπορεί, πλέον, να μην έχουμε δίπλα μας τη φυσική του παρουσία, αλλά μας άφησε το φωτεινό παράδειγμά του, την αταλάντευτη πορεία του και την αγωνιστική προσφορά του, μια πλούσια και βαριά παρακαταθήκη. Στο χέρι μας είναι, πλέον, να τιμήσουμε τη μνήμη του, έτσι όπως ο ίδιος θα ήθελε: Συνεχίζοντας στον ίδιο, δύσκολο, αλλά ωραίο δρόμο του αγώνα. Κάνοντας το ΚΚΕ πολύ πιο ισχυρό, για το Μέτωπο και τη Λαϊκή Εξουσία, για το Σοσιαλισμό.