Δεκάχρονα παιδιά... αιχμάλωτα

Φυσικά, όλοι οι πόλεμοι δεν είναι ίδιοι! Ενας πόλεμος που έχει να κάνει με την εθνική και πολιτική απελευθέρωση δεν είναι ίδιος με έναν επιθετικό πόλεμο! Φυσικά, τα παιδιά πρέπει να έχουν άλλες ασχολίες! Ομως, είναι πολύ συναισθηματικό και, τελικά, ουτοπικό, να ζητήσεις από τα παιδιά να κλείσουν τα μάτια! Και να θέλουν να το κάνουν πάλι ο πόλεμος και οι σφαίρες του θα τα βρουν. Θα τα βρουν στις αλάνες που παίζουν, στο σχολείο, στα κρεβάτια τους!

Η ταινία του Λουίς Μαντόκι, έστω και αν δεν ήταν στις προθέσεις της, παραδέχτηκε την παραπάνω αλήθεια. Ο εμφύλιος στο Ελ Σαλβαδόρ, στον οποίον αναφέρεται η ταινία, δεν μπορούσε να αφήσει έξω τα παιδιά. Τα κυβερνητικά στρατεύματα χτυπούσανε στο ψαχνό. Κάνανε εφόδους στις παραγκουπόλεις και στις άλλες φτωχικές γειτονιές, που φυσικά ήταν οι εστίες του λαϊκού απελευθερωτικού στρατού (Φαραμπούτο Μαρτί), και πυροβολούσαν αδιακρίτως. Τα παιδιά, μωρά ακόμα, από τις κούνιες τους, αναγκαστικά έπρεπε να πάρουν θέση. 'Η θα κάθονταν να σκοτωθούν ή θα έπρεπε να κρυφτούν. Αλλά και στις κρυψώνες τους δεν έβρισκαν ασφάλεια. Ο κυβερνητικός στρατός τα ξετρύπωνε. Αλλα για να τα σκοτώσει και άλλα για να τα στρατολογήσει (μόλις συμπλήρωναν τα δώδεκα)!

Οι «Αθώες Φωνές» βασίζονται σε αληθινά γεγονότα. Το παιδί που πρωταγωνιστεί στην ταινία, ο 11χρονος Τσιάβα, τον οποίο υποδύεται άριστα ο μικρός Κάρλος Παντίλα, στην ουσία είναι ο συν-σεναριογράφος της ταινίας, ο Οσκαρ Τόρες. Αυτού την ιστορία αφηγείται η ταινία. Βέβαια, αρκετά ρετουσαρισμένη! Ομως, ακόμα και ρετουσαρισμένη (ο Οσκαρ Τόρες ζει και εργάζεται στις ΗΠΑ), δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια. Τα κυβερνητικά στρατεύματα και οι Βορειοαμερικάνοι εκπαιδευτές και σύμμαχοί τους έπρεπε, πάση θυσία, να εξαφανίσουν το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα. Οι ΗΠΑ δεν αντέχουν δεύτερη Κούβα στη Λατινική Αμερική. Και μια ακόμα αλήθεια, που δεν μπορεί να κρύψει η ταινία, είναι η λαϊκή αποδοχή και ανταπόκριση που έβρισκε ανάμεσα στους φτωχούς, αλλά και στον υπόλοιπο λαό, το «Πατριωτικό Μέτωπο».

Ελάττωμα της ταινίας ο απόλυτος συναισθηματισμός της! Και η διάθεση να μην είναι καταγγελτική. Προτερήματα πολλά. Πρώτα ο χώρος. Οι παραγκουπόλεις λένε πολύ περισσότερα από όποια πολιτική διακήρυξη! Αυτός ο κόσμος πρέπει να επαναστατήσει! Στη συνέχεια έχουμε τη φόρμα. Πολύ καλή κινηματογραφική αφήγηση. Εξαιρετική (υγρή) ατμόσφαιρα. Και, βέβαια, άριστες ερμηνείες. Προπαντός από τον μικρό Κάρλος Παντίλα και την κινηματογραφική μητέρα του Λεονόρ Βαρέλα! Να μην ξεχάσουμε τη φωτογραφία, το μοντάζ και την ηχητική μπάντα (μουσική - ήχοι).

Παίζουν: Κάρλος Παντίλα, Λεονόρ Βαρέλα, Χοσέ Μαρία Γιάζπικ.