«

Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών». Μ' αυτή την επίκληση η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία εκφράζει τη... μεταφυσική διάσταση του ανθρώπου. Ομως ανεξάρτητα από τη δογματική υπόσταση της Εκκλησίας, η επίκληση παραμένει σε φυσικό πλαίσιο για όλους τους αγωνιστές που προσδοκούν έναν καλύτερο κόσμο, ένα σοσιαλιστικό κόσμο. Είναι η επίκληση του συνεχούς αγώνα για Ειρήνη, Ελευθερία, Ισότητα. Στο μετερίζι αυτού του παμπάλαιου αγώνα για την αποκατάσταση του ανθρώπου υπάρχουν οι θύμησες για όλους εκείνους που έπεσαν στην άνιση μάχη και τα πάθη.

Αυτή η Ανάσταση δε θα 'ναι ένα τυχαίο γεγονός, ένα καπρίτσιο της Ιστορίας. Θα 'ναι το ξέσπασμα της ιστορικής νομοτέλειας του ανθρώπου, που θέλει τον εαυτό του επίζηλο εραστή της δικής του αξιοπρέπειας. Θα 'ναι η Ανάσταση των κολασμένων κόντρα στο Μολώχ της αυθαιρεσίας και του προνομίου. Θα 'ναι η συντέλεια του κόσμου της κεφαλαιοκρατίας, που αδυνατεί να καταλάβει τις «υπόγειες διαδρομές». Θα είναι η τραγωδία και το δράμα εκείνου του κόσμου των παρατρεχάμενων της εξουσίας. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, κάθε λογής αξιωματούχοι και κυβερνήτες θα νιώσουν την ανυπέρβλητη δύναμη της Ιστορίας. Ο ασήμαντος θα γίνει σημαντικός κι ο έσχατος πρώτος.

Ολα αυτά θα γίνουν γιατί έγιναν ξανά και ξανά στην ιστορική εξέλιξη. Από την εποχή του Σπάρτακου και των επαναστατημένων σκλάβων. Γιατί επαναλήφθηκαν στη Μεγάλη Γαλλική και στην Αμερικανική Επανάσταση. Στην ηρωική νίκη των κομμουνάρων στο Παρίσι του 1871 και στη σφαγή τους μετά την εθνική προδοσία της γαλλικής αστικής τάξης. Στη νίκη του ρωσικού προλεταριάτου τον Οχτώβρη του 1917, στην ίδρυση του πρώτου εργατικού κράτους και στην πτώση του μετά από εβδομήντα χρόνια εξαιτίας μιας αιματηρής προδοσίας. Τώρα, μετά όσα έγιναν, έρχεται η ώρα της οριστικής αποκατάστασης του Ανθρώπου, γιατί έτσι επιτάσσει η ιστορική ειμαρμένη της ζωής.