Την ανάγκη οι εργαζόμενοι να αντιτάξουν τη μέγιστη δυνατή ενότητα και συσπείρωση στον τόπο δουλιάς, στον κλάδο, κατά ομοσπονδία και συνολικά, ώστε να αναβλύσει ένα ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ενωμένο κατά της αντιδραστικής πολιτικής, είτε αυτή ασκείται από το ΠΑΣΟΚ, είτε από τη ΝΔ, το οποίο θα το φοβηθούν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές και θα είναι ικανό να αποσπά κατακτήσεις, επισήμανε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε χτες για την υπογραφή της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Στη διάρκειά της κατήγγειλε ως επαίσχυντη τη σύμβαση αυτή, αναδεικνύοντας τις τεράστιες ευθύνες της ελεγχόμενης από ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ ηγεσίας της ΓΣΕΕ.

Συγκεκριμένα τόνισε: «Το ΚΚΕ θεωρεί ότι η συμφωνία που έγινε για την Εθνική Συλλογική Σύμβαση είναι κυριολεκτικά επαίσχυντη και από οικονομική πολιτική άποψη και από ηθική. Μάλιστα, αυτή η συμφωνία κλείστηκε λίγες μέρες ύστερα από το μεγάλο καυγά που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε όλοι στη Βουλή, κατά την τελευταία προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση για την περιφερειακή πολιτική. Επιβεβαιώνεται αυτό, που πάρα πολλές φορές έχει πει το ΚΚΕ ότι ο καυγάς ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι κυριολεκτικά κατασκευασμένος, από τα διάφορα διαφημιστικά επιτελεία, για να δημιουργείται η εντύπωση στον κόσμο ότι εδώ υπάρχουν κάποιες διαφορές. Και κυρίως για να δικαιολογηθεί η ιδεολογική τρομοκρατία που εξαπολύεται απέναντι στους εργαζόμενους ότι η μόνη ευχέρεια που έχουν είναι να διαλέγουν ανάμεσα στους δύο.

Η ΝΔ επαύξησε την αξιοπιστία της και τη φερεγγυότητά της απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία. Το ΠΑΣΟΚ, επίσης.

Πρέπει, όμως, να ομολογήσω ότι το ΠΑΣΟΚ έχει μια ικανότητα που ακόμα η ΝΔ δεν την έχει αποκτήσει, να παραπλανά και να κοροϊδεύει τους εργαζόμενους. Θα θυμάστε ότι στη Βουλή ο πρωθυπουργός διακήρυξε ότι τα πάντα γίνονται για τον εργαζόμενο, για τον άνθρωπο. Ο κ. Παπανδρέου κατηγόρησε τη ΝΔ ότι έχει μια πολιτική η οποία στηρίζεται στη φθηνή εργατική δύναμη, ενώ το ΠΑΣΟΚ έχει μια πολιτική που παίρνει υπόψη τον άνθρωπο».

«Ρωτάμε - συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα - και τα δύο κόμματα και τα διάφορα "παπαγαλάκια", τα οποία - δεξιά αριστερά - πήραν ενεργά μέρος στη συζήτηση, το εξής: Η οικονομία αντέχει το 0,77 ευρώ αύξηση τη μέρα που πήραν οι εργαζόμενοι για το 2006, αντέχει τα 26,9 ευρώ μεροκάματο, αλλά δεν αντέχει τα 50 ευρώ ή 55 ευρώ τη μέρα για τον εργαζόμενο; Ρωτάμε: αντέχει τα 50 ευρώ - 55 ευρώ να τα βγάζουν άλλοι σε ένα ή σε μισό δευτερόλεπτο ή σε μία ώρα; Γιατί τα κέρδη έτσι βγαίνουν!

Εμείς απορρίπτουμε και την άποψη ότι πρόκειται για αυξήσεις "ψίχουλα", ενώ οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν και έπρεπε να διεκδικήσουν "καρβέλι". Δεν είναι ούτε καν ψίχουλα. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι θα πέσει ακόμα πιο κάτω η αγοραστική ικανότητα των εργαζομένων, διότι το 0,77 ευρώ το θεωρούν μια αύξηση, παίρνοντας υπόψη και έναν πλαστό - και με τα δικά τους κριτήρια - δείκτη τιμών του καταναλωτή. Ομως, ξέρουμε παρά πολύ καλά ότι μια σειρά υπηρεσίες έχουν αυξηθεί από 10% - 100%. Την υπερχρέωση των οικογενειών δεν την παίρνουν υπόψη. Ούτε τα παράπλευρα έξοδα για την Υγεία, για την Παιδεία, την αύξηση ενοικίων, όλα αυτά δεν υπολογίζονται. Ολος ο καυγάς, το τελευταίο διάστημα, γίνεται για το πόσο ανέβηκε ο μαϊντανός και ο άνηθος στις λαϊκές αγορές. Ομως, η αγοραστική ικανότητα των εργαζομένων δεν εξαρτάται μόνο από το αν θα αυξηθεί ο μαϊντανός και ο άνηθος! Η λαϊκή οικογένεια είναι υποχρεωμένη να καταναλώσει μια σειρά από προϊόντα, υλικά και πνευματικά. Εχει δικαίωμα στην αναψυχή, στην ξεκούραση, στην εκδρομή, στα πάντα. Επομένως, μιλάμε για ακόμα μεγαλύτερη πτώση της αγοραστικής ικανότητας και του επιπέδου διαβίωσης για ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού».

«Ας τους θυμίσουμε και κάτι άλλο. Π.χ. για φέτος λένε, με βάση τα στοιχεία που υπάρχουν, ότι το ΑΕΠ θα αυξηθεί 7%. Το 0,77 ευρώ πού απαντάει; 117 εταιρίες εισηγμένες στο χρηματιστήριο είχαν αύξηση κερδών γύρω στο 44%. Το 0,77 ευρώ πού "κολλάει"; Θέλετε να πάμε σε μακρύτερο χρονικό διάστημα; Από το 1975 και μετά, 80 φορές ανέβηκε το παραγόμενο συνολικό προϊόν και ένας από τους παράγοντες που συνέβαλαν σε αυτό είναι και η βελτίωση της παραγωγικότητας. Ανέβηκε μήπως και 80 φορές επάνω το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων;

Η πολιτική της κυβέρνησης, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, είναι η ενίσχυση των εξαγορών και συγχωνεύσεων. Εξαγορές και συγχωνεύσεις επιχειρηματικών ομίλων μέσα στην Ελλάδα και κυρίως πέρα από την Ελλάδα. Π.χ. θεωρήθηκε πολύ μεγάλη επιτυχία η εξαγορά του 46% από την Εθνική Τράπεζα της τουρκικής τράπεζας. Τι συμπέρασμα προκύπτει; Πως υπάρχουν κεφάλαια και κέρδη για να γίνονται εξαγορές και συγχωνεύσεις. Από πού βγήκαν αυτά τα χρήματα; Πολύ περισσότερο που εδώ δεν πρόκειται να ωφεληθεί ούτε ο Τούρκος, ούτε ο Ελληνας εργαζόμενος. Γιγαντώνονται λοιπόν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, αλλά 0,77 ευρώ για τους εργαζόμενους!

Αυτό το παιχνίδι που γίνεται, ποιος διαπλέκεται με ποιον, εντάσσεται επίσης στην κοροϊδία και τον αποπροσανατολισμό του λαού. Δεν υπάρχουν διαπλοκές. Υπάρχει η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Αυτό δεν είναι διαπλοκή, είναι ταξική αποστολή που έχουν συγκεκριμένα κόμματα».

Συνεχίζοντας η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε: «Εμείς πώς καταλαβαίνουμε τα χτεσινά γεγονότα που είναι ένας κρίκος στα πολλά που ζουν οι εργαζόμενοι; Καταλαβαίνουμε ότι πρέπει, αν αυξήσουμε τις προσπάθειές μας και τις δραστηριότητές μας, για να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι, να διεκδικήσουν ό,τι μπορούν να διεκδικήσουν. Καταλαβαίνουμε ότι έχουμε πολύ μεγάλη ευθύνη και βεβαίως δεν μπορούμε να μείνουμε στα λόγια. Θα πολλαπλασιάσουμε τις δραστηριότητές μας και αισθανόμαστε ακόμα περισσότερο υποχρεωμένοι, απέναντι στο λαό, απέναντι στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, να συμβάλουμε στην αντεπίθεσή τους και όχι απλώς να δείξουμε κάποια συμπαράσταση, κάποια συμπάθεια στα προβλήματά τους.

Ομως και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα. Και πριν από όλα να καταδικάσουν πολιτικά αυτή τη συμφωνία και αν θέλετε, το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι, για άλλη μια φορά, να σκεφτούν σωστά και να εγκαταλείψουν τα δύο κόμματα, να πετάξουν κυριολεκτικά τα επιχειρήματά τους στα σκουπίδια.

Ενα δεύτερο ζήτημα: Αυτή η συμφωνία δε θα είχε κλειστεί αν δεν υπήρχε ο γνωστός και μη εξαιρετέος ρόλος των εργατοπατέρων. Της εργατικής αριστοκρατίας και γραφειοκρατίας. Αν οι εργαζόμενοι δε στείλουν τους εργατοπατέρες στα σπίτια τους, τότε η πίεσή τους δε θα είναι αποτελεσματική.

Ενα τρίτο ζήτημα: Η μέγιστη δυνατή ενότητα και συσπείρωση στον τόπο δουλιάς, στον κλάδο, κατά ομοσπονδία και συνολικά. Συσπείρωση, όχι κάτω από τις σημαίες της ταξικής συνεργασίας και συναίνεσης. Οι εργαζόμενοι πρέπει να συσπειρωθούν ακόμα περισσότερο, ώστε να αναβλύσει, μέσα από αυτή την εμπειρία που νιώσαμε και χτες, ένα ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ενωμένο κατά της αντιδραστικής πολιτικής, είτε αυτή ασκείται από το ΠΑΣΟΚ, είτε από τη ΝΔ. Το οποίο πραγματικά θα το φοβηθούν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές. Ικανό να αποσπά περισσότερες κατακτήσεις και παραχωρήσεις. Και να το πούμε καθαρά: Η διαπάλη δεν κρίνεται μόνο στο συνδικαλιστικό επίπεδο. Πολύ περισσότερο δεν κρίνεται από τα κανάλια της τηλεόρασης. Ακούσαμε "λεβέντικες" διακηρύξεις και από ΠΑΣΚΕ και από ΔΑΚΕ κλπ. Η διαπάλη βεβαίως θα είναι και συνδικαλιστική και μαζική, αλλά και πολιτική και ιδεολογική. Και όλα αυτά τα οποία ακούγαμε τα τελευταία χρόνια ότι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να είναι ενωμένοι πάνω στο πρόβλημά τους, αυτό αποδείχτηκε "φούμαρα".

Εχει αποδειχτεί και ένα άλλο πράγμα: ότι σήμερα οι εργαζόμενοι για να έχουν μια έστω σχετική και απόλυτη βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου, πρέπει να διεξάγουν έναν πολύ δυνατό πολιτικό αγώνα, που πρέπει να θέτει επί τάπητος το εξής ζήτημα: ο πλούτος παράγεται από τους εργαζόμενους και τον διεκδικούμε. Αν φύγεις από αυτή τη θέση, να το πούμε καθαρά, "έχεις τελειώσει". Και, τέλος, όταν οι εργαζόμενοι βλέπουν όλα αυτά τα διάφορα "παπαγαλάκια" που έχουν υψηλούς μισθούς - και γίνονται υψηλότεροι οι μισθοί τους κάτω από το τραπέζι - να μην τους δίνουν καμία σημασία. Τάχα αυτοί αναγνωρίζουν και κλαίνε για τα προβλήματα των εργαζομένων, αλλά κατά τη γνώμη τους δεν υπάρχει αντοχή της οικονομίας. Η ελληνική οικονομία αποδεικνύεται καθαρά ταξική. Αντέχει τα κέρδη, αντέχει τις συγχωνεύσεις και τις εξαγορές, αντέχει να φεύγουν τα κεφάλαια από την Ελλάδα και να κάνουν επενδύσεις στο εξωτερικό, τα αντέχει όλα, αντέχει και την ανεργία, αντέχει και τη μερική απασχόληση, δεν αντέχει μόνο τις κατακτήσεις των εργαζομένων! Επομένως, η απάντηση πρέπει να είναι καθαρά πολιτική, εδραιωμένη βεβαίως στην πάλη».