Η ταινία μοιάζει με ένα παράξενο σουρεαλιστικό πουλί, γεμάτο χρώματα και μουσικές, που όλο ξεκινάει να πετάξει και όλο κολλάει στη γη! Εκεί που λες, τώρα θα σηκωθεί και θα με πάρει μαζί του σε ένα υπέροχο ταξίδι με μουσικές και χορούς, όλο και κάτι συμβαίνει και το ταξίδι αναβάλλεται. Στο τέλος μένεις με το απόκομμα του εισιτηρίου (της αίθουσας) στο χέρι. Το κινηματογραφικό ταξίδι με το πλοίο, «απιστίες και τσιγάρα», ματαιώνεται!

Να φταίει ίσως το θέμα, που είναι τόσο κοινό; (Ενας μεσήλικας χαίρεται την απιστία του και μια μεσήλικη πληγώνεται από την απόρριψη). Ισως! Να φταίει το αλόγιστο βρισίδι, το οποίο έκανε ακόμα και εμένα, τον κατ' εξακολούθηση βρωμόστομο, να μπουχτίσω; (Ολοι βωμολοχούν χωρίς λόγο). Ισως! Πάντως, ό,τι και να φταίει, το μιούζικαλ του Τζον Τορτούρο δεν ξεπερνάει τα όρια της απόπειρας.

Και ωστόσο η ταινία ξεκινάει με έκπληξη. Την οποία επαναλαμβάνει σε τακτά χρονικά διαστήματα. Εκεί που οι άνθρωποι επικοινωνούν με την πρόζα (διαλόγους), ξαφνικά τους τη «βαράει» και αρχίζουν να τραγουδάνε και να χορεύουν! Να σχολιάζουν τα συναισθήματά τους, με παλιές γνωστές αμερικανικές επιτυχίες (Ντιλάιλα κλπ.).

Αυτή η «έκπληξη», δυστυχώς, δεν οργανώθηκε σωστά. Εμεινε απλώς μια έμπνευση. Μια έμπνευση που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε για να αποτελέσει αυτοτελή καλλιτεχνική άποψη και πρόταση. Η ταινία μοιάζει με πολλές άλλες ταινίες («Γουέστ Σάιντ Στόρι» κλπ.) Με ταινίες στις οποίες θέλει, υποτίθεται πως θέλει, να αναφερθεί! Κρίμα, γιατί διαθέτει άριστο καστ ηθοποιών! Πάντως, διασκεδάζεις σε αρκετά σημεία. Δεν πεθαίνεις βέβαια από ευτυχία, αλλά διασκεδάζεις!

Παίζουν: Τζέιμς Γκαντολφίνι, Σούζαν Σάραντον, Κέτι Ουίνσλετ, Μέρι Λουίζ Πάρκερ, Κρίστοφερ Ουόκεν.