Ο κινηματογράφος του Τζέιμς Αϊβορι, τελικά, «πολιτογραφήθηκε» σαν ο κινηματογράφος της μεσαίας τάξης. Οπως, ας πούμε, το βουλεβάρτο στο θέατρο! Τα θέματά του, ο τρόπος της γραφής του, το βάρος που δίνει στο εικαστικό μέρος στα έργα του, οι επιλογές και οι ερμηνείες των ηθοποιών του, οι μουσικές και τα χρώματα, απευθύνονται σε ένα «ειδικό» κοινό. Σε αυτό το κοινό που βλέπει το cinema, την τέχνη γενικότερα, σαν ευκαιρία εξόδου. Μιας εξόδου, βέβαια, που θα διαθέτει καλό γούστο και καλές γεύσεις!

«Η Κοντέσα της Σαγκάης», είναι μια τέτοια ευκαιρία, για μια τέτοια έξοδο! Πρόκειται για ένα καλογυρισμένο ερωτικό μελό. Ενα μελό που διαθέτει όλα τα γνωστά στοιχεία: αγάπη, θυσία, συγκρούσεις, δράμα. Η «Κοντέσα», επιπρόσθετα, διαθέτει και πολιτικό, ας το πούμε έτσι, φόντο. Αφού διαδραματίζεται στη Σαγκάη το 1930. Στην οποία Σαγκάη έχει μαζευτεί κάθε καρυδιάς καρύδι. «Ευγενείς Ρώσοι εμιγκρέδες, αποτυχημένοι διπλωμάτες, έμποροι, κυνηγημένοι Εβραίοι, Ιάπωνες κατάσκοποι και ό,τι άλλο βάλει ο νους σας. Και τέλος, έχουμε και την ιαπωνική εισβολή...

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η «Ασπρη Κοντέσα» (The White Countess είναι ο σωστός τίτλος), μια Ρωσίδα τέως αριστοκράτισσα η οποία για να ζήσει, πια, την οικογένειά της εργάζεται σαν κονσοματρίς (και όχι μόνον), γνωρίζει έναν τυφλό Αμερικάνο, τέως διπλωμάτη. Τα δυο «συντρίμμια» θα ενωθούν πρώτα επαγγελματικά και στη συνέχεια ερωτικά. Στο τέλος φυσικά, πώς θα γινόταν αλλιώς, θα προκύψει και happy end!

Αξίζει άραγε τόσος ανθρώπινος κόπος, τόσο επιμέρους ταλέντο, τόσο χρήμα (πολλοί και γνωστοί ηθοποιοί, μεγάλα ντεκόρ, ακριβά κοστούμια κλπ), για να ειπωθεί μια κοινότοπη ιστορία; Δεν αξίζει, θα έλεγε κατηγορηματικά ο γίγαντας της τέχνης Τολστόι! Εγώ, αναγκαστικά, θα είμαι πιο επιεικής! Θα πω, πως είναι κρίμα να σπαταλιούνται αξιόλογοι καλλιτέχνες σε μικρότερα από την αξία τους έργα.

Παίζουν: Ρέιφ Φάινς, Νατάσα Ρίτσαρντσον, Βανέσα Ρεντγκρέιβ, Λιν Ρεντγκρέιβ, Μαντλέν Πότερ, Χιρογιούκι Σανάντα.