«Είναι πολλά τα λεφτά, Αρη»... Η γνωστή ατάκα, αντικατοπτρίζει απόλυτα, την ουσία της επιχείρησης «Σούπερ Λίγκα». Μπορεί - ως αντιδιαστολή σε πραγματικά ζητήματα (για τα οποία όμως φέρουν τεράστιες ευθύνες και οι τώρα καταγγέλλοντες και παρουσιαζόμενοι σαν μέρος της λύσης) - το «αμπαλάζ» να συνθέτουν ωραίες και πιασάρικες υποσχέσεις περί αναβάθμισης του αθλήματος, καλύτερες συνθήκες για τους φιλάθλους, διαφάνεια, αξιοπιστία κλπ, αλλά αυτά είναι για τα μάτια...

Η ουσία βρίσκεται αλλού. Αφ' ενός στο γεγονός ότι το οικοδόμημα (επαγγελματικό ποδόσφαιρο), ως έχει, έφτασε στα όριά του. Δεν εξυπηρετεί. Γιατί δεν «πουλάει», πλέον, έχει καταστεί προβληματικό και ζημιογόνο. Αφ' ετέρου, στο πλαίσιο των διεθνών εξελίξεων, έφτασε η στιγμή να υλοποιηθεί η επιδίωξη των επιχειρηματιών του ποδοσφαίρου, να προχωρήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη εμπορευματοποίησή του, δηλαδή αύξηση των κερδών τους. Αλλωστε δεν το κρύβουν. Το παραδέχονται και οι ίδιοι, ανεξάρτητα με το πώς διανθίζουν τις επιδιώξεις τους.

Την Τρίτη έγινε η επίσημη παρουσίαση του σχεδίου της Σούπερ Λίγκας (ΣΛ). Τα όσα - κατά καιρούς είχαμε επισημάνει - επιβεβαιώθηκαν απόλυτα. Πρόκειται για μια αναβάθμιση - εξωραϊσμό του υπάρχοντος μοντέλου. Δηλαδή της αντιμετώπισης του ποδοσφαίρου, σαν προϊόντος, άρα ως μέσου κερδοφορίας. Και ταυτόχρονα για μια αναδιανομή στη διαχείριση της εξουσίας.

Κατά την παρουσίαση ο νομικός εκπρόσωπος της ΣΛ, Γ. Βεκρής, μίλησε για «αξιοποίηση του προϊόντος που λέγεται ποδόσφαιρο». Εξίσου χαρακτηριστική είναι και η αποστροφή, ενός εκ των συμμετεχόντων, του Γ. Βαρδινογιάννη: «Η νέα δομή είναι κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Αλλά με τρόπο που οι μέτοχοί της (σ.σ. δηλαδή οι ΠΑΕ) θα παίρνουν όσα δικαιούνται, χωρίς να στέκονται στην ουρά»...

Στη μελέτη που ζητήθηκε - και παρουσιάστηκε - είναι ξεκάθαρο ότι αποτελεί ζητούμενο η «Δυνατότητα Εμπορικής Αξιοποίησης του "ποδοσφαιρικού προϊόντος" προς όφελος των μελών του». Στα πλεονεκτήματα αναφέρεται πως το νέο εγχείρημα (Αστικός Συνεταιρισμός), μεταξύ άλλων, «έχει εμπορικό σκοπό», «περιορισμένη κρατική εποπτεία από το ΥΠΕΘΟ» και «κάθε μέλος έχει περιορισμένη ευθύνη». Ενώ στα μειονεκτήματα αναφέρεται η «φορολόγηση των κερδών». Οσο για τους άμεσους στόχους; Εκτός από θεσμικά ζητήματα (π.χ. νομικό πλαίσιο, αρμοδιότητες επιτροπής επαγγελματικού αθλητισμού) είναι η «πλήρης αξιοποίηση του εμπορικού προϊόντος»...

Στους λόγους δημιουργίας της ΣΛ αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ξεκάθαρα η «ανάδειξη, δημιουργία, προβολή ποδοσφαιρικού "προϊόντος" με προστιθέμενη αξία» και η «αύξηση των συνολικών εσόδων των ομάδων της Α' Εθνικής κατηγορίας». Ταυτόχρονα παρουσιάστηκε και το επιχειρηματικό σχέδιο, όπου φαίνεται ότι πρόκειται για μια βιομηχανία με παρόν και μέλλον. Μέσα από τα «χίλια μύρια» προβλήματα «η ελληνική αγορά του πρωταθλήματος της Α' Εθνικής, έχει συνολική αξία 125 εκατ. ευρώ». Διαπιστώνεται λοιπόν ότι «παρουσιάζει σημαντικά περιθώρια μεγέθυνσης». Αυτή είναι η «ταμπακέρα». Εξηγεί δηλαδή, γιατί η απόφαση αλλαγής ρότας και τι, στην πραγματικότητα, σημαίνει «νέα αρχή». Γι' αυτό και - ως δέλεαρ προς τους (ως τώρα διαφωνούντες) - γίνεται παρουσίαση των δυνατοτήτων αύξησης στα έσοδα των ΠΑΕ, κατά αρκετά εκατομμύρια ευρώ...

Η διαφορά λοιπόν με την υφιστάμενη κατάσταση δεν είναι στη φιλοσοφία του μοντέλου, αλλά στην ανάγκη εκσυγχρονισμού των δομών και της διαχείρισής του. Το υπάρχον, έφτασε στο «σημείο μηδέν» και έγινε επιτακτική η ανάγκη εξωραϊσμού του. Οπως είχε επισημάνει σε παλαιότερη δήλωσή του ο υπεύθυνος του Τμήματος Αθλητισμού της ΚΕ του ΚΚΕ, Γερ. Αραβανής: «Πρόκειται για αναγκαστικό βήμα, για να μην καταρρεύσει το σύστημα. Η Σούπερ Λίγκα στην ουσία θα κάνει τους όρους ανάπτυξης, παραγωγής και πώλησης του "προϊόντος" πιο ελκυστικούς».

Θα ενισχυθεί δηλαδή η μεταμόρφωση του παιχνιδιού σε επιχείρηση θεάματος και η ένταξή του στη «λογική» του καπιταλισμού. Τη... θεοποίηση του κέρδους και την αύξηση της δημιουργίας αναγκών και υποκειμένων κατανάλωσης, τα οποία θα αποφέρουν τεράστια κέρδη στους εμπλεκόμενους επιχειρηματίες. Ακόμα περισσότερο θα πάψει να είναι κέντρο του ο άνθρωπος και θα γίνονται, συνεχώς και περισσότερο, τα κέρδη και η εμπορικότητά του.

Ομως, τι σχέση έχει (και) αυτό το μοντέλο, με την αληθινή αποστολή και το περιεχόμενο του ποδοσφαίρου; Οχι μόνο καμιά, αλλά, όπως είχε τονίσει ο Γερ. Αραβανής: «Είναι αντίθετο από τη λαϊκή ανάγκη για άθληση. Αυτό που κάνουν είναι μια φυσιολογική εξέλιξη ανάπτυξης του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Θέλουν να βάλουν νέους όρους και δεδομένα, ώστε περισσότερο απρόσκοπτα και αποτελεσματικά να λειτουργήσουν οι ΠΑΕ και το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, με στόχο φυσικά να αυξηθούν τα κέρδη τους.

Είναι αντικειμενική αναγκαιότητα, στο δρόμο που έχουν βάλει το ποδόσφαιρο, δεν έχει όμως καμιά σχέση με τις λαϊκές ανάγκες για άθληση, ανάπτυξη της νεολαίας και της κοινωνίας. Εμείς αναγνωρίζουμε ότι δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν άλλο δρόμο, για τα συμφέροντά τους. Αλλά το ΚΚΕ αγωνίζεται σε αντίθετη κατεύθυνση. Εξυπηρετεί τα συμφέροντα της νεολαίας και του λαού μας. Για το δικαίωμά τους στην άθληση, την ανάπτυξη της φυσικής αγωγής, του σχολικού και ερασιτεχνικού αθλητισμού».

Τέλος, στους ισχυρισμούς - άλλοθι, περί καλυτέρου θεάματος, αναβάθμισης του αθλήματος κλπ, παραθέτουμε τη διαπίστωση του Εντουάρντο Γκαλεάνο, στο βιβλίο του «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου» (εκδ. ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ): «Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι απόλαυσης και καθήκοντος. Στο βαθμό που το άθλημα έχει βιομηχανοποιηθεί, έχει χαθεί σιγά σιγά η ομορφιά που γεννιέται από τη χαρά που νιώθει κανείς μονάχα γιατί παίζει. Σε αυτόν τον κόσμο του τέλους του αιώνα μας το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε είναι άχρηστο και είναι άχρηστο οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδη. Το παιχνίδι έχει μετατραπεί σε θέαμα με λίγους πρωταγωνιστές και πολλούς θεατές, σε ποδόσφαιρο για κοίταγμα και το θέαμα έχει μετατραπεί σε μια από τις πιο επικερδείς οικονομικές δραστηριότητες στον κόσμο, δεν οργανώνεται για να γίνει παιχνίδι, αλλά για ν' αποφευχθεί το παιχνίδι. Οι τεχνοκράτες του επαγγελματικού αθλητισμού επέβαλαν ένα ποδόσφαιρο καθαρής ταχύτητας και πολλής δύναμης, που απεμπολεί την απόλαυση, ατροφεί τη φαντασία και απαγορεύει το θράσος».