ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ να το πει στη γενική συνέλευση των ασφαλιστικών εταιριών ο Γιώργος Αλογοσκούφης ότι «δίνει κίνητρα» στους πολίτες για να υπονομεύσει ακόμη περισσότερο το υπάρχον κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα και να τους μετατρέψει σε θύματα των ιδιωτικών ασφαλιστικών επιχειρήσεων. Το γνωρίζουν οι πάντες...

Μόνον που δεν πρόκειται ακριβώς για κίνητρα. Μάλλον για εξαναγκασμό μιλάμε, ο οποίος θα γίνει ακόμη χειρότερος, όταν η κυβέρνηση προωθήσει τις προαποφασισμένες αλλαγές της στο Ασφαλιστικό. Χώρια, που ό,τι φαίνεται πως σου δίνει με το ένα χέρι, το παίρνει πίσω διπλό και τρίδιπλο με τ' άλλο.

Μιλάμε για τις αντιδραστικές αλλαγές, που ξεκίνησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη (για να μην ξεχνιόμαστε), συνέχισε και κλιμάκωσε στην ίδια κατεύθυνση το ΠΑΣΟΚ στα όσα χρόνια διακυβέρνησε τη χώρα, με αποκορύφωμα το νόμο Ρέππα και, τώρα, έρχεται και πάλι η σειρά της Νέας Δημοκρατίας...

Αλλωστε, ποιος καλύτερος τρόπος για να πλουτίσουν οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, από το να καταστρέψει κανείς το υπάρχον ασφαλιστικό σύστημα και, μάλιστα, στο όνομα της ...βιωσιμότητάς του!

Ας μην ξεχνάμε, βέβαια, και το κεντρικό κυβερνητικό επιχείρημα: Εμείς φταίμε. Πρώτον, επειδή δε ...γεννάμε και, δεύτερον, επειδή ...ζούμε πολύ και δεν αντέχουν τα Ταμεία να μας πληρώνουν.

Βλέπετε, το μόνο που «αντέχουν» τα Ταμεία, με τις διορισμένες από το κράτος διοικήσεις τους, είναι το χάρισμα χρεών σε μεγαλοοφειλέτες και η απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές. Για να μη μιλήσουμε για το όργιο καταλήστευσης, της τριακονταετίας 1950-1980, κυρίως από τις τράπεζες και τους κεφαλαιοκράτες...

ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ δεν έχουμε, σχετικά με τα όσα υποστήριξε χτες ο πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας, Χρήστος Αράπογλου, για την προσπάθεια των τραπεζών να μην υπάρξει σύμβαση με τους τραπεζοϋπάλληλους. Είναι ...κοινή η απόφαση, είπε.

Φυσικά και είναι κοινή, μια και ενιαία - μαζί και της κυβέρνησης - είναι η εργοδοτική αξίωση για την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στο χώρο και γενικότερα.

Καθολική είναι, όμως, και η εκτίμηση του κόσμου ότι τα υπερκέρδη των τραπεζιτών έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο κι ότι κάποτε πρέπει να πληρώσουν για τον τρόπο με τον οποίο εκμεταλλεύονται τους πάντες, με την ευλογία των εκάστοτε κυβερνήσεων.