Μια ακόμη παραγωγική μονάδα στην Ελλάδα, ετοιμάζεται να κατεβάσει οριστικά τα ρολά. Αυτή τη φορά πρόκειται για το εργοστάσιο (ζαχαρουργείο) της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ) στην ακριτική Ξάνθη. Η απόφαση της κυβέρνησης να βάλει λουκέτο στο ζαχαρουργείο Ξάνθης και να μειώσει την παραγωγή ζάχαρης στα άλλα 4 εργοστάσια, ανακοινώθηκε στα μέσα Γενάρη από τη διοίκηση της ΕΒΖ, με το επιχείρημα ότι αυτό επιτάσσει η «ομαλή προσαρμογή» στις απαιτήσεις για την επίτευξη αυξημένης «ανταγωνιστικότητας»! Το γεγονός ότι η κυβέρνηση αναδιπλώθηκε λίγες ώρες αργότερα (πήρε πίσω την απόφαση), δεν αλλάζει την κατάσταση, καθώς οι παράγοντες, που οδήγησαν τη διοίκηση της ΕΒΖ να ανακοινώσει το κλείσιμο της μονάδας στην Ξάνθη και τη μείωση του προσωπικού στα άλλα 4 ζαχαρουργεία, παραμένουν στο ακέραιο.

Με πρόσχημα την «ανταγωνιστικότητα» και την «επιχειρηματικότητα», τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας, έκλεισαν ή δρομολόγησαν τις διαδικασίες κλεισίματος και αρκετές άλλες επιχειρήσεις και μετακόμισαν σε γειτονικές βαλκανικές χώρες είτε μείωσαν δραστικά το προσωπικό τους, όπως τα Μακεδονικά Κλωστήρια, η Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων, η ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ, η SEX FORM, η COCA COLA, η καπνοβιομηχανία ΚΕΡΑΝΗΣ κλπ.

Τι φταίει, λοιπόν, που - χρόνο με το χρόνο - κλείνουν η μια μετά την άλλη παραγωγικές επιχειρήσεις και μειώνεται η παραγωγή σε άλλες μονάδες; Γιατί χρόνο με το χρόνο υποβαθμίζεται όλο και περισσότερο η θέση της ...«ισχυρής» Ελλάδας στο διεθνή καταμερισμό εργασίας; Τα ερωτήματα που σίγουρα ταλανίζουν τους άμεσα θιγόμενους, σίγουρα, είναι πολύ περισσότερα.

Απάντηση, στο ερώτημα «ποιος φταίει» που - στα μέχρι σήμερα λουκέτα επιχειρήσεων - δρομολογήθηκαν και οι διαδικασίες για το κλείσιμο του ζαχαρουργείου στην Ξάνθη, δίνει η ίδια η διοίκηση της ΕΒΖ, η οποία μας πληροφορεί πως η απόφαση αυτή ελήφθη, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι «επιπτώσεις από την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την αναθεώρηση της Κοινής Οργάνωσης της Αγοράς Ζάχαρης» (!) Υπενθυμίζει μάλιστα το περιεχόμενο της σχετικής «απόφασης του Συμβουλίου Υπουργών Γεωργίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης της 24ης Νοεμβρίου 2005» (ήταν προάγγελος για το κλείσιμο του εργοστασίου της ΕΒΖ στην Ξάνθη), η οποία προβλέπει τη «μείωση της τιμής αναφοράς της ζάχαρης κατά 36% σε 4 χρόνια» και ανάλογη μείωση της ελάχιστης τιμής ζαχαρότευτλων.

Με απλά λόγια, η διοίκηση της ΕΒΖ παραδέχεται πως η προσαρμογή στη νέα ΚΑΠ θα πλήξει και τους απασχολούμενους στο ζαχαρουργείο της Ξάνθης (θα μείνουν άνεργοι) και τους τευτλοπαραγωγούς (αποσυνδέεται η οικονομική ενίσχυσή τους σταδιακά μέχρι και την καλλιεργητική περίοδο 2004/2005). Ομως, χρυσώνοντας το χάπι της αντιαγροτικής πολιτικής και της εξαγοράς συνειδήσεων που επιχειρείται από το διευθυντήριο των Βρυξελλών, η διοίκηση της ΕΒΖ προσπαθεί να καθησυχάσει τους άμεσα θιγόμενους. Στα πλαίσια αυτά, σημειώνει πως η απόφαση του Συμβουλίου υπουργών Γεωργίας της ΕΕ προβλέπει «τη δημιουργία ενός Ταμείου Αναδιάρθρωσης που θα επιδοτεί με εφάπαξ ενίσχυση την ποσόστωση που αποσύρεται στα εργοστάσια που θα κλείσουν, για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων στους τευτλοκαλλιεργητές και τους εργαζόμενους»!

Επί της ουσίας, βέβαια, με την απόφαση του Συμβουλίου υπουργών Γεωργίας της ΕΕ, επαναλαμβάνεται - σε νέα εκδοχή - η αντιδραστική και αντιαγροτική πολιτική που εφάρμοζε η ΕΟΚ στη δεκαετία του '80, όταν πλήρωνε από τα κοινοτικά ταμεία τους Ελληνες αγρότες να θάβουν το μόχθο τους (φρούτα και λαχανικά) στις χωματερές και αργότερα τις πρόωρες συντάξεις αγροτών. Αυτό, όμως, το παρακάμπτει η διοίκηση της ΕΒΖ και - αφήνοντας να εννοηθεί ότι για το κλείσιμο του εργοστασίου ζάχαρης στην Ξάνθη, φταίει μόνο η Ευρωπαϊκή Ενωση και όχι η κυβέρνηση - μας πληροφορεί πως «η Ελλάδα καταψήφισε την πρόταση αυτή μη αποδεχόμενη τη φιλοσοφία της που αποσκοπεί στον περιορισμό του ύψους παραγωγής της ευρωπαϊκής ζαχαροβιομηχανίας». Αποσιωπά όμως το γεγονός ότι οι κυβερνώντες (σημερινοί και χτεσινοί) έχουν ψηφίσει όλους τους καταστροφικούς κοινοτικούς κανονισμούς και για τα σιτηρά και για τα κτηνοτροφικά και για το βαμβάκι - καπνό - λάδι.

Η πικρή αλήθεια, είναι πως για το κλείσιμο πολλών (κρατικών ή ιδιωτικών, μικρών ή μεγάλων) επιχειρήσεων που σημειώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα, ευθύνονται εξίσου η ΕΕ και οι ελληνικές κυβερνήσεις που εφάρμοσαν πιστά τη φιλομονοπωλιακή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ας μην κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους. Συνένοχοι στο έγκλημα (δηλαδή το κλείσιμο εργοστασίων, στις μαζικές απολύσεις εργαζομένων και το ξεκλήρισμα των αγροτών) είναι και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, καθώς όταν υπερψήφιζαν το γενικό αντιδραστικό πλαίσιο που αποφάσισε η ΕΕ με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, γνώριζαν ότι ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου για το λαό και τη χώρα. Οι διαφοροποιήσεις σε επιμέρους μέτρα και πολιτικές της ΕΕ - που είδαμε να γίνονται από τις ηγεσίες των παραπάνω κομμάτων, δεν τους απαλλάσσει από τις εγκληματικές πολιτικές ευθύνες. Γιατί, οι ηγεσίες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, όταν έδιναν γραμμή στους βουλευτές τους να υπερψηφίσουν στη Βουλή το ΓΕΝΙΚΟ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ που αποφασίζονταν στις Βρυξέλλες, ήξεραν πως θα ακολουθήσουν τα λουκέτα σε χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις και οι μακροχρόνιες πολιτικές λιτότητας για τους εργαζόμενους.

Οσο για τις επιδοτήσεις που προγραμματίζουν να δώσουν στους εργαζόμενους της ΕΒΖ και στους τευτλοπαραγωγούς, αυτά δεν αποτελούν παρά ημίμετρα για να γλυκάνουν οι θιγόμενοι την πίκρα τους. Οι ενισχύσεις για «εφάπαξ» αποζημιώσεις, επιδοτήσεις ή και προγράμματα εθελούσιας εξόδου, που δίνονται από την ΕΕ στους εργαζόμενους και τους αγρότες, είναι τα ...30 αργύρια για να σκύψουν το κεφάλι και να υποταχθούν στη λογική της νέας τάξης πραγμάτων και τις πολιτικές καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που υπηρετούν πιστά από κοινού η ΕΕ, οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών της και οι κάθε είδους συνοδοιπόροι τους.

Απέναντι στις συγκεκριμένες πολιτικές του «ευρωμονόδρομου» ή της «καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης», οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες - βιοτέχνες και έμποροι, έχουν κάθε λόγο αλλά και υποχρέωση να αντισταθούν, αν θέλουν να δουν άσπρη μέρα. Ο κοινός αγώνας και ο συντονισμός της πάλης για την ανατροπή αυτών των αντιδραστικών και αντιλαϊκών πολιτικών, αποτελούν μονόδρομο για τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα που πληρώνουν τα σπασμένα των εφαρμοζόμενων πολιτικών με πρόσχημα ότι έτσι θα 'ρθουν «καλύτερες μέρες», αλλά οι μέρες που ξημερώνουν είναι όλο και περισσότερο χειρότερες.

Να εγκαταλείψουν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ενισχύοντας αποφασιστικά το ΚΚΕ, για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για το δικό τους μέτωπο πάλης, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.