Αλήθεια τι γίνεται σήμερα, που η Λιθουανία βρίσκεται στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ; Σήμερα η ανεργία στη Λιθουανία προσεγγίζει το 17%, ενώ υπάρχουν περιοχές της χώρας όπου αυτή ξεπερνά το 30%. Το αγροτικό εισόδημα έχει συρρικνωθεί στο 1/3 αυτού που είχε ο αγρότης επί ΕΣΣΔ. Οι στρατιωτικές δαπάνες πολλαπλασιάστηκαν, για να καλυφθούν τα έξοδα συμμετοχής στο ΝΑΤΟ. Οι μεγάλες βιομηχανικές μονάδες καταστράφηκαν. Οι κοινωνικές δαπάνες περικόπηκαν. Το 30% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, αλλά ένα 40% είναι πάνω από το όριο της φτώχειας, αλλά δε φτάνουν το μέσο επίπεδο ζωής. Η σημερινή Λιθουανία βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της μακάβριας στατιστικής των περισσότερων αυτοκτονιών ετησίως. Κι όσο για το «λαβράκι» της «δημοκρατίας», που δήθεν δεν είχαν επί ΕΣΣΔ και μετά απέκτησαν, ήδη ο κόσμος έχει απογοητευτεί από το «σικέ» παιχνίδι της αστικής δημοκρατίας και δε συμμετέχει. Μάλιστα για το ΝΑΤΟ δεν τους ρώτησαν καν, ενώ για την ΕΕ η «πλύση εγκεφάλου» υπέρ της ένταξης έφερε το ανάποδο αποτέλεσμα και για να βγει το ΝΑΙ χρειάστηκε να στηθούν για δύο (2) μέρες κάλπες ακόμη και στα σούπερ μάρκετ (!), αλλά και να αλλάξει ο σχετικός νόμος κατεβάζοντας το αναγκαίο ποσοστό του ΝΑΙ στο 25% του εκλογικού σώματος. Το βασικό δεν ήταν το τι θα ψηφίσει ο κόσμος, αλλά το να πάει να ψηφίσει, αφού από την καταμέτρηση είχαν εξοβελιστεί όλες οι οργανώσεις και τα κόμματα που είχαν ταχθεί ενάντια στην ένταξη.

Δεν είναι καλύτερη και η κατάσταση και στις γειτονικές Βαλτικές Δημοκρατίες, όπου εκτός των παραπάνω παρόμοιων φαινομένων και σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα (όπως π.χ. της δικαίωσης των ναζιστικών Ες-Ες), έχουν στερηθεί των πολιτικών τους δικαιωμάτων και μεγάλες μερίδες του πληθυσμού, οι λεγόμενοι ρωσόφωνοι (το 20% στη Λετονία και το 30% στην Εσθονία), γιατί, λέει, δεν μπορούν να αποδείξουν ότι οι ίδιοι ή οι γονείς τους ζούσαν και πριν το 1940 σε αυτές τις χώρες.

Ο λαός λοιπόν μπορεί να έχει και κρίση! Συγκρίνοντας το τι είχε και το τι έχασε. Αλλωστε αυτό δεν ομολογούν και οι συγγραφείς του αντικομμουνιστικού μνημονίου;

Εκείνο που, ίσως ακόμη, του λείπει είναι η πίστη στη δύναμή του! Πως ο αγώνας είναι η μόνη ελπίδα! Η μόνη διέξοδος! Κι όταν το αποκτήσει κι αυτό το στοιχείο θα μπορέσει να βάλει τέλος στη σημερινή οπισθοδρόμηση!