Η συνεργασία του Λευτέρη Βογιατζή, με τις τρεις άξιες κυρίες του θεάτρου μας - Ρένη Πιττακή, Μπέττυ Αρβανίτη, Μάγια Λυμπεροπούλου - (με σειρά εμφάνισης), για το ανέβασμα του έργου του Ζαν Ζενέ «Οι δούλες», απέφερε μια ακόμη σπουδαία θεατρική δημιουργία του θεατρικού χειμώνα. Για το βασισμένο σε ένα πραγματικό γεγονός (τη δολοφονία, το 1933, στη Γαλλία, μιας μεγαλοαστής και της κόρης της από τις δύο ορφανές αδελφές υπηρέτριές της) έργο του Ζενέ «Οι δούλες» γράφτηκαν και θα γράφονται ποικίλες μελέτες, υπό το «πρίσμα» στον έναν ή τον άλλο βαθμό, της «κολασμένης» ζωής του Ζενέ. Του νόθου, ορφανού, πεινασμένου, παραβατικού, βιασμένου, ομοφυλόφιλου, έγκλειστου σε αναμορφωτήρια κατά την εφηβεία του και έπειτα σε φυλακές, Ζενέ, θύματος της παραλογισμένης και αδυσώπητης αστικής κοινωνίας, που έγινε μεγάλος συγγραφέας και συνειδητός, οργισμένος κατήγορος των ταξικών εγκλημάτων της αστικής κοινωνίας. Συνήθως, οι σκηνοθετικές «αναγνώσεις» του έργου τείνουν στην γκροτέσκα, υπερβολική υπογράμμιση των μεταμορφώσεων των δύο υπηρετριών, οι οποίες «παριστάνουν» την κυρία τους, κατά την απουσία της. Ο Λ. Βογιατζής, απέρριψε κάθε εντυπωσιοθηρισμό. Με εκπληκτικά αφαιρετικό ρεαλισμό έφερε στην επιφάνεια το «μεδούλι» του έργου και των συμβολικών προσώπων. Είδε το έργο μέσα από ένα νέο, καθάριο, απέριττο, ουσιώδες ιδεολογικοαισθητικό πρίσμα το έργο. «Φώτισε» το βαθύτατα ταξικό του υπόβαθρο και τα ταξικά χαρακτηριστικά του διπόλου. Την επηρμένη, επιτηδευμένη «φινέτσα» και την υποκριτική «ανωτερότητα» της «Κυρίας» και τη στερημένη κάθε χαρά, απόλαυση και ελπιδοφόρα προοπτική, ζωή των υπηρετριών. Στέρηση που γεννά ανεξέλεγκτο ψυχοδιανοητικό άλγος, ταξικό μίσος και φονικές πράξεις. Στην πολύ σημαντική, κατά την υπογράφουσα, σκηνοθετική «ανάγνωση», συνέδραμαν ουσιαστικά όλοι οι συντελεστές της. Η ρεαλιστική μετάφραση (Δημήτρης Δημητριάδης), η σκηνογραφική απογύμνωση της σκηνής και τα λιτά κοστούμια (Χλόη Ομπολένσκι), οι φυσικοί φωτισμοί (Λευτέρης Παυλόπουλος), το μακιγιάζ - μάσκες (Αγγελος Μέντης). Και τι να πούμε για τις ερμηνείες της Ρένης Πιττακή, της Μπέττυς Αρβανίτη, της Μάγιας Λυμπεροπούλου. Πώς να διαβαθμίσει κανείς, χωρίς να αδικήσει τη μια ή την άλλη, τις εξίσου σπουδαίες, απόλυτα αρμόζουσες στους ρόλους τους δημιουργίες τους. Υποκριτικά «διαμάντια» και οι τρεις, που μεγέθυναν και αποκρυστάλλωσαν τη σκηνοθετική «ανάγνωση». Θεωρούμε, όμως, αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης ζήτησε και πέτυχε μια αξιοθαύμαστη απελευθέρωση των εκφραστικών μέσων και υποκριτικών «κωδίκων» της Μπέττυς Αρβανίτη, απελευθέρωση που εμπλουτίζει τον ερμηνευτικό της ορίζοντα.