Ούτε η καταρρακτώδης βροχή, που δε σταμάτησε στιγμή, ούτε το κλίμα έντασης - αποτροπής της συμμετοχής που προσπάθησαν όλες τις προηγούμενες μέρες διάφοροι κύκλοι και η ίδια η κυβέρνηση να καλλιεργήσουν, δε στάθηκαν ικανά να ανακόψουν τη μαζικότητα, την ορμή και την αποφασιστικότητα του κόσμου, που διαδήλωσε χτες στα βήματα του Νοέμβρη, διαδήλωσε αντιιμπεριαλιστικά, για ...«της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία». Κι αυτό το πείσμα, αυτό το πάθος που τους έκανε να περπατήσουν χιλιόμετρα κάτω από τη βροχή, χιλιάδες κόσμου και ιδιαίτερα νεολαίας, δεν ήταν μόνο για τη μνήμη και την τιμή που οφείλεται στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου. Ηταν κυρίως για το σήμερα. Για τη ζωή και τα όνειρα που τους κλέβουν. Για το «σήμερα» και το «αύριο» που δικαιούνται. Για τον αγώνα που οδηγεί στη δικαίωση και των ίδιων των οραμάτων του Πολυτεχνείου.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι τα συνθήματα που κυριάρχησαν στην πορεία δεν είχαν να κάνουν τόσο με επιμέρους αιτήματα. Στόχευαν κατευθείαν στον εχθρό, που παραμένει ο ίδιος: Στον ιμπεριαλισμό. Γιατί το μεροκάματο, το «ψωμί» που κλέβουν από τον εργάτη, η μόρφωση, η «παιδεία» που κλέβουν από το νέο, η «ελευθερία» που τα όριά της σταματούν σε κάθε κάμερα, σε κάθε γωνιά του δρόμου, η «εθνική ανεξαρτησία» που... στο πλαίσιο των «συμβατικών υποχρεώσεων της χώρας» βάφτηκε ήδη με το πρώτο αίμα των Ελλήνων φαντάρων στο Αφγανιστάν, είναι όλα απόρροια αυτού του συστήματος που σαπίζει. Πώς, λοιπόν, μπορεί μια νεροποντή να σταματήσει τη λαϊκή κραυγή που ξεσηκώνουν όλα τούτα; Κι όταν τραγούδησαν το «Πότε θα κάνει ξαστεριά», δεν ήταν για τη βροχή, αλλά για τον αγώνα!

Η ματωμένη σημαία της εξέγερσης, οι αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα, οι μάνες εκείνων των παιδιών, το ΠΑΜΕ και αντιστασιακές οργανώσεις συνέθεταν τα μπλοκ της κεφαλής της πορείας. Ακολουθούσαν φοιτητικοί σύλλογοι και πολλές πολιτικές οργανώσεις.

Το στίγμα, βέβαια, στο δρόμο του αγώνα το έδιναν τα ιδιαίτερα μαζικά και δυναμικά μπλοκ του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Μπλοκ πολύχρωμα μέσα από το χρώμα των πανό αλλά και... αδιάβροχων! Γεμάτα παλμό, δύναμη, τσαμπουκά. Να αποδεικνύουν, για άλλη μια φορά, ότι δε «μασάνε». Δε χαμπαριάζουν τίποτα. Τι κι αν βρέχει ασταμάτητα. Τι κι αν προσπαθούσαν όλες τις προηγούμενες μέρες να τους πείσουν ότι πρέπει να φοβούνται «ακραία καιρικά φαινόμενα», ακραία επεισόδια. Τι κι αν πρασινομπερέδες και μαύρα σκουφιά ασφαλιτών πλημμυρίζουν τα στενά, δημιουργώντας κατάσταση ασφυξίας στην ήδη βιασμένη και κουτσουρεμένη αστική δημοκρατία. Ομως σε τούτα δω τα μπλοκ «δεν πιάνουν τα κολπάκια τους. Δεν έπιασαν ποτέ». Κι όχι τυχαία τα συνθήματα «Ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δε λυγίσαν οι κομμουνιστές», «Εννιά δεκαετίες αγώνες και θυσία, το Κάπα Κάπα Εψιλον στην πρωτοπορία» ακούστηκαν ξανά και ξανά.

Κι όσο η βροχή δυνάμωνε άλλο τόσο δεν έλεγε να τελειώσει η διαδήλωση. Χιλιάδες και χιλιάδες να περνούν. Ολοι εδώ. Εκείνοι που «πληρώνουν το μάρμαρο» στην καθημερινότητά τους. Φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές, φαντάροι, εργαζόμενοι. Ολοι τους νέοι. Καταδικάζουν τα «50 χρόνια ΝΑΤΟ η ίδια ιστορία: χούντες, πολέμοι, τρομοκρατία». Τα στρατευμένα νιάτα δε σταματούν στιγμή να φωνάζουν «Κανένας φαντάρος στην Ασία. Εμείς δεν πολεμάμε για ΗΠΑ και Αγγλία». Οι Κύπριοι φοιτητές ξεκαθαρίζουν: «Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Αμερικάνος δε θα μείνει». Ομως στο στόχαστρο της αντιιμπεριαλιστικής διαδήλωσης δεν μπαίνουν μόνο οι ΗΠΑ: «Φονιάδες, ληστές, υποκριτές, είναι οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές», «Οσο τις Βρυξέλλες θα έχετε οδηγό, εμείς στην αντεπίθεση μαζί με το λαό» «ΠΑΣΟΚ, ΝΔ Συνασπισμός ψηφίσανε την Ενωση πληρώνει ο λαός»!

Και όλοι μαζί ενώνουν τις φωνές τους φτάνοντας στην αμερικάνικη πρεσβεία, στο λαομίσητο σύμβολο του ιμπεριαλισμού, στο σύνθημα «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι».