Γρηγοριάδης Κώστας

Αφορμή, για τις παραπάνω σκέψεις, μας έδωσαν οι πρόσφατες δηλώσεις του Γάλλου υπουργού Απασχόλησης, Ζεράρ Λαρσέ. Σύμφωνα με αυτές, η πολυγαμία στις οικογένειες των μεταναστών είναι μια από τις αιτίες των τελευταίων ταραχών στη Γαλλία. Τα νεαρά παιδιά των πολυμελών και πολύγαμων οικογενειών συχνά συμπεριφέρονται αντικοινωνικά, με αποτέλεσμα να μην προσλαμβάνονται για δουλιά, υποστήριξε ο Γάλλος υπουργός και πρόσθεσε: «Αν οι άνθρωποι δεν είναι απασχολήσιμοι, δε θα ενταχθούν στην αγορά εργασίας». Πάλι καλά, που δεν πρότεινε και τη θεσμοθέτηση ενός σύγχρονου Καιάδα, όπου θα ρίχνονται όλοι όσοι αποδείχνονται ανεπίδεκτοι των μαθημάτων απασχολησιμότητας...

«Σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι ανεξέλεγκτη αστυνομική δράση στις σημερινές εορταστικές εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου, ζητεί με επιστολή του στον αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας Γ. Αγγελάκο ο Συνήγορος του Πολίτη Γιώργος Καμίνης».

Ακριβώς με αυτά τα λόγια υποδέχτηκε η χτεσινή «Ελευθεροτυπία» το προκλητικό «φιρμάνι» της λεγόμενης ανεξάρτητης αρχής του Συνηγόρου του Πολίτη. Κι αυτό, όταν πρόκειται για οδηγίες που ρίχνουν λάδι στη φωτιά της αστυνομοκρατίας, με στόχο τη χτεσινή πορεία, ενώ δίνει μια πρώτης τάξης δικαιολογία στα ΜΑΤ να δράσουν με όποιο τρόπο τους γουστάρει (γκλομπ, δακρυγόνα, ξύλο, συλλήψεις) εναντίον των διαδηλωτών.

«Βαράτε αλλά με... μέτρο», ή «αρκεί να μη σας πάρουν χαμπάρι», ήταν ουσιαστικά η συμβουλή του «Συνηγόρου» του Πολίτη προς τους αστυνομικούς. Αν αυτό για κάποιους φανερώνει «σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα», εμείς τι να πούμε: Και σε άλλα με υγεία!..

Τεράστια ήταν η αύξηση, που σημείωσε το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της χώρας στη δεκαετία 1995 - 2004. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, από 79,9 δισ. ευρώ, έφτασε τα 165,2 δισ. Από την αύξηση αυτή, όμως, των 85,3 δισ. ευρώ, ωφελήθηκε η πλουτοκρατία της χώρας. Οπως έχει αποκαλύψει ο «Ρ», μόνο 30,1 δισ. ευρώ (35,3%) πήγαν σε μισθούς και συντάξεις των εκατομμυρίων εργαζομένων και συνταξιούχων, ενώ 43,2 δισ. (50,7%) μετατράπηκαν σε κέρδη επιχειρήσεων και 12 δισ. (14,7%) ήταν «φόροι στην παραγωγή και τις εισαγωγές», που τους πλήρωσαν και πάλι οι εργαζόμενοι. Και δεν έγιναν μόνον αυτά. Μόνο στην τετραετία 2000 - 2004 οι φόροι προσωπικών εισοδημάτων, που επιβαρύνουν τα λαϊκά στρώματα, αυξήθηκαν κατά 42%, ενώ η φορολογία στα επιχειρηματικά κέρδη μειώθηκε κατά 3,4%. Στην ίδια περίοδο, επίσης, διογκώθηκαν τα δημόσια χρέη και ελλείμματα -πάλι προς όφελος των κεφαλαιοκρατών - κι έτσι η Νεοδημοκρατική «νέα διακυβέρνηση», συνεχίζοντας στον ίδιο δρόμο με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, επέβαλαν την πολιτική της «ήπιας προσαρμογής». Με άλλα λόγια, ακόμη σκληρότερη πολιτική λιτότητας και νέα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων απ' τη μια κι απ' την άλλη, ακόμη περισσότερα προνόμια και παροχές στους μεγάλους επιχειρηματίες. Πολιτική, η οποία θα συνεχιστεί και θα ενταθεί παραπέρα μέσα στο 2006, σύμφωνα με όσα είπε και πάλι πρόσφατα ο Κ. Καραμανλής.

Τα όσα αναφέρονται στο προηγούμενο σχόλιο δεν αποκαλύπτουν μόνο την αλήθεια, για την πορεία των οικονομικών πραγμάτων της χώρας μας. Οδηγούν, επίσης, και σε μια σειρά συμπεράσματα.

Πρώτον, ο αναγκαίος πλούτος για την ουσιαστική ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών υπάρχει, αλλά καταληστεύεται από μια ελάχιστη μειοψηφία, η οποία κατέχει τα μέσα παραγωγής και τις μεγάλες επιχειρήσεις και έχει την απλόχερη και πολύμορφη βοήθεια των εκάστοτε «πράσινων» και «γαλάζιων» κυβερνήσεων.

Δεύτερον, η πολιτική της ανάπτυξης και τα σχετικά συνθήματα, με τα οποία βομβαρδίζουν τόσα χρόνια τώρα τους εργαζόμενους και το λαό οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δεν οδηγούν σε ουσιαστική βελτίωση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων, ακόμη κι όταν υπάρχει ανάπτυξη, όταν δηλαδή αυξάνεται ο παραγόμενος πλούτος. Απλώς, κάνουν ακόμη πλουσιότερους τους ήδη πλούσιους κεφαλαιοκράτες.

Τρίτον, η ριζική και προς όφελος του λαού αλλαγή της μέχρι σήμερα πορείας απαιτεί και προϋποθέτει την αποφασιστική και συνολική καταδίκη της πολιτικής των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων. Τον απεγκλωβισμό των λαϊκών συνειδήσεων από το δόκανο του δικομματισμού, από τα κάθε λογής ψευτοδιλήμματα, αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Την ουσιαστική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, την αποφασιστική στήριξη του ΚΚΕ και τη στράτευση των εργαζομένων στην υπόθεση της Λαϊκής Συμμαχίας και την κατάκτηση της εξουσίας.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Εφθασαν, μάλιστα, στο σημείο να το παρουσιάζουν σχεδόν σαν ...δημόσια επένδυση και προσπάθεια να ενισχυθεί ο κρατικός και κοινωνικός χαρακτήρας της επιχείρησης.

Ομως, όπως και να βαφτίσει κανείς μια ιδιωτικοποίηση - ξεπούλημα, αυτή παραμένει ...ιδιωτικοποίηση. Εκτός αν ξέρετε εσείς καμία «συμμετοχή» τραπεζικών, εφοπλιστικών και, γενικώς, ιδιωτικών κεφαλαίων για λόγους «κοινωνικούς».

Τώρα, σε ό,τι αφορά στα «δικαιώματα των εργαζομένων», που υποτίθεται θα διαφυλαχτούν, ας μην ξεχνούν οι κυβερνώντες ότι έχουμε μπόλικα δείγματα της πολιτικής τους (όπως και του ΠΑΣΟΚ).

ΔΕ ΛΕΜΕ, αρκετά απόλυτη ήταν η δήλωση του Γ. Βουλγαράκη, σχετικά με το ότι «η Ελλάδα δε θα γίνει Γαλλία», αλλά, μάλλον, εξαρτάται από το ποια πλευρά θα το δει κανένας.

Από την άποψη της αστυνομοκρατίας που επέλεξε η γαλλική κυβέρνηση, πρέπει να θυμίσουμε στον υπουργό Δημόσιας Τάξης ότι η Ελλάδα έχει ήδη γίνει Γαλλία και, τέλος πάντων, δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από την τελευταία. Ας θυμηθεί τις απαγορεύσεις διαδηλώσεων και τους χαφιέδες, τις παρακολουθήσεις συνδιαλέξεων και διάφορα άλλα, που έγιναν στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων.

Γρηγοριάδης Κώστας

Τώρα, το αν «είμαστε Γαλλία» σχετικά με την άποψη των Ελλήνων πολιτών για το «ευρωσύνταγμα», αυτό ...δεν μπορούμε να το τεκμηριώσουμε, μια και, ως γνωστόν, δημοψήφισμα για το θέμα δεν έγινε ποτέ στη δική μας χώρα. Επομένως, δεν έχει καταγραφεί εκλογικά η γνώμη των Ελλήνων. Μόνο την άποψη των πολιτικών δυνάμεων γνωρίζουμε.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Με την εφαρμογή τους στη Γαλλία περισσότερο από είκοσι χρόνια και με την επιτάχυνσή τους από τις δεξιές κυβερνήσεις από το 2002, αυτές οι πολιτικές που διογκώνουν την ανεργία και την εργασιακή ανασφάλεια, που κατακερματίζουν την κοινωνική προστασία, που απαξιώνουν και ιδιωτικοποιούν τις δημόσιες υπηρεσίες, έχουν προκαλέσει βαθιά ρήγματα στη γαλλική κοινωνία».

Το προαναφερόμενο απόσπασμα είναι από την ανακοίνωση του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), του οποίου ιδρυτικό μέλος είναι και το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΓΚΚ). Και το σημειώνουμε, για δύο κυρίως λόγους: Πρώτον, γιατί είναι αποκαλυπτική της λογικής του ΚΕΑ, να φορτώνει τα πάντα αποκλειστικά και μόνο στη νεοφιλελεύθερη πολιτική και διαχείριση του σύγχρονου καπιταλισμού, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι η φιλολαϊκή διέξοδος βρίσκεται σε μια σοσιαλδημοκρατική διαχείρισή του. Και δεύτερον, γιατί η αναφορά της ανακοίνωσης σε «περισσότερο από είκοσι χρόνια», μόνον ως έμμεση αλλά σαφή αυτοκριτική του ΚΕΑ και του ΓΚΚ, σχετικά με τη συμπεριλαμβανομένη στην περίοδο αυτή συγκυβέρνηση σοσιαλιστών - κομμουνιστών στη Γαλλία, μπορεί να θεωρηθεί. Ας σταματήσουν, επομένως, να σκορπίζουν αυταπάτες.

Αμείωτη συνεχίζεται η πολύμορφη σκανδαλολογία και όλοι όσοι ασχολούνται μ' αυτή και φέρνουν στο φως της δημοσιότητας κάθε λογής σκάνδαλα και σκανδαλάκια, αποφεύγουν συστηματικά να ασχοληθούν με ορισμένα κρίσιμα και γενικότερης σημασίας ερωτήματα. Για παράδειγμα, είναι ή δεν είναι τα σκάνδαλα ένα ενδημικό φαινόμενο στις καπιταλιστικές κοινωνίες και αν ναι, γιατί; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα των όποιων μέτρων διαφάνειας και ελέγχου έχουν παρθεί κατά καιρούς στη χώρα μας ή σε άλλες χώρες; Μπορούν να έχουν αποτέλεσμα τα όποια τέτοια μέτρα, όταν κυριαρχούν οι νόμοι της αγοράς, οι «απελευθερώσεις» και το κυνήγι του επιχειρηματικού κέρδους; Σκάνδαλα είναι μόνον όσες ενέργειες αντιβαίνουν - και, μάλιστα, σε βαθμό πρόκλησης - τους ισχύοντες νόμους; Είναι ή δεν είναι σκάνδαλο και, μάλιστα, πρώτου μεγέθους τα θεσμοθετημένα μεροκάματα και συντάξεις πείνας, το ...νόμιμο 30% της ανεργίας των νέων ανθρώπων, τα νόμιμα, αλλά τεράστια και αμέτρητα κέρδη, που συσσωρεύουν κάθε χρόνο οι κεφαλαιοκράτες; Είναι ή δεν είναι σκάνδαλο η εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, του Αθλητισμού, του Πολιτισμού, όταν ακόμη και τα αστικά Συντάγματα ορίζουν ότι όλ' αυτά αποτελούν δικαίωμα του πολίτη; Και, τέλος πάντων, είναι ή δεν είναι σκάνδαλο η μετατροπή της είδησης - ή της «είδησης» - σε εμπόρευμα και αντικείμενο άγριου ανταγωνισμού μεταξύ συγκροτημάτων ΜΜΕ;

Πάντως, μαζί με τη συνεχιζόμενη σκανδαλολογία, συνεχίζονται και οι «παράπλευρες» αντιπαραθέσεις και «τακτοποιήσεις λογαριασμών», είτε αυτοί αφορούν εσωκομματικούς «διαγκωνισμούς» στο κυβερνητικό κόμμα, είτε εκδοτικούς ανταγωνισμούς, είτε το μοίρασμα της «πίτας» των δημοσίων έργων και προμηθειών, κλπ.

Για παράδειγμα, μετά την προχτεσινή τοποθέτηση του «Εθνους» στο πλευρό του τηλεοπτικού σταθμού «Αλφα» και κατά της «Ελευθεροτυπίας», οι σχετικές πληροφορίες φέρνουν και τη «ναυαρχίδα» του συγκροτήματος Λαμπράκη, να ετοιμάζεται να εγκαταλείψει τη μέχρι τώρα «ουδετερότητα» και να παίρνει ανάλογη θέση στη διαμάχη. Απομένει να δούμε, εάν ο τέτοιος συσχετισμός (2 προς 1) θα έχει και ποιες συνέπειες στη στάση του τηλεοπτικού σταθμού «Μέγκα», που ανήκει στους τρεις προαναφερόμενους εκδότες...

Τον όψιμο προβληματισμό του για το ύψος των δημοτικών τελών ενόψει και των επερχόμενων ανατιμήσεων που αποφασίζουν το Γενάρη οι δήμοι εκφράζει με επιστολή του στον πρόεδρο της ΚΕΔΚΕ ο υπουργός Ανάπτυξης Δ. Σιούφας. Κάνει, μάλιστα και διάφορες προτάσεις, για τη... συγκράτηση των τιμών, ορισμένες εκ των οποίων φτάνουν στα όρια του τραγελαφικού. Για παράδειγμα, προτείνει να καταρτίσουν οι δήμοι ενδεικτικούς τιμοκαταλόγους με ανώτατες τιμές για προϊόντα και να επιβραβεύουν τους επιχειρηματίες που τους εφαρμόζουν με... ποσοστά εκπτώσεων στα δημοτικά τέλη! Για την... ταμπακέρα, όμως, ούτε λέξη. Κουβέντα για την οικονομική απόγνωση των δήμων και τα άδεια ταμεία τους. Κουβέντα, για τους παρακρατημένους και ποτέ αποδιδομένους από το κράτος πόρους. Κουβέντα, με δυο λόγια, για τις πολιτικές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που μετατρέπουν τους δήμους σε φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς σε βάρος των εργαζομένων. Στο σπίτι του κρεμασμένου, όμως, ποιος να μιλήσει για σκοινί;