Η σοφότερη όμως διδαχή του ήταν: «Μεροκάματο χάνουμε, ένσημο δε χαρίζουμε». Μ' έπιασε απ' τ' αυτί και με πήγε στο ΙΚΑ για να βγάλω βιβλιάριο ενσήμων και βιβλιάριο Υγείας.

Μετά ο Σταύρος δούλεψε σε κάποιο νοσοκομείο. Εκανε «μπάι-πας» και πήρε αναπηρική σύνταξη, εδώ και αρκετά χρόνια.

Εκανε βέβαια και τις σχετικές πολιτικοσυνδικαλιστικές κουτσουκέλες. Αλλά νάτον το περασμένο Σάββατο κι αυτός στο Πεδίον του Αρεως, να με φωνάζει με τη γνωστό στόμφο του: «Εγώ 'μαι ένας αδέσποτος ΠΑΜΕίτης», μου είπε.

«Και τώρα ο ένας είναι 40 κι άλλος 38 χρονών. Κι είναι κι οι δυο τους στο ταμείο ανεργίας», μου 'πε με παράπονο.

-- Και συ; Τον ρώτησα.

-- «Μήπως άλλαξε τίποτε για τις αγωνίες μου για ν' αλλάξω και γω; Μια ζωή στους δρόμους», μου απάντησε και δώσαμε πάλι... αδέσποτο ραντεβού σε κάποια νέα λαϊκή κινητοποίηση.