Το ζήτημα, λοιπόν, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αμυντικά. Μετά την «Ολυμπιακή», και των άλλων δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων, θα προχωρήσουν στο οριστικό ξεπούλημα του αιγιαλού, των ακτών, των όρμων, των νησιών, των λιμανιών, των ποταμών, των χειμάρρων, των δρόμων... Σε κάθε τι, που ανήκει στο κράτος!

Δεν έχει, λοιπόν, νόημα και δε χρησιμεύει, πλέον, σε τίποτα, να κάνουμε χαρακτηρισμούς! Οι άνθρωποι αυτοί έχουν απλώσει τα πανέρια και πωλούν όσο όσο. Και είναι φυσικό αυτό, αφού, δεν είναι δική τους η πραμάτεια. Από κακή «μοίρα» της ιστορίας έπεσε στα χέρια τους η χώρα και όλη η δημόσια περιουσία. Αυτή που ξεπουλούν χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Γιατί δεν κόπιασαν ποτέ, για να τη δημιουργήσουν. Τη σπαταλούν, λοιπόν, όπως τα πλουσιόπαιδα σπαταλούν την περιουσία που απόχτησε κλέβοντας ο πατέρας τους.

Οποιος δε συνδέει το ξεπούλημα της εθνικής ανεξαρτησίας, την έκπτωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, δε θα καταλάβει ποτέ το μέγεθος του εγκλήματος. Η χώρα, για να οριστικοποιήσει τα σύνορά της, έχυσε αίμα. Για να αποκτήσει δημόσια περιουσία έχυσε ιδρώτα, και αίμα! Και οι δυο παραπάνω αξίες έχουν βγει στο σφυρί. Και ξεπουλιούνται, χωρίς να κρατηθούν ούτε καν τα προσχήματα.

Ορίστε, λοιπόν, για όσους θέλουν να λένε ότι είναι σοβαροί -και να είναι, πράγματι, σοβαροί! Δεν είναι η «Ολυμπιακή» που πουλιέται. Είναι ο Ελληνας, ο εργαζόμενος Ελληνας, αυτός που δημιούργησε τη δημόσια περιουσία, αυτός που στήθηκε στον τοίχο για την εθνική ανεξαρτησία, που εκποιείται! Αυτός κόβεται φέτες και αυτός παραχωρείται. Δεν κόβεται φέτες ο ΟΤΕ και η ΔΕΗ. Φέτες κόβεται ο ανθρώπινος ιδρώτας και οι πατριωτικοί αγώνες!

Μην στενεύουμε το ζήτημα αν θέλουμε να βρούμε άκρη. Η απάντηση στο πρόβλημα δεν είναι η «κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων» των εργαζομένων στις δημόσιες εταιρίες που εκποιούνται. Αυτό δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση. Είναι ανόητο να κοιτάζουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Η κατοχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα των ζωτικών επιχειρήσεων, της Υγείας, της Παιδείας, των συγκοινωνιών, του εδάφους και του υπεδάφους, είναι το ζητούμενο! Το μερικό δεν πρέπει να γίνει το κυρίαρχο. Το προσωπικό δεν μπορεί να καταπιεί το γενικό.

Και, επειδή, οι καιροί ου μενετοί, και κανένας δεν είναι ανεύθυνος, πρέπει ο καθένας να αποφασίσει, όχι μόνον με ποιον είναι, αλλά και με ποιες θέσεις - και από ποιες θέσεις - θα δώσει τη μάχη. Οι αγώνες έχουν σκληρύνει, και ας φαίνεται ότι επικρατεί νηνεμία. Η αντιπαράθεση είναι, πια, μετωπική. Στην παλαίστρα έχουν ήδη πάρει θέσεις το μέλλον και το παρελθόν. Χωρίς φτιασιδώματα. Δεν υπάρχουν, πια, οι «ενδιάμεσες» λύσεις. Αυτές που συσκότιζαν. Οι σοσιαλδημοκρατίες, και όλες οι άλλες «εναλλακτικές» εφευρέσεις, αχρηστεύτηκαν. Ο καπιταλισμός τους εξέθεσε όλους αυτούς!

Σήμερα, πια, είναι καθαρό. 'Η είσαι εναντίον ή είσαι με το θηρίο!