Ο λόγος για το 31ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στην Πανεπιστημιούπολη, σ' αυτό που μάθαμε, χρόνια τώρα, να αποκαλούμε γιορτή της νιότης. Μόνο που η χτεσινή μέρα ήρθε μάλλον για να σε διαψεύσει. Αυτό που γίνεται στα Ιλίσια είναι κάτι άλλο. Κάτι παραπάνω, κάτι πιο δυνατό. Δεν είναι απλώς μια γιορτή. Δεν είναι μόνο οι ροκιές και τα ζεϊμπέκικα. Είναι οι στίχοι, οι χοροί, οι λέξεις, οι εικόνες που θέλουν να είναι πάντα χρήσιμα, ποτέ όμως χρησιμοποιημένα. Είναι η ακατανίκητη ανάγκη για μεγάλες πράξεις, η ανάγκη «να μάθεις την αλήθεια, να αλλάξεις τον κόσμο».
Είναι οι παρέες που επέμειναν να σμίγουν στα τραπεζάκια και να τα λένε ή γελώντας να βρίσκουν καταφύγιο απ' τη βροχή κάτω απ' τα δέντρα. Οι παλιοί αγωνιστές που ανταμώνουν και ανταλλάσσουν δύο κουβέντες για τα παλιά και επανέρχονται στα σημερινά «πέτρινα χρόνια». Οι πιτσιρικάδες που θέλουν «γνώση και όχι απόγνωση». Είναι η μάνα που δεν μπορεί να μην έρθει σε «εκείνους που θέλουν το παιδί μου "καθαρό"». Είναι όλοι εκείνοι που μιλούν για «τα χρόνια που έζησαν φύλακες του τείχους και χόρτασαν φωτιές, χόρτασαν από μύθους». Και έχουν την πεποίθηση πώς «κάτι γίνεται», «κάτι "τσουλάει", κάτι αλλάζει». Είναι η ελπίδα που αψηφά μονόδρομους και αδιέξοδα. Γιατί από μια ελπίδα γεννιούνται όλα.