Τα «αιτήματα» και τις «διεκδικήσεις» τους παρουσίασαν την περασμένη Τρίτη στη Θεσσαλονίκη οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και καλούν τους εργαζόμενους στο συλλαλητήριο που οργανώνουν, γιατί, όπως λένε, αυτά τα αιτήματα «μας αφορούν όλους» και «καθορίζουν τη ζωή μας»! Πόσο, όμως, αφορούν τους εργάτες και τις εργάτριες οι κορόνες των ηγεσιών της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και της «Αυτόνομης Παρέμβασης»; Τι σχέση έχει όλος αυτός ο «αχταρμάς» και το «φιλεργατικό» ευχολόγιο, με τα πραγματικά αιτήματα και τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων;

Μια προσεκτική ανάγνωση του πλαισίου, παρά τις αγωνιστικές φλυαρίες των φορέων του, οδηγεί σε μία και μοναδική απάντηση: Καμία. Ισα ίσα, που, και φέτος, η ΔΕΘ και όλα τα συμπαρομαρτούντα με αυτήν αξιοποιούνται από τους εκπροσώπους του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, για να αποπροσανατολίσουν το εργατικό κίνημα, να το κρατήσουν υποταγμένο στην κυρίαρχη πολιτική των δύο μεγάλων κομμάτων, να βγάλουν λάδι την αντεργατική πολιτική, που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ασκούν με συνέπεια, είτε σαν κυβέρνηση είτε σαν αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαία η πρεμούρα τους να διαβεβαιώσουν ότι το συλλαλητήριο δεν έχει αντικυβερνητικό χαρακτήρα..!

«Πραγματικές και ουσιαστικές αυξήσεις», λένε μαζί ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση», αλλά σαν τον διάβολο με το λιβάνι, αποφεύγουν να πουν συγκεκριμένα ποιον βασικό μισθό διεκδικούν. Αντί αυτού, προσθέτουν τη γνωστή χιλιομασημένη τσίχλα: «Σταδιακή σύγκλιση με τους μισθούς και τα ημερομίσθια της ΕΕ». Ομως, ποιο μπορεί να είναι το πραγματικό αντίκρισμα του αιτήματος «αλά ΓΣΕΕ», για «ουσιαστικές αυξήσεις», όταν το βασικό μεροκάματο σήμερα είναι 26,40 ευρώ; Ακόμα και αν δοθεί μια τέτοια αύξηση, την οποία βέβαια η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δεν καθορίζει, το βασικό μεροκάματο δε θα πάψει να είναι ένα μεροκάματο της πείνας και της μιζέριας.

Οσο για τους «ευρωπαϊκούς μισθούς», μια ματιά στην ΕΕ, μια εικόνα από τα ίδια τα συνδικάτα της Ευρώπης, για τους μισθούς των εργατών εκεί, αρκεί για να φανεί πού πραγματικά οδηγούν τόσο «αγωνιστικά αιτήματα». Ας ρωτήσουν τον Γάλλο τον Γερμανό, τον Ιταλό εργάτη, για να μας πούνε για τη «γλύκα» των ευρωπαϊκών μισθών. Αλλά ακόμα και αυτό, οι «επαναστάτες» συνδικαλιστές το παραπέμπουν στο απώτερο μέλλον. «Σταδιακή σύγκλιση», λένε. Υπομονή, συστήνουν στους εργάτες. Σε τρία τέρμινα και βάλε... θα τρώνε οι εργάτες με «ευρωπαϊκά κουτάλια».! Σιγά παιδιά, με τέτοιες διεκδικήσεις, θα τρομάξουν ο Κυριακόπουλος και ο Καραμανλής.

Η ίδια κοροϊδία και για τις συντάξεις: «Κατώτερη σύνταξη, λένε, στα 20 ημερομίσθια». Σε ποιο, όμως, ημερομίσθιο; Αυτό των 26 ευρώ; Δηλαδή, κατώτερη σύνταξη στα 528 ευρώ! Ποιος συνταξιούχος μπορεί να ζήσει με αυτό το ποσόν; Θα μπορούσαν να εξηγήσουν στους εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους, που λαμβάνουν τις κατώτερες συντάξεις, οι Πολυζωγόπουλος, Πουπάκης και Καλύβης, πώς θα τα βγάλουν πέρα; Και όμως, τέτοια αίσχη τα μοστράρουν για διεκδικήσεις, που, μάλιστα, «μας αφορούν όλους».

Και ο κατήφορος δε σταματά εδώ. «Οχι σε διακρίσεις παλιών και νέων εργαζομένων», κραυγάζουν. Αυτό, όταν με το νόμο 2084 του 1992 της ΝΔ, διαχωρίστηκαν οι παλιοί και οι νέοι εργαζόμενοι και εγκαθιδρύθηκε ένα ακόμα πιο άδικο καθεστώς συνταξιοδότησης για όλους τους νεοεισερχόμενους. Οταν και ο νόμος Ρέππα (3029), τον οποίο η ΠΑΣΚΕ τον έβαλε κορόνα στο κεφάλι της, διατήρησε αυτόν τον αναίσχυντο διαχωρισμό, πέρα από το γεγονός ότι πάνω για μια δεκαετία ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ έκαναν την πάπια γι' αυτόν το διαχωρισμό και επί της ουσίας ακόμα και τώρα τον αποδέχονται. Οταν, τέλος, πάλι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ μόλις πρόσφατα υπέγραψαν την άθλια συμφωνία του ΟΤΕ, με την οποία εγκαθιδρύουν ένα επαίσχυντο απαρτχάιντ στους νέους εργαζόμενους του ΟΤΕ. Οταν, με την υπογραφή τους, αποδέχτηκαν την ύπαρξη δύο κατηγοριών εργαζομένων, σε μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας.

«Σταδιακή επιστροφή των καταληστευθέντων πόρων των αποθεματικών και δημιουργία ειδικού αποθεματικού» για την Κοινωνική Ασφάλιση. Εδώ γελάνε! Διότι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, όχι μόνο ποτέ επί της ουσίας δε διεκδίκησε τους καταληστευθέντες πόρους των Ταμείων, αλλά η ίδια στις διαπραγματεύσεις με την προηγούμενη κυβέρνηση συμφώνησε σε ένα ποσόν που πρέπει να δοθεί από το Δημόσιο, το οποίο αναλογεί μόλις στο 1/10 των πραγματικών - διαχρονικών - οφειλών του Δημοσίου.

Για να μην πούμε ότι είναι αυτή η πλειοψηφία και τα στελέχη της, που πρωτοστάτησαν στην προπαγάνδα υπέρ του τζογαρίσματος στο Χρηματιστήριο, ή σιωπούσαν επιδεικτικά, όταν τα αποθεματικά των Ταμείων όδευαν προς τη Σοφοκλέους, τη χρυσή εποχή του 1999-2000. Χρυσή, βέβαια, για τα Χρηματιστήρια και όλο το σινάφι των παρασιτικών. Το πιο επικίνδυνο, όμως, δεν έχει να κάνει με το παρελθόν, αλλά με το μέλλον. Και κρύβεται στις τελευταίες λέξεις του αιτήματος, για τη «δημιουργία ειδικού αποθεματικού», όπως διεκδικούν. Γι' αυτό το αποθεματικό - όπως θα θυμάται το πανελλήνιον - ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ούτε λίγο - ούτε πολύ, έχει προτείνει τη φορολόγηση του μισθού πάνω από τα 1.200 ευρώ. Να, λοιπόν, ποια είναι η ουσία των διεκδικήσεων της ΓΣΕΕ.

«Εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη των ΔΕΚΟ, ώστε να εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα και η ανταγωνιστικότητά τους...», ζητά η πλειοψηφία. Αυτό, όταν προ πολλού οι κυριότερες ΔΕΚΟ (ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ,) είναι στο Χρηματιστήριο, είναι δηλαδή επιχειρήσεις που απροκάλυπτα διακηρύσσουν ότι πασχίζουν για να εξασφαλίσουν κέρδη για τους μετόχους τους. Και όταν «εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας» δε σημαίνει τίποτα άλλο, παρά νέες αυξήσεις στα ληστρικά τους τιμολόγια. Μετά απ' αυτό, ο πρωθυπουργός, από το βήμα της ΔΕΘ, δεν έχει παρά να εκφράσει ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που τόσο έντεχνα στρώνει το χαλί στην αντεργατική πολιτική.

Και όλο αυτό το «διεκδικητικό παζλ» πλαισιώνεται από αιτήματα, όπως «αναδιάρθρωση και υποστήριξη των κλάδων που βρίσκονται σε κρίση», δηλαδή ό,τι ακριβώς ζητούν και οι βιομήχανοι, επικαλούμενοι τον οξυμένο ανταγωνισμό. Νέα προνόμια, νέες επιδοτήσεις, νέα ρεμούλα σε βάρος των εργατικών οικογενειών, που φορολογούνται και ξαναφορολογούνται.

Ακόμα και οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις δεν ξεφεύγουν από τον αγωνιστικό οίστρο των εκπροσώπων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αυτές, λένε, πρέπει «να αξιοποιηθούν σε συνεργασία με την ΤΑ και τους αθλητικούς φορείς»! Να μη μείνουν λοιπόν, παραπονεμένοι ο Κόκκαλης, ο Βαρδινογιάννης, ο Φιλίππου, ο Γιαννακόπουλος, ο Κυριακού, επιφανείς εκπρόσωποι και ιδιοκτήτες «αθλητικών φορέων».

Τα παραπάνω είναι μόνον ένα δείγμα, του τι πραγματικά πρεσβεύουν οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και σε τι αποβλέπουν. Δεν είναι μόνο κατά πόσον ή όχι εννοούν τα κατά καιρούς αγωνιστικά τους κηρύγματα. Δεν είναι η υποκρισία μόνο και η διγλωσσία τους. Δεν είναι τόσο ότι οι διεκδικήσεις αυτές είναι κάλπικες. Το χειρότερο απ' όλα είναι το γεγονός - όπως αναδεικνύεται από το ίδιο το πλαίσιο - ότι αυτό έρχεται να υπηρετήσει, όχι τα συμφέροντα των εργατών, αλλά των αντιπάλων τους. Στοχεύει και υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, των βιομηχάνων, και όλων αυτών που ζουν από τον ιδρώτα των εργαζομένων. Είναι διεκδικήσεις ανώδυνες για το σύστημα της εκμετάλλευσης, το οποίο μπορεί να διαιωνίζεται πέρα και από το στάδιο της «σύγκλισης» ...με τας Ευρώπας.

Αν κάποιους τελικά αφορά, αυτοί δεν είναι οι εργάτες και οι εργάτριες, αλλά οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και τα κόμματά τους. Αν, τελικά, αφορά τους εργάτες, αυτό τους αφορά μόνον από τη σκοπιά, του πόσο υπονομευτικό είναι για τα συμφέροντα και τα δικαιώματά τους. Πόσο επικίνδυνο είναι για την ταξική πάλη, και την ανάπτυξή της, το μόνο γνήσιο όπλο στα χέρια του εργατικού κινήματος. Οι εργαζόμενοι δεν μπορεί και δεν έχουν τέτοιες διεκδικήσεις. Τέτοια «αιτήματα», πέρα για πέρα νόθα, είναι προϊόν ακατάλληλο για τους εργάτες. Είναι κατάλληλα μόνο για τους εκπροσώπους τους κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και για τον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.