Επιτροπές Νέων στους κλάδους, στα σωματεία, Επιτροπές Νέων στις γειτονιές που αποτελούν χώρους κοινής δράσης όλων των τμημάτων της νεολαίας, χώροι συνάντησης και δημιουργίας, είναι μερικές από τις προτάσεις. Η συζήτηση μπορεί να δείξει και άλλους τρόπους. Ενιαία εδαφοπαραγωγική και κλαδική δράση, ώστε να συναντώνται σε κοινό τόπο δράσης όλα τα τμήματα της νεολαίας.

Η συζήτηση που θα κάνουμε δεν έχει στόχο να αποφασίσουμε εμείς για λογαριασμό της νεολαίας, αλλά να βασανίσουμε το ζήτημα, να διαμορφώσουμε ιδέες και προτάσεις που θα τις θέσουμε στη νεολαία γενικότερα και αυτή θα αποφασίσει με βάση και τη δική της πείρα. Εμείς όμως έχουμε υποχρέωση να πάρουμε πρωτοβουλίες και να στηρίξουμε θετικές πρωτοβουλίες.

Στις «Θέσεις» υπάρχουν δύο ειδικότεροι προβληματισμοί. Ο ένας αφορά κυρίως τις ηλικίες από 10 έως 14-15 χρόνων, δηλαδή την προεφηβεία και την εφηβεία, πιο ειδικά τα παιδιά του Δημοτικού και του Γυμνασίου. Είναι γνωστό ότι τα παιδιά αυτά γίνονται στόχος χειραγώγησης από την πρώτη στιγμή που θα καθίσουν στα θρανία. Βεβαίως, το περιεχόμενο των σχολικών προγραμμάτων ήταν πάντα προσαρμοσμένο στις ανάγκες του καπιταλιστικού συστήματος. Σήμερα όμως γίνεται μια άνευ προηγουμένου πολιτική κατήχηση και διαπαιδαγώγηση, ώστε από την τρυφερή ηλικία να διαμορφωθεί ένας τρόπος σκέψης που θα δυσκολεύει το νέο και τη νέα να δεχτεί ριζοσπαστικές αντιλήψεις. Και δεν είναι μόνο το σχολείο. Υπάρχει πληθώρα παραγόντων που επιδρούν στον τρόπο σκέψης των παιδιών, σε καθημερινή βάση, π.χ. τα ΜΜΕ, ο προσφερόμενος από το αστικό σύστημα πολιτισμός, η ψυχαγωγία κλπ.

Το Κόμμα και κυρίως η ΚΝΕ έχουν ευθύνη να απευθύνονται και σε αυτές τις ηλικίες, βεβαίως με περιεχόμενο προσαρμοσμένο στις δικές τους ανάγκες, αλλά και στους γονείς. Τα παιδιά αυτά σε πολύ λίγα χρόνια αποκτούν δικαίωμα ψήφου, άρα και πολιτικό προσανατολισμό. Είναι ηλικίες που χρειάζονται το θετικό παράδειγμα στη μεθοδολογία κατάκτησης της γνώσης, στην πολιτιστική δημιουργία, θέμα ανοικτό ακόμα για το Κόμμα, αλλά και επόμενο καθήκον μετά την πραγματοποίηση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης.

Καμία καθυστέρηση δεν πρέπει να υπάρξει και κυρίως καμιά δικαιολογία, προκειμένου να φωτιστούν τα προβλήματα και οι ανάγκες των νεαρών ζευγαριών, τα προβλήματα της κοπέλας. Οι σύγχρονες εξελίξεις κατά κάποιο τρόπο μετακινούν το ηλικιακό όριο που οι νέοι και οι νέες αποκτούν δική τους οικογένεια, που αναλαμβάνουν δικές τους ευθύνες. Μας φαίνεται σωστό να επεκτείνουμε το όριο ως την ηλικία των 35 χρόνων. Τα νεαρά ζευγάρια σήμερα βιώνουν πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες, σε σύγκριση με πριν από 20 και 30 χρόνια. Η ζωή της νεαρής γυναίκας αλλάζει σημαντικά όταν γίνεται μητέρα.

Στο κείμενο των «Θέσεων» προβάλλονται στόχοι και αιτήματα πάλης που απηχούν τις σύγχρονες ανάγκες τους. Πρόκειται για μια πολύ λεπτή και καθοριστική περίοδο. Είναι η περίοδος εκείνη που σημειώνονται απώλειες από την οργανωμένη κομματική ζωή και κυρίως από την οργανωμένη πάλη.

Είναι φανερό, έστω και μέσα από τη συνοπτική ανάδειξη των παραπάνω ζητημάτων, ότι ο όρος νεολαία είναι τόσο γενικός που δεν επαρκεί για να δείξει πώς και με ποιον τρόπο το Κόμμα, αλλά και η ΚΝΕ πρέπει να δράσουν, να καταπιαστούν με τα προβλήματά της, να ασκήσουν επιρροή στους προσανατολισμούς της. Χρειάζεται εξειδικευμένη παρέμβαση.

Η συζήτηση που θα ακολουθήσει μέσα στο Κόμμα και με τους φίλους και οπαδούς, με τον καθένα και την καθεμιά που θέλει να προσφέρει, μπορεί και πρέπει να συμβάλει να φωτιστούν ολόπλευρα, όχι μόνο τα γενικά προβλήματα των νέων, αλλά και τα πιο ειδικά, με βάση την ηλικιακή φάση που περνάνε σε σχέση με την ενηλικίωση.

Οπως υπογραμμίζουν οι «Θέσεις», οι αστικές και μικροαστικές δυνάμεις και από κοντά, όπως πάντα, οι κάθε λογής οπορτουνιστές, κολακεύουν συστηματικά τη νεολαία, προβάλλοντας στην πρώτη γραμμή τα ηλικιακά χαρακτηριστικά της, λες και πρόκειται για κάτι ασυνήθιστο. Δε διστάζουν μάλιστα να καλλιεργούν τις απόψεις περί χάσματος των γενεών, ώστε να εμποδίσουν τη νεολαία να έρθει σε επαφή με το εργατικό και το γενικότερο λαϊκό κίνημα. Αναδεικνύουν ως πρώτης γραμμής χαρακτηριστικά τα ψυχοβιολογικά γνωρίσματα της νεολαίας, τα οποία ως ένα βαθμό σχετίζονται με την ηλικία και σε άλλο βαθμό σχετίζονται με τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που αυτή διαπαιδαγωγείται, συνθήκες στις οποίες κυριαρχεί η αστική πολιτική και ιδεολογία.

Στην πραγματικότητα, οι κολακείες που απευθύνονται στη νεολαία αποδεικνύουν την επιφύλαξη της αστικής τάξης, γενικότερα του καπιταλιστικού συστήματος απέναντι στη νεολαία, το φόβο που νιώθει μπροστά στη δυνατότητα της πολιτικής ριζοσπαστικοποίησής της.

Μύθοι και υπερβολές ακούγονται από πολλές μεριές. Απόψεις όπως: ότι η σύγχρονη νεολαία είναι απλησίαστη, ακαταλαβίστικη, απολιτική, ότι ζει στο δικό της κόσμο, ότι απεχθάνεται κάθε έννοια οργάνωσης και πειθαρχίας, άρα ότι η σύγχρονη νεολαία απαρτίζεται από ένα άθροισμα ατομικών προσωπικοτήτων που είναι αδύνατο να αποκτήσουν συλλογική σκέψη και συνείδηση.

΄Η, στην καλύτερη περίπτωση, θεωρείται ότι η αγωνιστική δράση της νεολαίας είναι ένα περαστικό ηλικιακό φαινόμενο, ένα παιχνίδι που χάνει τη σημασία του όταν η νεολαία ενηλικιωθεί.

Οι θεωρίες ότι σήμερα η νεολαία είναι εξαιρετικά δύσκολο και μάλιστα αδύνατο να πολιτικοποιηθεί ασκούν επίδραση και στους κομμουνιστές. Ολες οι μελέτες που κάνουν τα αστικά επιτελεία δεν είναι εντελώς ξένες προς την πραγματικότητα. Βεβαίως, σήμερα, στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, η διαμόρφωση της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης της νεολαίας είναι πιο σύνθετη υπόθεση, αυτό όμως δε συνεπάγεται και το αδύνατο της πολιτικοποίησης. Αυτό που χρειάζεται είναι να υπολογίσουμε τις νέες συνθήκες και τα νέα προβλήματα που ανακύπτουν, προκειμένου να τα αντιμετωπίσουμε.

Στις χώρες που αναπτύχθηκαν οι καπιταλιστικές σχέσεις ως το επίπεδο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, στις χώρες της Ευρώπης, στην προκειμένη περίπτωση όπου εντάσσεται και η Ελλάδα (ανεξάρτητα από τη χαμηλότερη θέση που κατέχει στην πυραμίδα), έχουν συμβεί συγκεκριμένες αλλαγές. Διευρύνθηκε, λόγου χάρη, η κοινωνική βάση συμμετοχής στην εκπαίδευση, τόσο στην υποχρεωτική βαθμίδα όσο και στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Η εργατική, η λαϊκή οικογένεια, σήμερα μάλιστα, που έχει περιορίσει τις γεννήσεις παιδιών σε σχέση με το παρελθόν, κάνει ό,τι μπορεί για να καθυστερήσει το παιδί της να αναζητήσει εργασία, να επιδιώξει τη δική του ανεξάρτητη ζωή, για να του δώσει την ευκαιρία να προετοιμαστεί. Η εργασία ανηλίκων είναι μικρότερη στην Ευρώπη, αν και δεν καταργήθηκε. Ωστόσο, παντού - και στην Ελλάδα - εμφανίζει τα τελευταία χρόνια τάση αύξησης, σε συνδυασμό με την ενίσχυση της τάσης να εγκαταλείπουν τα μαθητικά θρανία παιδιά που οι οικογένειές τους ανήκουν στη φτωχολογιά ή έχουν σοβαρά εμπόδια στη συνέχιση των σπουδών, εξαιτίας της επίδρασης κοινωνικοταξικών παραγόντων.

Η μετατόπιση του ορίου ηλικίας, που το παιδί ή ο νέος και η νέα μπαίνουν στη διαδικασία να εργαστούν, αντανακλά κατ' αρχήν ανάγκες του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος που χρειάζονται περισσότερο μορφωμένη εργατική δύναμη, περισσότερο ειδικευμένη, ώστε να ανέβει η παραγωγικότητα και η συνεπακόλουθη κερδοφορία. Επέδρασαν και επιδρούν ως σήμερα και μια σειρά πολιτιστικοί παράγοντες, αντικειμενικά προοδευτικοί, που προκύπτουν από εξελίξεις οι οποίες καθυστερούν σχετικά την είσοδο του νέου ή της νέας στην παραγωγική διαδικασία. Είναι η διάθεση των ίδιων να χαρούν τα νιάτα, την όποια ελευθερία τους σε σχέση με τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις της οικογενειακής ζωής. Σήμερα αποτελεί παρελθόν, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, το φαινόμενο οι νεαρές γυναίκες να αναζητούν το γάμο από την εφηβική τους ακόμα ηλικία για να ξεφύγουν από τον ασφυκτικό κλοιό της αυστηρής οικογενειακής ζωής. Εχει κατακτηθεί η σχετική ελευθερία της προσωπικής επιλογής που απολαμβάνουν οι νέοι και οι νέες, με βάση τις προσωπικές απαιτήσεις και φιλοδοξίες, που έχουν σήμερα για την οικογένεια, το επάγγελμα. Οι αυξημένες ανάγκες των νέων συνεπάγονται πολλά για τους γονείς, καθώς υφίστανται πολλές στερήσεις προκειμένου να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε καλύτερες συνθήκες από ό,τι οι ίδιοι.

Το φαινόμενο δεν μπορεί να αποσπαστεί πλήρως από το πού ανήκει ο κάθε νέος ή νέα, σε ποια κοινωνική τάξη ή στρώμα. Δεν μπορεί να αποσπαστεί από το μεγάλο πρόβλημα της μάστιγας της ανεργίας, που αναγκαστικά οδηγεί νέους και νέες να πιάνουν δουλιά μετά τα 25 και τα 30, χωρίς αυτό δηλαδή να είναι προσωπική τους επιλογή.

Τελικά, αυτά τα νέα φαινόμενα διαμορφώνονται κάτω από την επίδραση πολλών παραγόντων, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια υπό την επίδραση που ασκούν οι δραματικές συνέπειες των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην καθημερινή ζωή των νέων ανθρώπων. Τους «τρώγουν» τον ελεύθερο χρόνο, τους κατακρεουργούν τη δίψα για γνώση. Τους στερούν τη δυνατότητα να έχουν στοιχειώδη μεθοδολογία στην αξιοποίηση των γνώσεων και στην κριτική σκέψη. Επιδρούν επίσης πολύ βαθιά στη συνείδηση της νεολαίας οι δραματικές συνέπειες από τη νίκη της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Στις «Θέσεις» 5 και 6 της ΚΕ εκτίθεται αρκετά αναλυτικά το σύνολο των παραγόντων που επιδρούν ανασταλτικά στην κοινωνική και πολιτική συνειδητοποίηση της νεολαίας. Για καθένα παράγοντα θα μπορούσαν να γραφτούν τόμοι ολόκληροι. Ομως έχουμε τη γνώμη ότι σε γενικές γραμμές πιάνουν το πρόβλημα. Ταυτόχρονα, στο κείμενο των «Θέσεων» τίθεται ειδικότερα ο τρόπος με τον οποίο χειραγωγούνται οι νέοι εργαζόμενοι, οι μαθητές, οι φοιτητές - σπουδαστές, οι νέοι αγρότες, γενικά η νεολαία της υπαίθρου, οι νέοι αυτοαπασχολούμενοι στις πόλεις, η νεαρή κοπέλα ειδικότερα.

Η συζήτηση που θα ακολουθήσει θα οδηγήσει ίσως σε μεγαλύτερη εμβάθυνση, θα βοηθήσει ίσως στην καλύτερη ιεράρχηση.

Εμείς πρέπει να απαντήσουμε με σαφήνεια στο ερώτημα: Είμαστε σήμερα σε θέση, ως Κόμμα και η ΚΝΕ με το δικό της ρόλο ευθύνης που έχει απέναντι στη νεολαία, να αναμετρηθούμε με αυτά τα εμπόδια και μάλιστα να τα μετατρέψουμε σε πονοκέφαλο του συστήματος; Οι «Θέσεις» απαντούν με κατηγορηματικότητα ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

Οι «Θέσεις» 12 έως 21 περιγράφουν αναλυτικά πώς πρέπει να δράσουμε ως Κόμμα απέναντι στη νεολαία, πώς πρέπει να στηρίξουμε την ΚΝΕ για να εκπληρώσει το δικό της επαναστατικό ρόλο.

Θεωρούμε αναγκαίο να σταθούμε σε ορισμένα από αυτά, εξηγώντας ότι παίζουν έναν ιδιαίτερο ρόλο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποσπαστούν από το σύνολο των καθηκόντων που περιλαμβάνονται στο πρώτο μέρος των «Θέσεων».

Το πρώτο και βασικό καθήκον αφορά στην ιδεολογική δραστηριότητα του Κόμματος στις νέες ηλικίες, ιδιαίτερα στην εργατική νεολαία, στα παιδιά της εργατικής οικογένειας. Με σχέδιο και χωρίς καμία αναστολή, έχουμε υποχρέωση να προβάλλουμε την κομμουνιστική κοσμοαντίληψη. Ας διδαχτούμε από το παράδειγμα της αστικής τάξης, που συστηματικά, μέσα από τη δράση των κομμάτων εξουσίας, μέσα από όλους τους κρατικούς - επίσημους και ανεπίσημους - και εργοδοτικούς μηχανισμούς, μέσα από τους μηχανισμούς της ΕΕ και του NATO, των ΗΠΑ, κάθε λογής υπηρεσιών, προβάλλει σταθερά τη δική της αντίληψη και ιδεολογία. Βεβαίως, δεν είναι το ίδιο εύκολο για μας να πετυχαίνουμε σήμερα ό,τι πετυχαίνει η αστική τάξη με τα μέσα που διαθέτει. Ομως και εμείς έχουμε το δικό μας όπλο, που δεν το έχουμε χρησιμοποιήσει επαρκώς ως τώρα, προκειμένου να διαφοροποιούνται νεανικές συνειδήσεις και σε μια πορεία να υπάρξει ευρύτερη και βαθύτερη συνειδητοποίηση, ανάλογα με την εξέλιξη της ταξικής πάλης.

Η δική μας ιδεολογική δραστηριότητα στηρίζεται στο υλικό των οξυμένων νεολαιίστικων προβλημάτων, που καμία αστική θεωρία δεν μπορεί να εξωραΐσει. Βασίζεται ακόμα στα νεολαιίστικα χαρακτηριστικά, που η αστική τάξη κολακεύει ή τα πολεμά.

Οι νέοι άνθρωποι, ανεξάρτητα πώς και πόσο χειραγωγούνται, έχουν το ένστικτο της αναζήτησης του νοήματος της ζωής, ψάχνουν για αξίες, έχουν οράματα, που δεν εγκαταλείπουν εύκολα και αμαχητί, έστω και αν βλέπουν το ζήτημα ως ατομική προσπάθεια.

Οι νέοι άνθρωποι είναι ευμετάβλητοι, είναι ακαταστάλακτοι. Ομως, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να αξιοποιήσει αυτό το στοιχείο μονόπλευρα η αστική ιδεολογία, η αστική πολιτική. Υπό προϋποθέσεις είναι αξιοποιήσιμο και από εμάς, από την ΚΝΕ, από το λαϊκό κίνημα. Οι νέοι άνθρωποι εμφανίζονται να έχουν μια απέχθεια ή, αν δεν έχουν απέχθεια, αισθάνονται μια τάση αμφισβήτησης προς την πειθαρχία, προς την υποταγή, προς ό,τι θεωρούν πως τους στερεί την τάση για ανεξαρτησία και πρωτοβουλία. Απεχθάνονται κάθε τι, που καλλιεργεί την κοινωνική απαισιοδοξία. Οι νέοι έχουν την αίσθηση ότι όλα τα μπορούν, όλα μπορούν να τα πετύχουν.

Η αστική ιδεολογία, και κυρίως η πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, για να μιλήσουμε με όρους του σήμερα, όχι μόνο δε δίνουν διέξοδο στις τάσεις αυτές, αλλά προσπαθούν να τις σκοτώσουν όσο γίνεται πιο έγκαιρα. Και μόνο τα στατιστικά στοιχεία της ανεργίας, του επιπέδου της μόρφωσης, της ανασφάλειας και της δυσαρέσκειας, το δείχνουν.

Η αποστροφή, που δείχνουν οι νέοι προς την πειθαρχία, μπορεί να τους φέρει πιο κοντά στις αξίες του αγώνα, του εργατικού - λαϊκού κινήματος, στις αξίες που προβάλλει το ΚΚΕ. Μπορούμε να πείσουμε σημαντικά τμήματα της νεολαίας ότι η απειθαρχία και ανυπακοή έχει ταξικό περιεχόμενο. Πρέπει να στρέφεται εναντίον της πολιτικής, των κομμάτων και του συστήματος, που τους θέλει φτηνή και χειραγωγήσιμη εργατική δύναμη, μισθοφόρους και άβουλους υπηρέτες της ταξικής εκμετάλλευσης και του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Αντίθετα, η συμμετοχή στο κίνημα, η οργανωμένη δράση είναι αυτή που μπορεί να απελευθερώσει την πρωτοβουλία, την ενέργεια, να καλλιεργήσει τη συνειδητή πειθαρχία στο κοινωνικό σύνολο, στα συμφέροντα των εργαζομένων. Μπορούμε να ανοίξουμε συζήτηση με τη νεολαία για τις έννοιες οργάνωση, συλλογική πάλη, κοινωνική συμμαχία, οργανωμένη πάλη με όρους ρήξης και ανατροπής. Πάντα, όμως, με την προϋπόθεση ότι η ιδεολογική μας δραστηριότητα είναι πολύμορφη, συστηματική, προσαρμοσμένη ως μορφή και περιεχόμενο στις ανάγκες της νεολαίας. Με την προϋπόθεση ότι δεν αποτελεί μια δραστηριότητα τύπου κατήχησης, αλλά μια ζωντανή δραστηριότητα συνδεδεμένη με τα προβλήματα της νεολαίας, με τον αγώνα για τη λύση τους. Με την προϋπόθεση ότι αξιοποιούνται και σύγχρονα μέσα, π.χ., οι νέες τεχνολογίες, μαζί με τα δοκιμασμένα κλασικά, ότι συνδυάζουμε, ανάλογα με τις περιπτώσεις, την πολιτική με την πολιτιστική δραστηριότητα, την πολιτική διαφώτιση με τη γνώση, την πολιτική προπαγάνδα, ακόμα και με μορφές ψυχαγωγίας.

Γι' αυτό κάνουμε λόγο για αναπροσανατολισμό της κομματικής δράσης στη νεολαία.

Δεν πρόκειται για αλλαγή τον γενικού πολιτικού προσανατολισμού, για διαφορετική πολιτική γραμμή για τη νεολαία, αλλά για προσαρμογή της γενικής δουλιάς του Κόμματος στις ανάγκες των νέων ηλικιών. Δε συνεπάγεται εγκατάλειψη της δουλιάς μας στους ενήλικες και ηλικιωμένους της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, αλλά συναγερμό και στοχοπροσήλωση, ώστε όλο το ταξικό κίνημα, το ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα να συμπεριλάβει στα αιτήματά του, στη δράση του, και τα προβλήματα της νεολαίας, που είναι και προβλήματα ολόκληρου του λαού. Συναγερμό και στοχοπροσήλωση, ώστε το εργατικό, το γενικότερο λαϊκό κίνημα να χρησιμοποιήσει ειδικότερες μορφές δράσης και δουλιάς που ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία των νέων, που θέλουν να συμμετάσχουν ενεργά, που θέλουν να εκφράζουν τη γνώμη τους.

Ενας τέτοιος προσανατολισμός θα βοηθήσει και το γενικότερο λαϊκό κίνημα, την υπόθεση του Μετώπου, θα συμβάλει, ώστε η νέα γενιά να δει στα σημερινά προβλήματα της λαϊκής οικογένειας το δικό της πιο δύσκολο αύριο, θα φέρει τη νεολαία πιο κοντά στα προβλήματα του λαού. Οταν, π.χ., το Κόμμα προβάλλει τα κρίσιμα προβλήματα των συνταξιούχων, της φροντίδας για την τρίτη ηλικία, για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, δεν το κάνει μόνο για να ανακουφίσει τις συγκεκριμένες κατηγορίες των εργαζομένων, αλλά για να βοηθήσει και τη νέα γενιά, να μη σηκώσει και αυτά τα βάρη αύριο, όταν θα ενηλικιωθεί.

Η ιδεολογική μας δραστηριότητα, δεμένη με την πάλη για τα νεολαιίστικα προβλήματα, είναι σοβαρός παράγοντας για την ανύψωση της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης της νεολαίας. Τη διεξάγουμε χωρίς κόμπλεξ και φόβο ότι η σύγχρονη νεολαία δεν ενδιαφέρεται για ιδεολογία και αξίες. Αν δράσουμε συστηματικά και με κατάλληλες μορφές και περιεχόμενο, τότε θα ανακαλύψουμε το αντίθετο: Οτι η νεολαία διψά. Ακόμα και όταν συναντάμε αδιαφορία, δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω.

Μια δεύτερη παράμετρος του ζητήματος αυτού, καθοριστικής σημασίας κατά τη γνώμη της ΚΕ, είναι η δύναμη του παραδείγματος του Κόμματος, του κομματικού στελέχους, του κομματικού μέλους. Η νεολαία απεχθάνεται την κατήχηση, όταν είναι μόνο λόγια, όταν δεν τη συνοδεύει το κατάλληλο παράδειγμα. Ενας παράγοντας, που καλλιέργησε την αποξένωση ενός σχετικά σημαντικού μέρους της νεολαίας από τις ριζοσπαστικές ιδέες και κυρίως από την οργανωμένη δράση, είναι ότι, τα τελευταία χρόνια, πιο συγκεκριμένα την τελευταία 15ετία, ζει σε συνθήκες γενικής υποχώρησης του κινήματος, αποστράτευσης αγωνιστών, κάτω από τη σύγχυση και την απογοήτευση που προκάλεσαν οι αντεπαναστατικές αλλαγές, υπό το κράτος της υποχώρησης της διάθεσης για δράση, λόγω και της απότομης όξυνσης των προβλημάτων.

Η γενιά, λόγου χάρη, της 10ετίας του '50 και του '60 είχε μπροστά της το παράδειγμα της γενιάς της ΕΑΜικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, των λαών που οικοδομούσαν με θυσίες και δυσκολίες το σοσιαλισμό. Γοητεύτηκε από την επίδραση των αντιιμπεριαλιστικών και εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Η μεταδικτατορική γενιά είχε το παράδειγμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, της αντιδικτατορικής δράσης.

Η σημερινή γενιά είναι αντιμέτωπη με την ηττοπάθεια, τον αντικομμουνισμό, την αντισοσιαλιστική λάσπη, αλλά και τη διάβρωση που δέχτηκε και δέχεται από τον οπορτουνισμό. Ο οπορτουνισμός, ανεξάρτητα από την οργανωμένη δύναμη και την πολιτική επιρροή του, ασκεί δηλητηριώδη επίδραση, είναι το χτύπημα του κινήματος από μέσα.

Αρα, η ιδεολογική δραστηριότητα σήμερα, η προβολή των αξιών του επαναστατικού κινήματος, των παραδόσεων του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας και διεθνώς, η προβολή της συνεισφοράς του σοσιαλισμού και η επιστημονική κριτική του, μπορεί να αποτελέσει παράγοντα αφύπνισης.

Στις πλάτες του ΚΚΕ, όσο μπορούμε βέβαια, πέφτει μεγάλο βάρος στην καλλιέργεια μιας ατμόσφαιρας, όπου η νεολαία θα δέχεται την επίδραση των κομμουνιστικών ιδεών, των ριζοσπαστικών αντιλήψεων.

Οι αδυναμίες και οι ελλείψεις, που ανέδειξε το 17ο Συνέδριο στη δράση του Κόμματος και στην εσωκομματική του ζωή, δε συνιστούν πρακτικό θετικό παράδειγμα. Αντίθετα, όσο πιο γρήγορα υπερνικήσουμε τις αδυναμίες μας, τόσο πιο γρήγορα θα γίνουμε το θετικό παράδειγμα, το θετικό ερέθισμα για τη νεολαία και πριν απ' όλα για την ΚΝΕ.

Οι Κ. Μαρξ και Φρ. Ενγκελς υπογράμμιζαν ότι ονομάζουν κομμουνισμό την πραγματική κίνηση, που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Υποστήριζαν ότι η κατάργηση αυτής της τάξης πραγμάτων, δηλαδή της καπιταλιστικής, μπορεί να δώσει απάντηση και στο ηθικό πρόβλημα της ουσίας της ζωής, που απασχολεί τους νέους ανθρώπους.

Η ουσία της ζωής ταυτίζεται με την κοινωνική δραστηριότητα για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Με τη δράση για την ικανοποίηση των ανθρώπινων υλικών και πνευματικών αναγκών. Η κοσμοθεωρία μας αποτελεί το μεγαλύτερο θρίαμβο της επιστήμης. Νίκησε στο επίπεδο των ιδεών, αλλά και της πράξης (με όλα τα προβλήματα που συνόδευσαν τη για πρώτη φορά οικοδόμηση του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα), το μύθο της ύπαρξης του «άλλου κόσμου» και της «άλλης ζωής», το μύθο ότι ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει ανθρώπινος.

Αν εμείς δουλέψουμε με σωστό τρόπο, με επιμονή και υπομονή, με σταθερό προσανατολισμό, χωρίς το κυνήγι του εφήμερου κέρδους, η νεολαία μπορεί να καταλάβει ότι η πρόοδος πετυχαίνεται με κόστος, θυσία και σκληρή δουλιά. Η ιδεολογική σταθερότητα είναι ο πρώτος παράγοντας για να εδραιωθεί η πρακτική δράση.

Στο δεύτερο μέρος των «Θέσεων» της ΚΕ, που πρέπει σωστά να εκλαϊκεύσουμε στη νεολαία και κυρίως να δουλέψουμε για να γίνουν υπόθεση της μαζικής πάλης, αποκαλύπτεται τι μπορεί να προσφέρει στη νεολαία το ΚΚΕ, ποιο είναι το περιεχόμενο των νεολαιίστικων συμφερόντων.

Η Κεντρική Επιτροπή, με τη βοήθεια των Τμημάτων της, έκανε μια σοβαρή προσπάθεια να δώσει στη νεολαία ένα συνεκτικό πλαίσιο στόχων πάλης, αλλά και αξιών, ένα πλαίσιο συσπείρωσης, αγώνα. Βεβαίως, υπάρχουν πλευρές που θέλουν περισσότερη εμβάθυνση, καλύτερη μελέτη. Αυτό θα γίνει πολύ καλύτερα, αν οι στόχοι πάλης γίνουν υπόθεση, όχι μόνο της νεολαίας, αλλά πριν απ' όλα του εργατικού κινήματος, του γενικότερου λαϊκού κινήματος.

Αν όλο το Κόμμα μελετήσει και αφομοιώσει τους στόχους πάλης, αν κατανοήσει το πλαίσιο ως κάτι το ενιαίο και συνεκτικό και όχι αποσπασματικά, τότε είναι βέβαιο ότι εύκολα θα γίνει κατανοητό τι οργανωτικά μέτρα χρειάζονται, ποια μέτρα ιδεολογικού και πολιτικού εξοπλισμού. Ποιες μορφές και τρόποι δουλιάς, καθοδήγησης χρειάζονται, ώστε να ανοίξει το Κόμμα τα φτερά του στη νεολαία και πάνω απ' όλα να δώσουμε πρακτική βοήθεια στην ΚΝΕ. Η ευθύνη της ΚΕ είναι πρωταρχική και καθοριστική.

Αν συνδυασμένα προωθηθούν όλα τα μέτρα που προτείνονται και όλα όσα τελικά θα προστεθούν από τη συζήτηση, τότε είναι βέβαιο ότι το ΚΚΕ θα είναι σε θέση να αποδείξει σε σημαντικό μέρος της νεολαίας, και πιο ειδικά της νεολαίας που ανήκει στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα, ότι η κομμουνιστική καθοδήγηση είναι πηγή δύναμης και πλατύ πεδίο για τη νεολαιίστικη πρωτοβουλία.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», Τεύχος 4, 2005