Στο ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης, που αποτελεί μια από τις σοβαρότερες κατακτήσεις της εργατικής τάξης και που σήμερα βρίσκεται στο επίκεντρο της πιο άγριας επίθεσης, αναφέρθηκε στην ομιλία της, η Χ. Τσεντούρου, πρόεδρος του Συνδικάτου Κλάδων Ενδυσης Αττικής.

«Πιστεύουμε - τόνισε στην αρχή της ομιλίας της - ότι θα βάλουμε τη σφραγίδα μας σαν ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, στην ενημέρωση, στη διαμόρφωση θέσεων, στην πάλη, στη σύγκρουση που είναι αναγκαία. Ηδη έχουμε βάλει άξονες για τις θέσεις και τη δράση μας:

Απορρίπτουμε τη λογική ότι όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι για την κρίση, άρα πρέπει να βάλουμε πλάτη για να λυθούν τα προβλήματα. Απορρίπτουμε τον κοινωνικό διάλογο, που αφαιρεί από την εργατική τάξη το βασικό της εργαλείο, αυτό της ταξικής και ανειρήνευτης πάλης. Δεν απορρίπτουμε, αλλά κάνουμε πόλεμο ιδεολογικό, ενάντια στους φορείς του κοινωνικού διαλόγου, ιδιαίτερα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Για το ζήτημα λοιπόν της κοινωνικής ασφάλισης δε μας ικανοποιεί το σύστημα που υπάρχει σήμερα, ο θεσμός όμως πρέπει να διασωθεί και να αναπτυχθεί, έχοντας πάντα στο κέντρο τον εργαζόμενο και τις σύγχρονες και αυξημένες ανάγκες του. Πρέπει δε να λαμβάνει υπόψη και τις ιδιαίτερες ανάγκες των γυναικών».

Οπως επισήμανε, οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, που επιθυμεί το κεφάλαιο, προωθούν οι κυβερνήσεις και στηρίζουν συνδικαλιστικές δυνάμεις, έχουν στόχο να ανατρέψουν ό,τι έχει κατακτηθεί, να δημιουργήσουν ένα κοινωνικό σύστημα που θα παρέχει ελάχιστα σε όλο και μικρότερο μέρος του λαού. Στόχος - συνέχισε - είναι η αύξηση των κερδών του κεφαλαίου με την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, αλλά και, μέσω του κατακερματισμού των εργαζομένων, να απομακρύνουν την πιθανότητα αμφισβήτησης της κυριαρχίας του.

«Δεν πρέπει - τόνισε - να ξεχνάμε ότι ο "περίφημος" εθνικός στόχος ένταξης στην ΟΝΕ έγινε το εργαλείο που εξυπηρέτησε τους στόχους του κεφαλαίου και προπαγανδιστικά και πρακτικά. Τώρα φαίνεται ότι η κυβέρνηση θα προτάξει ένα νέο εθνικό στόχο, τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, που στο όνομά τους θα απαιτηθεί "άκρα του τάφου σιωπή" για κάθε αντίθεση και διεκδίκηση σε όλους τους τομείς».

Οπως επισήμανε, «προωθήθηκε τα τελευταία χρόνια μια δεύτερη αγορά εργασίας, της ευελιξίας και της απασχολησιμότητας και αυτήν προώθησαν πρώτα σε γυναικείους κλάδους, για να την εξαπλώσουν - με βάση τα σχέδιά τους - σε όλο το εργατικό δυναμικό. Οι γυναίκες σαν νεότερο εργατικό δυναμικό έχουν λιγότερες εμπειρίες, αντοχές σε πιέσεις και ταυτόχρονα περισσότερες υποχρεώσεις. Ετσι, πιο εύκολα υποχωρούν σε πιέσεις της εργοδοσίας και στα κυβερνητικά σχέδια».

Με τους αντιασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ήδη έχουν αφαιρεθεί δικαιώματα, ενώ και οι γυναίκες βιώνουν τις επιπτώσεις. «Τα ένσημα - είπε χαρακτηριστικά - από 4.050 έγιναν 4.500. Για μια γυναίκα σήμερα, 450 ένσημα είναι επιπλέον 3-5 χρόνια δουλιάς. Οσοι ασφαλίζονται από το 1993 και μετά έχουν άλλο καθεστώς. Ολοι θα συνταξιοδοτούνται στα 65 και θα έχουν πολύ χαμηλότερη σύνταξη. Οι επικουρικές συντάξεις βρίσκονται πλέον στο 20% της κύριας από το 50% περίπου που ήταν. Η κατώτερη σύνταξη ήδη μειώθηκε - με την αποσύνδεσή της από τις αυξήσεις της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας - από 20 ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη σε 16 περίπου».

Οπως υπογράμμισε, τώρα η κυβέρνηση προωθεί την πολιτική της «ατομικής ευθύνης» παντού και στα ζητήματα της ασφάλισης και στα ζητήματα της εργασίας, του μισθού, του ωραρίου.

«Δεν αρκούμαστε - υπογράμμισε - στις διαπιστώσεις. Εχουμε προτάσεις λεπτομερείς, που είναι προτάσεις έξω από τη λογική του κεφαλαίου και της κυβέρνησης». Οι προτάσεις αφορούν: Ασφάλιση κοινωνική και δημόσια και υποχρεωτική, με παροχή σε όλους κοινωνικών εγγυήσεων για αξιοπρεπείς συντάξεις και ανθρώπινη περίθαλψη. Απόκρουση κάθε λογικής ιδιωτικοποίησης της κοινωνικής ασφάλισης. Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων 1759/88, 1902/90, 1976/91, 2084/92 και 2676/99. Κατάργηση του μεσαιωνικού καθεστώτος για τους ασφαλιζόμενους μετά τη 1η Γενάρη '93. Μείωση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση κατά πέντε χρόνια, με ταυτόχρονη ύπαρξη της πενταετούς διαφοράς μεταξύ ανδρών και γυναικών και επέκτασή της και στο δημόσιο.

«Στόχος μας - κατέληξε - να συμβάλουμε ώστε όλο και περισσότερες γυναίκες να παίρνουν την υπόθεση της δικής τους τάξης στα χέρια τους, με στόχο την κατάκτηση της πραγματικής ισοτιμίας στην εργασία, στην οικογένεια, στην κοινωνία, αλλά και με τελικό στόχο την ανατροπή της μεγάλης ανισοτιμίας της εργατικής τάξης απέναντι στους εκμεταλλευτές της».