Δεν προξένησε έκπληξη η αθώωση όλων των κατηγορουμένων για την κατάρρευση της πολυκατοικίας από το σεισμό του Σεπτέμβρη του 1999, στη Ν. Φιλαδέλφεια. Σε όλες τις μέχρι σήμερα δίκες, με αφορμή τα κτίρια που κατέρρευσαν σα «χάρτινοι πύργοι» από εκείνο το σεισμό, ακολουθήθηκε η πεπατημένη της... «μέγιστης ανοχής». Οι κατηγορούμενοι, στην «καλύτερη» των περιπτώσεων, βρέθηκαν αντιμέτωποι με ποινές αντίστοιχες ενός... τροχαίου ατυχήματος.

Η Δικαιοσύνη, λένε, είναι «τυφλή». Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, ήταν και μουγκή. Διότι, αν είχε μιλιά σίγουρα θα... έσκουζε για την αδικία που συντελείται. Από τα συνολικά 27 κτίρια που κατέρρευσαν και στα οποία σημειώθηκαν θάνατοι, δεν υπήρξε καμιά ουσιαστική δικαίωση, παρά το γεγονός ότι σε όλη τη διάρκεια των δικών έγινε λόγος για εγκλήματα εκ προμελέτης.

Πέρα, όμως από τυφλή και μουγκή, η Δικαιοσύνη είναι κύρια ταξική. Και σίγουρα θα εξυπηρετήσει πρώτα και κύρια τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και όχι των θυμάτων της τελευταίας. Θα υποστηρίξει τους θύτες και όχι τα θύματα. Και όσοι πουν ότι η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, ας ρίξουν μια ματιά στα δικαστικά σκάνδαλα που ξέσπασαν πριν από λίγο καιρό...