Η συζήτηση στη Βουλή για τα εργασιακά θέματα έφερε το Συνασπισμό μπροστά σε ένα πρόβλημα. Επρεπε να μιλήσει για το έγκλημα αποφεύγοντας να αναφερθεί στον ένοχο και την αιτία. Για να το καταφέρει κατέφυγε σε μια γνώριμη για την ηγεσία του ΣΥΝ τακτική, δηλαδή: Αλλα λόγια, ν' αγαπιόμαστε...

Ετσι από τις ομιλίες των στελεχών του κόμματος αυτού μάθαμε εκτός του ότι στη θέση της κακής σήμερα Ευρωπαϊκής Ενωσης, μπορεί να έχουμε στο μέλλον μια άλλη «καλή», ότι εκτός από την κακή «ανταγωνιστικότητα» που εξυπηρετεί τους εργοδότες, μπορεί να έχουμε και μια «καλή» που να εξυπηρετεί και τους εργαζόμενους, ότι εκτός από τους «βιομηχάνους - Ταλιμπάν» τύπου Κυριακόπουλου, μπορεί να έχουμε και τους σοβαρούς, έντιμους και ηθικούς καπιταλιστές για τα κέρδη των οποίων «χαλάλι» και το 8ωρο...

Η κατάργηση του 8ωρου, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των συλλογικών συμβάσεων, η ενίσχυση του «διευθυντικού δικαιώματος», η πλήρης απορύθμιση του χρόνου εργασίας, είναι στοιχεία μιας στρατηγικής του κεφαλαίου για την αύξηση των κερδών μέσω της έντασης της εκμετάλλευσης, της αύξησης του χρόνου της απλήρωτης εργασίας, της ακόμη πιο άνισης κατανομής του πλούτου. Ομως, τα μέτρα αυτά έχουν και ένα ακόμη βασικό χαρακτηριστικό. Ερχονται ως φυσική συνέπεια της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης των σιδερένιων νόμων της «ανταγωνιστικότητας» και των αναγκαιοτήτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και φυσικά όταν ο ΣΥΝ νομιμοποιεί τις αιτίες, είναι πολύ δύσκολο να μιλήσει και για τον ένοχο.

Μπορεί ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέκος Αλαβάνος, να ενοχλείται (όπως τόνισε στην ομιλία του) από την υπενθύμιση ότι το κόμμα του ψήφισε (μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ) τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ομως, η επιλογή εκείνη ήταν και παραμένει θεμελιώδης. Γιατί δεν αφορά μια οποιαδήποτε συνθήκη, αλλά τη γενέθλια συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το πιστοποιητικό της γέννησης, αλλά και την ταυτότητα της.

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ μιλώντας στη Βουλή είπε: «... Το τέταρτο σημείο είναι αυτό της ανταγωνιστικότητας. Είναι ντροπή, το πρότυπο για την κυβέρνηση Καραμανλή να είναι η Βουλγαρία και η Ρουμανία». Προφανώς για την ηγεσία του ΣΥΝ το θέμα δεν είναι η «ανταγωνιστικότητα» (η οποία μόνο υπό την έννοια της σύγκρουσης των καπιταλιστών και των ενώσεών τους για το μέγιστο κέρδος μπορεί να οριστεί) αλλά η «κακή ανταγωνιστικότητα» τύπου Βουλγαρίας ή Ρουμανίας.

Και για να μην μένουν αμφιβολίες, ο κ. Αλαβάνος κάλεσε την κυβέρνηση να υιοθετήσει την «καλή ανταγωνιστικότητα», προτρέποντας να ακολουθήσει το παράδειγμα της νέας κυβέρνησης της Γαλλίας. «Είναι εντελώς μακριά από μας η πολιτική της γαλλικής κυβέρνησης» τόνισε ο πρόεδρος του ΣΥΝ απευθυνόμενος στην κυβέρνηση και συνέχισε: «Ομως, μετά το γαλλικό δημοψήφισμα τι κάνει ο Ντε Βιλπέν, ο πρωθυπουργός της Γαλλίας; Εντοπίζει 65 κλάδους που θεωρεί ότι η γαλλική οικονομία μπορεί να αναπτυχθεί μέσα σ' αυτό το πιεστικό διεθνές κλίμα. Εσείς τίποτα. Αυτό το δρόμο έπρεπε να πάρει η χώρα μας...».

Αποσιωπά όμως ο πρόεδρος του ΣΥΝ, ότι η «καλή ανταγωνιστικότητα» του Ντε Βιλπέν περιλαμβάνει ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, ρυθμίσεις του εργασιακού καθεστώτος ανάλογες με αυτές που προωθεί η ελληνική κυβέρνηση και εκθεμελίωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.

Ομως μαζί με την «καλή ανταγωνιστικότητα» μάθαμε και ότι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να διαφοροποιήσουν τη θέση τους απέναντι στους βιομηχάνους, όχι με βάση τα ταξικά τους συμφέροντα, αλλά με τα κριτήρια της «εντιμότητας» και της «επιχειρηματικότητας». Διαφορετικά δεν εξηγείται η επίθεση του κ. Αλαβάνου στη σημερινή ηγεσία του ΣΕΒ λέγοντας: «Και όχι να έχουμε εδώ τους Ταλιμπάν, του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών, οι οποίοι οφείλουν να δώσουν απαντήσεις, τι έκαναν για το χαμηλότερο εργασιακό κόστος που έχουμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση των 15 και γιατί έχουμε τέτοια συμμετοχή στην ανάπτυξη της χώρας μας».

Προφανώς, ο πρόεδρος του ΣΥΝ προσδοκά μια άλλη κατηγορία βιομηχάνων (ποιοι είναι αυτοί;) για το χατίρι των οποίων και των κερδών τους θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι να συζητήσουν τα μέτρα της «ανταγωνιστικότητας».

Επί της ουσίας ο ΣΥΝ ολοκληρώνει τη συνεισφορά του στη συζήτηση για τα εργασιακά προτείνοντας στους εργαζόμενους να αγωνιστούν για μια «καλή ανταγωνιστικότητα» σε συνεργασία με τους «καλούς βιομηχάνους» προς δόξαν της «καλής Ευρωπαϊκής Ενωσης»...

Ετσι δεν ήταν έκπληξη όταν περιχαρής ο κ. Βενιζέλος του ΠΑΣΟΚ, δήλωσε μετά την ομιλία Αλαβάνου ότι προσυπογράφει όσα είπε ο πρόεδρος του ΣΥΝ.