Δάσκαλοι και προπονητές σκακιού δίνουν στους αρχάριους μαθητές τους, από τα πρώτα μαθήματα, τις παρακάτω χρήσιμες συμβουλές: α) Κατά το άνοιγμα δεν πρέπει να χάνουν χρόνο και να αναπτύσσουν τα κομμάτια τους. β) Να μη διασπούν τη δομή των πιονιών και να αποφεύγουν το «δίπλωμά» τους. Ποια, όμως, από τις συμβουλές αυτές έχει μεγαλύτερη και βαρύτερη αξία; Η γρήγορη ανάπτυξη ή η καλή «αλυσίδα» των πιονιών; Βέβαια, όλα εξαρτώνται από το στιλ και την προσωπικότητα του παίκτη, αλλά και τη σχολή προτίμησης του προπονητή του. Αλλες σχολές διατηρούν αδιάσπαστο το μέτωπο των πιονιών, ενώ άλλες - περισσότερο επιθετικές στο παιχνίδι - προτιμούν να αναπτύξουν γρήγορα τα κομμάτια τους, ή, αν είναι δυνατόν, να τα συνδυάσουν και τα δυο. Πάντως, αν πρόκειται να διαλέξει κανείς ανάμεσα στα δύο, πρέπει να παίξει με τέτοιο τρόπο, ώστε να εξασφαλίζει μια ψυχολογική άνεση και να μην αισθάνεται έξω από τα νερά του...

Στο διάγραμμα αυτού του κειμένου, βλέπουμε μια θέση από παρτίδα του Αντερσεν, που παίχτηκε στα μέσα του 19ου αιώνα και από την οποία φαίνεται καθαρά το επιθετικό του παιχνίδι, αλλά και ο συνδυασμός των δύο περιπτώσεων που προαναφέραμε. Στη Σικελική Αμυνα που παίχτηκε, ο Αντερσεν δε δίστασε να αλλάξει το λευκό αξιωματικό του στο «γ4», «διπλώνοντας» ταυτόχρονα και τα πιόνια του. Αποτέλεσμα, όλα τα κομμάτια του να βρίσκονται στην επίθεση, σε αντίθεση με αυτά του μαύρου που έχουν χάσει χρόνο και βρίσκονται καθηλωμένα στην άμυνα.

Τα λευκά εδώ έπαιξαν: 1. Αγ7 Βε7 2. ΙΧζ6 ΒΧΙ 3. Πδ6! Ιε6 4. ζΧΙ δΧΙ 5. Πθδ1 6. Πδ7 Αγ6 7. Αε5 ΑΧζ3 8. Βη3 Βη6 9. ΒΧζ3 βΧγ4 10. ΒΧΠα8! ΠΧΒ 11. Πδ8+ ΠΧΠ 12. ΠΧΠ+ και ματ!