Η μικρή «PROTON ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ», με μόλις 19 εργαζόμενους, εμφάνισε το 2003 καθαρά κέρδη 1.465.000 ευρώ, δηλαδή τα κέρδη ανά εργαζόμενο ανήλθαν σε 77.108 ευρώ, ή σε δραχμές περισσότερα από 26 εκατ. Και αν η PROTON είναι μια μικρή τράπεζα και μη αντιπροσωπευτική του συνολικού δείγματος, ας δούμε τη δυναμική των θεωρούμενων μεγάλων τραπεζών, όπως φαίνονται και στο σχετικό πίνακα. Η Alpha Bank εμφάνισε κέρδη 48.978 ευρώ ανά εργαζόμενο. Η EFG Eurobank - Ergasias του ομίλου Λάτση 48.504 ευρώ ανά εργαζόμενο. Και, όπως φαίνεται και στο σχετικό πίνακα, ακολουθεί η συνέχεια. Συνολικά οι 11 τράπεζες του πίνακα, που απασχολούσαν 49.507 εργαζόμενους, εμφάνισαν το 2003 καθαρά κέρδη 1,54 δισ. ευρώ, με συνέπεια τα μέσα κέρδη ανά εργαζόμενο να ανέλθουν στα 31.156 ευρώ.

Πρόκειται για στοιχεία της ICAP, τα οποία επεξεργάστηκε ο «Ρ» και αποδεικνύουν αφ' ενός την υψηλή κερδοφορία των τραπεζών και αφ' ετέρου τον υψηλό βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων στις τράπεζες. Είναι ολοφάνερο ότι για κάθε μισθό που καταβάλλουν στους εργαζόμενους, οι τραπεζίτες τσεπώνουν δεκάδες χιλιάδες ευρώ, ποσά πολλαπλάσια από τις αντίστοιχες αποδοχές των υπαλλήλων τους. Που, ας μην ξεχνάμε - και με αφορμή όσα ακούστηκαν τις τελευταίες ημέρες περί «ρετιρέ» και «προνομιούχων» - οι τραπεζοϋπάλληλοι αποτελούν τμήμα της εργατικής τάξης και με την εργασία τους συμβάλλουν στην αξιοποίηση του τραπεζικού κεφαλαίου.

Τις τελευταίες μέρες, η κυβερνητική προπαγάνδα κυριολεκτικά οργίασε, εκτόξευσε τόνους λάσπης, επιστράτευσε την κινδυνολογία και την καταστροφολογία, τα αναίσχυντα ψέματα. Ποιο ήταν το ζητούμενο ως προς τη ρύθμιση για το ασφαλιστικό των τραπεζών; Σύμφωνα με τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς: α) Να αντιμετωπιστεί το ότι οι τράπεζες «κρατικού ενδιαφέροντος» δεν μπορούσαν να συνεχίσουν να καταβάλουν τις υψηλές εισφορές που καταβάλλουν σήμερα. β) Να προωθηθεί η ρύθμιση για να μην καταρρεύσουν η ΑΤΕ και η Εμπορική Τράπεζα. γ) Να επιβληθούν ίσοι όροι ανταγωνισμού μεταξύ των τραπεζών. δ) Να διευκολυνθούν - τελικά - οι γενικότερες ανακατατάξεις και αγοραπωλησίες τραπεζών χωρίς πρόσθετες υποχρεώσεις και εκκρεμότητες προς τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων.

Το πρώτο και το δεύτερο επιχείρημα είναι κυριολεκτικά για γέλια. Γιατί προσκρούει στην πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία το τραπεζικό κεφαλαίο από τις αρχές της δεκαετίας του '90, εμφανίζει συνεχή και εντυπωσιακή αύξηση κερδών, η οποία απογειώθηκε την περίοδο της κερδοσκοπικής φούσκας της διετίας 1999-2000, όταν οι τραπεζίτες κυριολεκτικά οργίασαν. Οσο για το επιχείρημα ότι λόγω της εφαρμογής των Διεθνών Λογιστικών Προτύπων - που υποχρεώνουν τις τράπεζες να εμφανίσουν στους ισολογισμούς τους τις μελλοντικές ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις - και τον... κίνδυνο κατάρρευσης της Εμπορικής, επειδή θα εμφάνιζε αρνητική καθαρή θέση, θα αποτελούσε ασφαλώς παγκόσμια πρωτοτυπία η κατάρρευση τράπεζας, λόγω της εμφάνισης μελλοντικών λογιστικών της υποχρεώσεων...

Περισσότερη αλήθεια φαίνεται να έχει ο ισχυρισμός ότι με την κυβερνητική ρύθμιση επιτυγχάνεται προσέγγιση στους όρους ανταγωνισμού μεταξύ των τραπεζών, κάτι που εξασφαλίζεται - όπως ακριβώς και η κερδοφορία - πάλι σε βάρος των εργαζομένων. Δηλαδή, η εργατική τάξη αποτελεί το πρώτο και μεγάλο θύμα του κεφαλαιοκρατικού ανταγωνισμού. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια έχουμε ανταγωνισμό κερδών, καθώς η Εθνική και οι άλλες τράπεζες, απαλλαγμένες από τα «ασφαλιστικά βάρη» του παρελθόντος, θα επιδιώξουν να ανεβάσουν το δείκτη κερδοφορίας στα επίπεδα των ανταγωνιστών τους.

Το τραπεζικό κεφαλαίο αποτελεί «υπόδειγμα», τον σκληρό πυρήνα και το βαρύ πυροβολικό της οικονομικής ολιγαρχίας της χώρας. Τομή στη δράση του αποτελεί η περίοδος της «απελευθέρωσής» του από... τα κρατικά δεσμά, η οποία πραγματοποιήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '80 με αρχιτέκνονες τον τότε υπουργό Οικονομίας Κ. Σημίτη και υφυπουργό Οικονομίας, τον Θ. Καρατζά. Η περιβόητη απελευθέρωση - η χωρίς όρια ασυδοσία της δράσης του κεφαλαίου για την ακρίβεια - συνοδεύτηκε με μια άγρια εκμετάλλευση όλων των εργαζομένων, μέσω του μηχανισμού της μεγάλης διαφοράς μεταξύ των επιτοκίων καταθέσεων και χορηγήσεων, της αφειδούς επέκτασης της καταναλωτικής πίστης, η οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην υπερχρέωση μεγάλα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού και τα τελευταία χρόνια με την επιβολή προμηθειών - χαράτσια στην κυριολεξία - για κάθε τραπεζική πράξη που πραγματοποιούν οι συναλλασσόμενοι.