Στο μεγάλο τραπεζικό δανεισμό των νοικοκυριών στηρίζεται η ζήτηση, έγραφαν προχτές οικονομικοί αναλυτές, με αφορμή τα τελευταία στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, που φανερώνουν τη συνεχώς αυξανόμενη και επιταχυνόμενη πορεία, τόσο των καταναλωτικών όσο και των στεγαστικών δανείων. Και δεν έχουν άδικο. Ετσι είναι. Τα ισχνά οικονομικά των λαϊκών νοικοκυριών και η συνεχιζόμενη, πολλά χρόνια τώρα, αντιλαϊκή πολιτική σκληρής λιτότητας, υποχρεώνει τους εργαζόμενους, να καταφεύγουν στις τράπεζες, επιχειρώντας να ικανοποιήσουν τις όποιες ανάγκες τους. Την ίδια στιγμή, βέβαια, ο παραγόμενος πλούτος είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος από κάθε άλλη εποχή. Οπως και η συγκέντρωσή του σε λίγα χέρια.

Μέχρι πού θα πάει αυτή η κατάσταση, όμως; Μέχρι πότε θα στηρίζεται η ζήτηση στο δανεισμό; Και τι θα γίνει, όταν τα λαϊκά νοικοκυριά, θα έχουν φεσωθεί μέχρι τα μπούνια; Είναι ορισμένα μόνον από τα πολλά και εύλογα ερωτήματα, που προκύπτουν. Ερωτήματα, που δε θα βρουν απαντήσεις στο δικομματικό θέατρο, που παίζεται τις μέρες αυτές στη Βουλή.